Gambia, deel 4

Wij besluiten om buiten de deur te gaan eten. Een klein restaurantje verderop, waar ‘traditional Gambian food’ wordt aangeboden.  We kiezen na enig overleg voor het Domoda gerecht. Volgens de beschrijving gestoofd vlees in een soort pindapuree, geserveerd met rijst. De rijst is zonder meer het beste deel. De Gambiaanse kok is ongetwijfeld vol goede moed begonnen aan het stoven van de runderstukjes, maar heeft al gauw begrepen dat het een kansloze zaak was. Dat kauwen de toeristen verder wel weg, denkt hij, terwijl hij wat flauwe pindabrij over het gerecht gooit om de taaie brokken enigszins te verhullen. Met een brede glimlach zet de serveerster de  maaltijd voor ons neer. Gelukkig is het niet veel. 
De volgende ochtend is mijn darmstelsel geheel van streek. Ondanks de medicatie valt onze ‘long half day’ met de gids niet vol te houden en ik vraag hem ons terug te brengen naar ons hotel. Hij beschouwt dat als een persoonlijke nederlaag en staat er op dat ik eerst nog de Greyish Eagle Owl ga bekijken. ‘We get very close by car. Just a short walk.’ Ik strompel achter hem aan en mompel wat bewonderende woorden. Dan mogen we terug.



Dit vormt het begin van 5 dagen niet eten. Een aardig Nederlands stel, dat ook ten prooi is gevallen aan de Traditioneel Gambiaanse Bacterie geeft me een bouillonblokje. Als ik dan wat heet water haal, kan ik een beetje bouillon nuttigen. Dat spreekt me aan. Bij de bar vraag ik om een kop kokend water. ‘I cannot cook the water’, zegt de barman. De elektriciteit begeeft het regelmatig, dus dat kan. Ik ben trouwens te moe om daarover te argumenteren. Een half uur later biedt mijn echtgenote aan het nog eens proberen. ‘I don’t have a cup’, krijgt zij nu te horen. Bereidwillig wijst zij een half dozijn kopjes aan, die op de bar staan, maar hij wimpelt de suggestie gedecideerd weg. ‘I don’t have a cup’.
Weer een half uur later doe ik zelf nog een poging. ‘I don’t have a cup’. Ook ik wijs hem vriendelijk wat mokken aan. ‘No, I cannot use those cups’. ‘Well’, zeg ik geduldig ‘how can we solve this ?’ Ik heb vroeger wat cursussen gedaan waar ik geleerd heb de andere partij deel van de oplossing te maken. De barman kent de cursus niet. ‘You must buy a cup in the shop. Then you come here.’
Mijn vrij directe reactie hierop moet ik helaas toeschrijven aan een koortshoofd en een algehele verbijstering.
Ik schiet de manager aan en vertel mijn ervaringen. Hij knikt begrijpend. ‘You want some hot water? What room? I’ll see to it that you get it.’ Enigszins gekalmeerd ga ik weer terug naar de schaduwplek bij ons huisje. Na twee uur wordt duidelijk dat het kopje water er niet gaat komen vandaag.
’s-Middags loop ik weer even naar de bar. Daar staat nu een vriendelijke dame. Zonder enige discussie regelt zij voor mij een kopje bouillon. The smiling coast.



Trips met een gids zijn helaas deze dagen onmogelijk. Gelukkig kunnen we na een dag of twee wel weer voorzichtig een wandelingetje maken bij de kreek en de golfbaan. En daar is veel moois te zien.






Reacties

Een reactie posten

Als je bij 'Geef je reactie op' gaat typen, kun je vervolgens daarboven bij 'Reageer als' op het pijltje klikken en kiezen voor de optie "naam'' .Leuk om te weten wie er reageert...

Populaire posts van deze blog

Het verre oosten dichterbij

Het Hoge Noorden