Zuid-Afrika deel 11 Kgalagadi vervolg

Op de ochtend dat we uit Mata Mata zullen vertrekken wordt mijn echtgenote om 5 uur wakker van gebrul. Hoewel de gedachte aan een leeuw wel even bij haar opkomt, denkt ze inwendig glimlachend: dat zal het heus niet zijn, hier midden in Afrika. Misschien een brommer of zo'. Tevreden draait zij zich weer om en slaapt verder. Als om 6 uur de wekker gaat (ja, af en toe even uitslapen is verstandig), klinkt opnieuw gebrul vlakbij. Wij schieten in de kleren en haasten ons naar de schuilhut bij de drinkplaats. En jawel, wij zien nog net 3 leeuwen weglopen van de poel, waar ze zich het afgelopen uur prachtig hebben laten bewonderen. Althans volgens de aanwezige enthousiastelingen, die wel om 5 uur opgestaan zijn. Maar goed, wel onze eerste leeuwen en ons huwelijk loopt geen blijvende schade op.

We vertrekken voor de lange rit naar Nossob. Op aanraden van onze bevriende journalisten verlengen we de route zelfs om bij de zuidelijke waterholes op zoek te gaan naar de cheeta's. De waterholes hebben allemaal een eigen naam, varierend van Dertiende boorgat tot Marie se draai. Aan de westelijke kant heeft een door heimwee overmande Schotse ingenieur getracht de Highlands naar de Kalahari te brengen door ze Dalkeith, Montrose of Kieliekrankie te noemen. Qua regenval krijgen wij zelf ook een beetje het Schotse gevoel.

Wij draaien het paadje naar Dalkeith in en opeens zien wij een indrukwekkend grote leeuw langs hetzelfde pad lopen. Voorzichtig stuurt mijn wederhelft de auto langs hem heen, zodat ik van slechts een meter afstand, door het open raam foto's kan maken, Mijn telelens is meer berekend op ver weg zittende vogels, dus ik krijg zo ongeveer alleen zijn linkeroog in beeld. Een oog dat mij hongerig aanstaart. Wij besluiten een stukje verder te rijden om hem even verder weer op te wachten. Als wij de bocht om komen staan er zeven stevige landrovers langs de kant opgesteld. Uit elk raam steekt een telelens, die de mijne doet verbleken. Zij hebben de leeuw al eerder zien aankomen en hebben zich tactisch gepositioneerd om een prijswinnende foto te maken als imposante dier langs hen loopt. In plaats daarvan kunnen zij plaatjes schieten van onze vervuilde Toyota. De leeuw is intussen achter onze auto het pad overgestoken en verdwijnt over een zandduin. Dat vinden zij wel jammer, blijkt uit de verhitte reacties die ons ten deel vallen. Wij hebben hem in elk geval van heel dichtbij bewonderd, dus tevreden tuffen wij verder.

Een tijdje later we vinden inderdaad de beloofde cheeta's, een vrouwtje met 4 al aardig opgroeiende welpen. Pubers, schatten wij in. Ze liggen namelijk een eind van de weg in de schaduw van een boom een beetje te chillen en de enige actie die we zien is dat er af en toe één zijn kop omhoog steekt. Het enige dat ontbreekt zijn de mobiele telefoons. Je hoort hun moeder denken:doe eens wat nuttigs, heb je geen huiswerk of zo. Dit moet dan het snelste landdier ter wereld zijn. We klagen niet, natuurlijk. Vjf cheeta's tegelijk zien, waar gebeurt je dat nog? Onze dag is al helemaal goed.

En dan heb ik het nog niet eens over de vogelrijkdom, die zich elke rit aan ons presenteert: Tawny Eagles, Snake Eagles, Lanner Falcons, Kori Bustards, Gabar Goshawks, allemaal in behoorlijke aantallen en soms van verrrasend dichtbij te fotograferen. Nou ja, niet zo dichtbij als de leeuw, maar je weet hoe aanhalig katten zijn.