Hoogtijdagen

5. Franjepoten Jagers en Walvissen We zijn hier nu zo’n twaalf dagen en dan komt toch het moment dat je je wat meer in de taal gaat verdiepen. Na het bezoeken van Gulfoss, Seljalandsfoss, Kvernufoss, Skogafoss, Dettifoss en Godafoss , die allemaal watervallen bleken te zijn, heb ik de voorzichtige conclusie getrokken dat ‘foss’ misschien wel IJslands is voor waterval. Voor het bestellen van een kop koffie is deze kennis mogelijk nog niet heel nuttig. Bovendien spreekt iedereen hier prima Engels. Maar het voelt toch goed een beetje zelfredzaam te zijn. De watervallen oefenen een onweerstaanbare aantrekkingskracht uit op de bezoekers van het eiland. Er hoeft maar een bordje met ‘foss’ bij een zijweggetje te staan of iedere bus slaat af. Godafoss is geheel in beslag genomen door 6 bussen met passagiers van het Amerikaanse cruise schip ‘Viking Star’. De organisatie is wel fantastisch. Voor elke groep uit loopt een gids, die voortdurend een bordje omhoog houdt met de naam van het schip en h

4. Papegaaiduikers en ander volk Ook vandaag is het zonnig en de autorit naar de oostkust biedt weer tal van prachtige vergezichten.  Wel staat er een zeer stevige wind en dat merken wij als we een stop maken bij de Hvalnes vuurtoren. De autodeuren waaien bijna de oceaan in, maar onze verzekeringsvoorwaarden geven duidelijk aan dat ook dit volledig onder de dekking valt, dus glimlachend zullen we ze na zwaaien. Ik daal via de door gras bedekte helling even af naar zeeniveau. Althans dat wil ik. De Noordse Sterns denken daar anders over. Kennelijk hebben ze daar ergens een nest, want ik word niets ontziend aangevallen en slechts het feit dat ik een echte North Face muts op heb, voorkomt dat ik met bebloede schedel de reis voort moet zetten. Ik heb op ouderavonden heel wat agressieve ouders meegemaakt, maar deze kleine sterns spannen de kroon. Prachtig! De sensatie is nog niet voorbij. Als wij een eind verder weer even stoppen voor het uitzicht, zien wij beneden ons opeens grote zwarte v

3. Zomer. Vanochtend vroeg breekt ineens de zon door. Een welkome verandering. Wij staan haastig op en spoeden ons naar de nabijgelegen waterval. Wij hebben die gisteravond al uitgebreid bekeken en de 370 treden omhoog geklommen om op ooghoogte het neerstortende water te kunnen aanschouwen. Waar het water vandaan kwam of waar het beneden heen stroomde was echter door de laaghangende wolken niet te zien. Hoe anders is dat deze morgen. De waterval blinkt ons tegemoet en wij kunnen de stroom volgen tot die kilometers verder in zee uitkomt.  Onze autorit langs de zuidkust brengt ook een totaal andere beleving dan gisteren.    Indrukwekkende contouren van de rotskusten steken scherp af tegen de blauwe lucht en in de verte glinsteren de smeltende gletsjers. Dit moet wel het mooiste land zijn, dat wij ooit hebben bezocht. Nee, nee, niet het gaafste natuurlijk. Sorry, Mark. De temperaturen lopen rap op tot een verzengende 13 graden en de IJslanders zitten puffend op hun zwartgeblakerde strande

