Zuid-Afrika revisited (slot)

We verlaten Shingwedzi restcamp, op weg naar Phalaborwa, een mijnstadje net ten westen van het Kruger park. Daar hebben wij voor een dag of 5 een huis gehuurd van een Nederlands echtpaar. Het blijkt het meest comfortabele onderkomen te zijn van onze gehele reis. De douche werkt, er is een ruime voorraad kookspullen en de stoelen op de veranda zijn een verademing na de gebruikelijke metalen derdegraadsverhoor stoeltjes. Het huis staat op het terrein van de Sefapane Lodge, een bekend toevluchtsoord voor Nederlandse vakantiegangers. De ingang van het Kruger park is slechts vijf minuten rijden en de lodge verzorgt dagelijkse game drives voor de gasten. Tegen bijbetaling uiteraard. Wij spreken met een echtpaar dat voor een weekje overgevlogen is vanuit winters Nederland. Zij hebben reeds enkele game drives achter de rug. 'We hebben de hele Big Five al gezien', zeggen ze met een brede glimlach. Wij zijn onder de indruk. 'Zelfs een luipaard?' vragen wij ademloos. 'Nee, dat niet. Geen katten. Ook geen leeuw of zo. Maar we hebben toch wel een cheeta gezien, Anton? Of was dat een jakhals? Ik weet het niet meer. Maakt ook niet uit. We hebben echt alles gezien.'
Als je je eigen Big Five samenstelt ga je altijd tevreden weg uit Afrika. Wij zijn nog meer onder de indruk.




De game drives doen we zelf, maar we willen nog wel graag een boottochtje boeken op de Olifantsrivier. Zo'n 20 kilometer van ons verblijf verwijderd. Wij vragen in  lodge of zij dat voor ons kunnen regelen. Dat kan. We worden dan 's ochtends vroeg opgehaald en aan het begin van de middag weer netjes thuisgebracht. Wel tegen een forse prijs, vinden we. 'Kunnen we daar niet zelf heenrijden', informeren wij nog. Daar wordt zeer beslist kort metten mee gemaakt. Niet te doen voor simpele toeristen. Ik bel toch maar even zelf de Elephant River Cruises. 'No problem at all, sir. Half an hour at the most.' Tegen een kwart van de kosten. Wij stemmen unaniem voor dit alternatief. Heerlijk boottochtje en de rit daarheen biedt indrukwekkende uitzichten op het mijnbouwgebied van Phalaborwa.



Vanuit ons onderkomen maken wij nog enkele autoritten door het Kruger park en genieten opnieuw van kleurrijke vogels, elegante impala's en vooral van heel veel olifanten. Soms steekt een hele kudde de weg over en waarschuwt een bezorgde moeder met flapperende oren niet te dichtbij te komen. Eenmaal treffen wij twee enorme mannetjes aan, die het flink met elkaar aan de stok hebben. Na de bekende 'stare-down' komt het werkelijk tot een fysieke confrontatie. Mijn zus filmt het oertafereel onverstoorbaar. Zij komt uit Barneveld en dan weet je dat er over je gewaakt wordt. Wijzelf houden liever wat meer afstand tot de vechtende kolossen. Wij komen uit Amersfoort.



Ons laatste verblijf ligt in het Dinokeng game reserve, iets ten noorden van Pretoria. Het reservaat is pas open sinds 2011 en is ontstaan door samenwerking van een aantal boeren en landeigenaren. Er zijn zelfs leeuwen, olifanten en neushoorns geïntroduceerd in het gebied, dus met trots wordt het als Big Five Reserve gepresenteerd. Weliswaar zien wij er daar niet één van, maar we hebben het prima naar ons zin. Het aantal hekken dat we op onze ritten tegenkomen is echter wel net iets te hoog voor het ultieme 'bush' gevoel. Wij boeken een game drive bij de eigenaar van de lodge, gewoon omdat het zo'n sympathieke man is en omdat hij veel interessants te vertellen heeft over zijn 16 jaar in dit gebied. Hij vindt het geweldig dat wij vogelaars zijn en doet zijn best wat interessante soorten te lokken met de geluiden op zijn telefoon. Die speelt hij af via zijn bluetooth speaker op een dusdanig volume dat de betreffende vogel in paniek heen en weer vliegt om aan het lawaai te ontsnappen. Dat werkt dus prima. Even later probeert hij dezelfde methode ook met een opname van een wrattenzwijn, dat door een luipaard gepakt is. Het hartverscheurende gehuil zou een leeuw kunnen lokken, die de prooi van zijn concurrent wil overnemen. De leeuw echter, blijft met zijn poten over zijn oren in het struikgewas zitten tot de herrie over is. 



Dan breekt de dag van vertrek aan. Op weg naar het vliegveld bezoeken wij nog het Voortrekkers Monument in Pretoria. Een indrukwekkend lelijk bouwwerk, waar de met bloed doordrenkte geschiedenis van Piet Retief en zijn tijdgenoten wordt herdacht. Met die beelden nemen wij afscheid van Zuid-Afrika.






Reacties

Populaire posts van deze blog

Het verre oosten dichterbij

Het Hoge Noorden