Hoogtijdagen

6. Waar is het water….. Ik heb me misschien wat negatief uitgelaten over de apen in de restcamps, de zgn ‘meerkatten’. Hoe brutaal ze ook zijn, het blijft aandoenlijk ze te zien, met name de kleintjes. Je weet dat als ze de puberteit bereiken er geen land meer met ze te bezeilen is, maar voorlopig zijn ze schattig. Het meest noordelijke ‘restcamp’ dat we bezoeken is Punda Maria. Na een autorit van zo’n vier-en-half uur willen daar eerst even lunchen. Dat kan, maar we worden wel gewaarschuwd dat betalen met een credit card niet kan. Het netwerk ligt plat. Onze hoeveelheid cash is echter zodanig klein, dat we daarmee zelfs de bescheiden bedragen op de menukaart niet kunnen voldoen. Na enige discussie verschijnt de manager aan onze tafel. ‘We don’t think in problems, we think in challenges. We aim for solutions’ zegt hij met een brede glimlach. De cursus ligt nog maar net achter hem en hij heeft goed opgelet. Onze rekening wordt genoteerd en als de kaart weer gebruikt kan worden, kunnen w

5. Restcamps en regen De ‘restcamps’ in het Kruger park zijn een belevenis op zich. De onderkomens zijn meestal simpel, maar de bedden zijn goed en er is overal of een airco of een plafondventilator. Soms zelfs beide. Het keukentje is vaak buiten en dan is het zaak de etenswaren goed op te bergen, anders gaan de aapjes er mee aan de haal. De familie meerkat zit ergens in een boom te wachten tot er nieuwe argeloze bezoekers hun auto naast het huisje neerzetten. Zij weten ongetwijfeld dat vrijdag de wisseldag is. Als de nieuwkomers dan druk bezig zijn de bagage naar binnen te brengen vergeten zij tussendoor de autoportieren te sluiten. In een mum van tijd zitten de meest brutale apen dan al in de auto om alles wat eetbaar is mee te ratsen. De rest wordt in chaos achtergelaten.  Het management van de restcamps neemt haar taak serieus. Er loopt een wandelpad langs de rivier, waarbij een houten railing de wandelaar er voor behoedt langs de steile helling naar beneden te vallen. Die afraster

4. Hyena’s en andere huisdieren. Wij besluiten nog een keer langs de Gardenia hide te gaan, waar we de vorige keer zoveel neushoorns konden bewonderen. Dat heeft als bijkomend voordeel dat we even uit de auto mogen. De mogelijkheden daarvoor zijn in het Kruger park beperkt. Natuurlijk, de ‘restcamps’ zijn geheel omheind en daar kun je veilig rondlopen. Ook is er een aantal picknick plaatsen waar je zonder al te veel risico de benen kunt strekken. Verder mag je nergens de auto uit. Jaarlijks zijn er wel enkele toeristen die toch liever te voet een close-up van een relaxte groep leeuwen willen maken, maar die fout maken ze geen twee keer. Maar goed, om de schuilhut in te kunnen, moet je toch echt de auto verlaten en wij stappen dan ook onbevangen uit. Dan roept mijn echtgenote dringend:’een hyena!’. Leuke grap, maar zo is ze. Wij trappen er natuurlijk niet in en zetten de eerste stappen richting de ‘hide’. Dan komt er een levensgrote hyena uit de bosjes lopen.  Ik denk er over even te kl

3. Katten  Het gaat goed met de game drives. Natuurlijk zijn we niet persé op zoek naar de Big Five, maar een goede groep leeuwen wijzen we niet af. Zoals geregeld gebeurt maant een tegemoetkomende auto ons tot stoppen en de chauffeur vertelt enthousiast dat er verderop wel 22 leeuwen zitten. Hij bedoelt eigenlijk ‘liggen’ want dat is de gebruikelijke dagbesteding van een leeuw. We kunnen ze niet echt tellen, want ze liggen overal verspreid onder bomen en bosjes, maar het zijn er veel. Achter ons is een safari voertuig tot stilstand gekomen. Dat is een soort rijdende mini tribune. Op de in hoogte oplopende bankjes is plaats voor 9 personen. Nu zit daar slechts één jong stel, dat ademloos de wijze woorden van de gids indrinkt. Hij legt uitgebreid alle details uit van het familieleven van de grote katten. Er landen twee gieren, die komen kijken of er nog restjes overschieten van de nachtelijke maaltijd. Dan wordt de gids overmoedig en dat is jammer. ‘Look, they are two different species.

2. Berg en Dal restcamp W ij overnachten in een hotel net buiten het Kruger park, met uitzicht op ‘ Crocodile River’. De volgende ochtend doen we boodschappen en kopen een Zuid-Afrikaanse sim kaart, met genoeg data om deze blog online te zetten en de meest dringende appjes en mail te kunnen beantwoorden. Ons gezelschap bestaat uit 4 personen en beide stellen beschikken nu over een lokaal nummer, zodat we elkaar kunnen bellen als de ene helft een ‘game drive’ gaat maken en de andere in het ‘restcamp’ achterblijft. De theorie klopt wel, maar de dekking is zo slecht in grote delen van het Kruger park, dat communicatie per postduif efficiënter zou zijn.  De titel van    blog is een beetje misleidend, want een zoektocht naar de gnoe is niet echt nodig. Al op de eerste dag    staat er een stoer exemplaar ons aan te staren. Ik heb het idee dat hij wat dreigend naar mij kijkt. Mijn cynische ode aan de gnoe   heeft destijds veel commotie veroorzaakt onder de gnoe gemeenschap en ik sta inmiddels

1. De Reis Wij zijn weer terug in Zuid-Afrika. De pandemie had tot nu toe verhinderd dat wij onze favoriete bestemming bezochten, maar de besmettingsscijfers nemen flink toe, dus een beter moment is er eigenlijk niet. Gepakt en geboosterd begeven wij ons naar Schiphol om een poging te wagen met Air France via Parijs naar Johannesburg te vliegen. Eerlijk gezegd zien wel wet wat op tegen deze eerste stappen. De wachttijden voor de ‘security’ zijn vaak lang, hebben wij gehoord en wij zorgen er dan ook voor dat wij drie-en-half uur van tevoren op het vliegveld zijn. Drie uur en vijfentwintig minuten gebruiken we voor koffie, spelletjes en de e-reader; de resterende vijf minuten hadden we nodig om langs de beveiliging te komen. Als we willen boarden blijkt er wel een klein probleem te zijn. Er wordt een dringende oproep gedaan om handbagage alsnog in het ruim te laten vervoeren. Het vliegtuig is te vol en er zijn minstens twintig vrijwillers nodig, die hun rolkoffertje daarvoor aanbieden. D