Hoogtijdagen

November is hier niet de beste tijd om vogels te fotograferen. De mooiste zijn weg, het weer is grijs en ik vind het te koud. Het enige dat me warm houdt in deze tijd is de Pietendiscussie. Heerlijk. Geen enkele nuance bij beide kampen. En zo hoort dat in een discussie, die voornamelijk gevoerd wordt via de sociale media. Met enige weemoed denk ik terug aan mijn beginjaren als docent. Dat is heel lang geleden, ik weet het. Maar Sinterklaas was er al. Ik vond het leuk om daar in mijn lessen Engels ook enige aandacht aan te geven. Per slot van rekening heeft Sinterklaas ook in het Verenigd Koninkrijk een vaste plek. Althans dat vertelde ik mijn leerlingen. Nu zou je daar als docent niet meer mee wegkomen. Onmiddellijk zou dat op 32 mobieltjes gecontroleerd worden en Google zou mij meteen als leugenaar ontmaskeren. Dat kon destijds gelukkig nog niet. Oh, er waren wel wat twijfelaars, maar toen ik vertelde dat in het zuiden van Engeland uitgestrekte pepernootvelden waren en dat de bisschop

Wij bevinden ons in Hongarije, een eind voorbij Boedapest. We hebben een onderkomen geboekt op een voormalige boerderij in het oosten van het land, tussen het Bükk gebergte en de Hortobagy. Een vogelgebied bij uitstek, befaamd om de vele spechten, Appelvinken en de majestueuze Keizerarend. Deze laatste moet het helaas zonder kennismaking met ons stellen. We hebben heus een tijd naar hem uitgekeken, maar hij kwam niet opdagen. Dan moet hij het zelf maar weten. De accommodatie wordt gerund door een Nederlandse bioloog en zijn Hongaarse echtgenote. Wij zijn niet de enige gasten: er is een groep Nederlanders neergestreken voor een fotocursus. Regelmatig komen wij ze tegen op onze dagtochten. Terwijl wij onbekommerd een voetpad volgen richting steppe, krijgen zij de strenge instructie door de knieën te zakken, diafragma 11 of 16 te kiezen, een stop overbelichting in te stellen en daarna het histogram te bestuderen. De cursusleider, een cynische vijftiger genaamd Eppo, gaat vervolgens op zi

Na alle avonturen in het verre zuiden, richten we nu onze blik op het noorden. Niet zo extreem hoor, met de auto naar het Lauwersmeer gebied. Het is een eind rijden naar Groningen. Dat duurt behoorlijk lang. Bijna net zo lang als de paspoortcontrole op Schiphol, maar we mogen wel gewoon ons eigen flesje water mee. En het is de moeite waard. Door de telescoop bekijken we twee enorme zeearenden, die ver weg paniek veroorzaken onder de watervogels. Talloze eenden en steltlopers bevinden zich op het water en de slikken aan de Friese kant van het Lauwersmeer. Te ver weg voor een behoorlijke foto, maar alleen al het zien is fantastisch. Er is eigenlijk maar één goede plek daarginds om te fotograferen. Een schuilhut aan de zuidkant van het gebied. Maar ja…. Nederland is een dichtbevolkt land. Gemiddeld 8,6 bezoeker per vierkante schuilhut. En die staan er al als wij binnenkomen, dus wij schroeven het gemiddelde flink op. De drie beste plekken, met direct uitzicht op het eiland

Nossob is een aardig restcamp, ook al met een eigen 'hide', die uitkijkt op een kleine drinkpoel. 's Avonds zien we daar in het halfduister hoe een Verraux's Eagle Owl (een heel forse Oehoe) een grote prooi bemachtigd heeft. Op een boomstronk gezeten heeft hij zijn klauwen gezet in iets dat op een Zwarte Ooievaar lijkt. Al lijkt op dit tijdstip natuurlijk alles op een Zwarte Ooievaar. Het arme slachtoffer beweegt eerst nog wel, maar niet heel lang meer. Fascinerend om te zien, al is het te donker om met de camera vast te leggen. Verder is de omgeving van Nossob nog natter dan bij Mata Mata. Als de grote plassen op de zandwegen een beetje beginnen op te drogen ontstaan er grote zuigende modderplekken. Wij vertrekken naar Kieliekrankie en dan Twee Rivieren, ons laatste restcamp in het zuiden van de Kgalagadi. Ik nader één van de moddersporen, schakel over op de 4x4 modus en maak een keuze. Het linker- en rechterspoor zien er even slecht uit, dus ik ga voor de linkerkant

Op de ochtend dat we uit Mata Mata zullen vertrekken wordt mijn echtgenote om 5 uur wakker van gebrul. Hoewel de gedachte aan een leeuw wel even bij haar opkomt, denkt ze inwendig glimlachend: dat zal het heus niet zijn, hier midden in Afrika. Misschien een brommer of zo'. Tevreden draait zij zich weer om en slaapt verder. Als om 6 uur de wekker gaat (ja, af en toe even uitslapen is verstandig), klinkt opnieuw gebrul vlakbij. Wij schieten in de kleren en haasten ons naar de schuilhut bij de drinkplaats. En jawel, wij zien nog net 3 leeuwen weglopen van de poel, waar ze zich het afgelopen uur prachtig hebben laten bewonderen. Althans volgens de aanwezige enthousiastelingen, die wel om 5 uur opgestaan zijn. Maar goed, wel onze eerste leeuwen en ons huwelijk loopt geen blijvende schade op. We vertrekken voor de lange rit naar Nossob. Op aanraden van onze bevriende journalisten verlengen we de route zelfs om bij de zuidelijke waterholes op zoek te gaan naar de cheeta's. De waterh

