Gambia, deel 2

Bax staat keurig om half vier te wachten bij de receptie van het hotel voor onze ‘guided walk’. Die begint bij Kotu Bridge, op een paar honderd meter afstand. Een bruggetje over de Kotu Creek, waar bij het juiste tij altijd leuke vogelsoorten te zien zijn. Het is tevens de basis voor de gidsen van de Gambia Bird Guides Association en er hangen er altijd wel zo’n 15 rond, op zoek naar klandizie. Wij zijn duidelijk al voorzien, dus worden we met rust gelaten. 


De wandeling voert verder richting de ‘Sewage Ponds’. Daar wordt in een aantal bassins met enige regelmaat rioolwater gestort, hetgeen een aantrekkelijke mix van ruige begroeiing, vuilgrijs water en pittige aroma’s oplevert. En vogels, opvallend veel vogels. Wij lopen ontspannen  met onze gids over de dijkjes tussen de bassins als Bax opeens benaderd wordt door een opgewonden local, die hem op luide toon om toegangsgeld vraagt. Bax geeft geen krimp. 
‘I have been a guide for 18 years and I have never paid here!’ De bewaker is daar niet van onder de indruk en er ontstaat een verhitte discussie. “You do nothing here, you cannot ask for money. I’ll call the police’ De bewaker richt zich nu rechtstreeks tot ons met zijn financiĆ«le eisen, maar daar wil Bax niets van weten. “I am the guide”


Terwijl zij aan het ruzie maken zijn richt ik mijn camera op wat mooie Sporenkieviten, maar onmiddellijk wordt er een hand op mijn lens gelegd. ‘No photos, you need pay!’ Mijn echtgenote wil even door de verrekijker een paar vogels bestuderen, maar dat blijkt ook onder het embargo te vallen. ‘No looking, you must pay!’ Hij legt een zware hand op haar schouder om haar weg te draaien van het uitzicht en nu wordt ik wel even boos. ‘Do not touch my wife!’ Bax komt weer tussenbeide, maar doet weinig moeite om de gemoederen wat tot bedaren te brengen. Omdat het totale bedrag om iets van anderhalve euro gaat, bied ik aan gewoon even te betalen, maar voor Bax is het een principekwestie. Hij dreigt nogmaals de politie, het leger en de minister te bellen. Hij zwaait daarbij met z’n telefoon, maar zijn tegoed blijkt niet toereikend. De bewaker heeft inmiddels versterking gekregen en mokkend leidt Bax ons dan toch maar weg uit de conflictzone.
‘ They do nothing, I’ll call the minister’. Wij knikken begrijpend. Dat lijkt ons de juiste route. Hij pakt de draad weer op met het vinden van interessante vogels, maar de oude wordt hij niet meer. Zelfs ons enthousiasme over het zien van de schitterend Blue-breasted Kingfisher neemt het gevoel van falen niet weg bij hem.




Het laatste stuk van de wandeling voert over de golfbaan, die grenst aan ons hotel. Wij blijven hoofdschuddend staan bij de geheel vervallen afslag van hole 11.



 Zonde dat dit niet meer gebruikt wordt, overpeinzen we. Tien minuten later echter staan er twee golfers enthousiast vanaf die plek ballen over de kreek richting green te slaan. Nou ja, green. Grey, eerder. Het putten is een uitdaging op zich over het grijszwarte zand, waarbij de bal al na drie omwenteling blijft steken. Dat is werken aan je handicap, hier. Niet veel birdies, schat ik. Behalve voor ons dan. 

Reacties

Een reactie posten

Als je bij 'Geef je reactie op' gaat typen, kun je vervolgens daarboven bij 'Reageer als' op het pijltje klikken en kiezen voor de optie "naam'' .Leuk om te weten wie er reageert...

Populaire posts van deze blog

Het verre oosten dichterbij

Het Hoge Noorden