2. Vallend water en watervallen. Voor een eerste kennismaking met IJsland wordt vaak het rijden van de “Golden Circle” aanbevolen. Een route door adembenemende landschappen, die voert langs watervallen, geysers en kratermeren. Eigenlijk kun je daarna weer gewoon naar huis,    want je hebt de meeste ‘highlights’ van het land al gezien. Wij blijven nog even. Door de onafgebroken regen krijgen we niet alles mee. Desondanks zijn we onder de indruk. Al was het alleen al vanwege het aantal mensen dat de weersomstandigheden trotseert om alle ‘moet je gezien hebben’ plekken te bezoeken.    Wij worstelen ons manmoedig door menigtes Duitsers, Amerikanen, Chinezen en Hollanders heen. En ook Italianen. Opvallend veel Italianen. Terwijl ik dacht dat die bezig moesten zijn met het bewaken van de buitengrenzen van de EU. Niet dus. De meesten lopen hier. Maar goed, als wij, geheel verregend maar aangenaam warm gebleven door het gezelschap, de waterval bereiken, is het schouwspel toch volledig de moeit

1 Vertrek….  Wij zijn noordwaarts vertrokken. Richting IJsland. Voor degenen, die deze blogs tot nu toe hebben gevolgd is dat een verrassende keuze. Temeer daar de temperaturen thuis, na een koud voorjaar, gestaag richting tropische waarden oplopen. Wij hebben onze hoop echter gevestigd op de klimaatverandering. Als die inderdaad zo snel verloopt als de alarmerende berichten ons doen geloven wacht ons een strandvakantie in plaats van een barre rondtocht langs gletsjers en lavavelden. We gaan het zien, maar ik ben hoopvol. Zoals altijd begint de vakantie eigenlijk al op het treinstation. Als wij door een goede vriend daar zijn afgezet, activeren we bij een automaat de samenreiskorting. Als ik me verder een beetje gedraag, mag ik tegen gereduceerd tarief met mijn echtgenote mee. Thuis reis ik ook al jaren mee, maar van enige korting is daar geen sprake. Een enigszins bemoeizuchtige man, die zijn schoonmoeder per rolstoel op de Trans-Siberië express gaat zetten vraagt, of wij wel weten da

Deel 7 Er gaat niets boven Groningen  Met klamme bagage en doorweekte kleding stappen wij in de auto en rijden naar ons volgende verblijf. We hebben een comfortabel onderkomen geboekt net buiten Groningen. Geen aardbevingsgebied, voorzover ik weet. Dit is de streek waar de uit Nederland geëmigreerde boeren zich vestigden halverwege de 19e eeuw. Arme gezinnen, veelal uit midden-Nederland, die hoopten hier een nieuw bestaan op te bouwen. Eigenlijk was de bedoeling dat zij dichter bij Paramaribo hun landbouw bedrijfjes zouden beginnen, maar daar bevonden zich de plantages, waar nog altijd talrijke slaven zich in het zweet werkten. De plantage eigenaren waren bang dat de aanblik van blanken, die zelf de spade in de grond staken, educatief gezien niet verantwoord was. Dus werden de boerenfamilies een eind verderop gedumpt, waar gelukkig het merendeel na enkele jaren al overleden was aan dysenterie en gele koorts. Wij worden keurig welkom geheten door de vrouwelijke manager van de accommodat

Deel 6. Op het water. Als je vogels gaat kijken in Suriname is een bezoek aan Bigi Pan min of meer verplicht. Bigi Pan betekent groot meer volgens mijn Surinaamse woordenboek dat ik overal mee sjouw en bestaat uit een ondiepe lagune, omringd door kreken, mangroves en moeras. Het is een enorm uitgestrekt gebied en als ik hier om me heen kijk schat ik het toch zeker op 67.900 hectare. Het is een waar paradijs voor watervogels. Familieleden, die hier eerder geweest zijn hebben mij visioenen voorgespiegeld van duizenden langsvliegende rode ibissen en flamingo’s. Ik ga ze daar nog over spreken als we terug zijn. Ons onderkomen staat midden in die lagune. Het is een ‘Eco Lodge’ gebouwd op palen en we overnachten dus boven het water. Ik sla opnieuw mijn woordenboek open en ‘Eco’ blijkt Surinaams te zijn voor :‘ Waar alle voorzieningen ontbreken en de muggen het voor het zeggen hebben.’  In de slaapcabines hangen dan ook klamboes, waarbinnen de muggen, heerlijk beschermd tegen ongewenste indri