Vanuit Namibie arriveren wij bij Mata Mata, één van de restcamps van het immens grote Kgalagadi Transfrontier Park en tevens een minuscuul grenspostje. De enige beambte van de grenspolitie zit aan een aftands bureautje in de receptie van het kamp. Omdat wij waarschijnlijk de eerste auto zijn die deze dag de grens passeert (en misschien ook wel de laatste), vindt hij het duidelijk zijn plicht om zijn taak serieus op te vatten. Na het uitgebreid bestuderen van ons paspoort, geeft hij aan dat hij de auto aan een inspectie wil onderwerpen.'You have firearms?', vraagt hij hoopvol. Dat spaart hem eventueel een hoop tijd. Na ons ontkennende antwoord vraagt hij ons het achterportier te openen. Zijn oog valt op de gitaar en gelijk verschijnt er een brede glimlach op zijn gezicht. 'You play guitar? Ah music, good, nice! ' Het portier kan weer dicht en de Uzi's en Kalashnikovs blijven onondekt in de bagageruimte. Onze verwachtingen van het Kalahari gebied waren beelden van dr

Wij beginnen aan wat we zien als het hoogtepunt van onze reis: de trip naar het noorden. Hiertoe ruilen wij onze huurauto in voor een 4x4, een Toyota Hilux Double Cab. We krijgen uitgebreide uitleg over het gebruik van de '4-wheel drive', de koelkast met 2e accu en de dubbele benzinetank. Eén van 60 liter en één van 80 liter. Allebei helemaal vol. 'De bezinemeter begint pas te zakken als één van de twee helemaal leeg is en dan heb je dus nog een volle tank te gaan voordat een bezoek aan het tankstation nodig is' legt de opgewekte verhuurder uit. Het is een waar monster en wij voelen ons echte avonturiers als wij de eerste kilometers daarin afgelegd hebben. Voor de echte Zuid-Afrikaan is een dergelijk 'bakkie' dagelijkse kost, maar voor ons allerminst. We nemen overal voorrang, geven tegenliggers geen centimeter ruimte en lachen om snelheidsbeperkingen. Blits met de Britz   We vragen ons wel af wat dat rare bord betekent met die doorgestreepte 'S' betek

Met zus en zwager bestijgen wij Chapman's Peak per auto en genieten van het wonderschone uitzicht. Hoog boven Hout Bay zien wij de toeristenboten naar Duiker Island varen om daar de talrijke zeehonden te bewonderen. Wij doen dat niet. Voorlopig hebben wij boot genoeg gezien. J Wij zoeken de dag daarna onze weg naar de Kirstenbosch Botanical Garden, ongetwijfeld één van de mooiste botanische tuinen ter wereld. Vooral als alles in bloei staat, het geen nu niet het geval is. Bij het oprijden van de parkeerplaats beseffen wij dat wij niet de enigen zijn, die deze dag hebben uitgekozen voor een bezoek. Gelukkig is de tuin enorm, dus de drukte doet zich niet zo voelen. Wij krijgen een plattegrond mee, waarop met cijfers de verschillende tuinen staan aangegeven. De 'Protea Garden', het Fynbos', het staat er allemaal duidelijk op. Mogelijk is er weinig contact geweest tussen de makers van de folder en de aanlegploeg van de tuin, want daar staan alleen maar letters aangegeve

Van de idyllische rust in de Tides Lodge naar de drukte rond Kaapstad. Wij hebben een Selfsorg Akkomodasie geboekt in Fishhoek, op het Kaapse schiereiland. Omstreeks 4 uur arriveren wij in het plaatsje, tezamen met redelijk wat anderen, die zich na het werk per auto vanuit Kaapstad naar hun suburb spoeden. Dat 'spoeden' dienen we hier met een korrel zout te nemen. Het is even zoeken naar onze plek, maar het uitzicht daar doet ons de drukte een moment vergeten. Tot we boodschappen gaan doen. Per slot van rekening is het selfsorg en dan moet je eten in huis halen. De supermarkt, een Pick and Pay (ik vind dat een beetje raar: of je pikt het of je betaalt, maar niet allebei) is slechts een kilometertje hier vandaan. De heenweg gaat nog wel, maar terug komen wij opnieuw in een stroom Kaapstadvluchtelingen terecht. Over het kilometertje doen wij zo'n 40 minuten. We voelen ons ongelooflijk thuis hier. Uitzicht Fishhoek   De volgende dag staat een zogenaamde pelagische tocht op he

Het afscheid van ons B&B in Wilderness betekent ook het (voorlopige) afscheid van de andere familieleden. Wij zeggen de Turaco's, Robin Chats, Forest Canaries en Sunbirds gedag en wachten even tot Sue en Phil , geheel zonder koffers, ook het trapje afgedaald zijn. Sue's nieuwe heup geeft haar daarbij een duidelijke voorsprong op Phil. Elke gast zwaaien zij hoogstpersoonlijk uit. Greater Double-collared Sunbird Het eerste gedeelte van de route, langs de N2 is weinig interessant. De snelheidsbeperkingen in Zuid-Afrika zijn heel helder. Hoe smaller de weg, hoe harder je mag. Met 120 km/u scheuren wij over een tweebaansweg langs hordes voetgangers en het lijkt mij niet dat we veel geraakt hebben. Af en toe staat er iemand enthousiast met een oranje vlag te zwaaien. Ik ken het schema van het Nederlands Elftal niet uit mijn hoofd, maar ik dacht niet dat ze nu een oefenwedstrijd hadden tegen "Bafana Bafana". Als wij genoeg afremmen om de borden langs de weg te kunnen le