Hoogtijdagen

Deel 6. Op het water. Als je vogels gaat kijken in Suriname is een bezoek aan Bigi Pan min of meer verplicht. Bigi Pan betekent groot meer volgens mijn Surinaamse woordenboek dat ik overal mee sjouw en bestaat uit een ondiepe lagune, omringd door kreken, mangroves en moeras. Het is een enorm uitgestrekt gebied en als ik hier om me heen kijk schat ik het toch zeker op 67.900 hectare. Het is een waar paradijs voor watervogels. Familieleden, die hier eerder geweest zijn hebben mij visioenen voorgespiegeld van duizenden langsvliegende rode ibissen en flamingo’s. Ik ga ze daar nog over spreken als we terug zijn. Ons onderkomen staat midden in die lagune. Het is een ‘Eco Lodge’ gebouwd op palen en we overnachten dus boven het water. Ik sla opnieuw mijn woordenboek open en ‘Eco’ blijkt Surinaams te zijn voor :‘ Waar alle voorzieningen ontbreken en de muggen het voor het zeggen hebben.’  In de slaapcabines hangen dan ook klamboes, waarbinnen de muggen, heerlijk beschermd tegen ongewenste indri

Deel 5 .  Peperpot en zo Onze gastheer biedt aan om, tegen een geringe vergoeding, voor ons te koken. Een heuse Surinaamse Pom. Behalve de kip, komen alle ingrediënten uit eigen tuin. Wij zien hem af en toe met fikse pas de tuin in stappen om weer een knol op te graven of wat essentiële blaadjes te verzamelen. Als wij straks vergiftigd worden is het in elk geval met veel liefde voorbereid. Onzin natuurlijk. Het eindresultaat is een verrukkelijke maaltijd, zoals wij die nog niet eerder in Suriname hebben mogen proeven. Daarna worden wij uitgenodigd om met hem en zijn vrouw een kopje koffie te komen drinken op hun boventerras. Dat worden er wel een paar, want in geanimeerde gesprekken maken zij ons veel duidelijk over veel aspecten van dit mooie en af en toe voor hen frustrerende land. De onlusten in Paramaribo komen ter sprake.’Eigen schuld’, zegt onze gastheer ( zelf van Surinaamse afkomst) beslist. Zijn vrouw probeert nog wat nuance daarin aan te brengen, maar hij is niet te vermurwen

Deel 4. Commewijne Wij verhuizen naar de andere kant van de Suriname rivier. Wij nemen afscheid van onze voortreffelijke gastheer. Hij verzucht dat hij ons het liefs zou klonen en inwisselen voor andere gasten. We besluiten niet op zijn voorstel in te gaan. Tot opluchting van vele lezers ongetwijfeld. De rit naar ons volgende onderkomen is niet heel lang: zo’n anderhalf uur geeft onze navigatie aan. Dus nemen we wat binnenwegen in plaats van de veelgeroemde highway, waar duizelingwekkende snelheden tot wel 80 kilometer per uur zijn toegestaan. Op de binnenwegen is dat onmogelijk. Het Ministerie van Openbare Werken heeft het aanleggen van verkeersdrempels tot een ware kunst verheven. Ze worden zorgvuldig geïntegreerd in het wegdek, zodat ze vrijwel onzichtbaar zijn. De wet schrijft voor dat er bij elke drempel een geel bord dient te staan waarop met duidelijke letters ‘drempel’ staat. Daar is men ooit wel mee begonnen, maar door materiaalgebrek en stakingen onder het drempelbordjesperso

3. Etenswaardigheden. Suriname kent eigenlijk maar twee seizoenen: de natte moesson en de regentijd. Omdat wij ons goed voorbereid hebben op deze trip, wisten wij dat we de natte moesson beter konden vermijden. Onze keuze werpt duidelijk zijn vruchten af. We krijgen gelukkig niet te maken met de korte, hevige tropische moessonbuien, maar het regent gewoon de hele dag.  We besluiten naar de kust te rijden. Mogelijk is het daar droger en er is ook een vogelgebied, dat we willen bezoeken: de Weg naar Zee. Hiermee bedoelt men in Suriname een weg, die richting de zee loopt. In de moerassige gebieden aan weerszijden zien we al een paar mooie soorten roofvogels Rufous Crab Hawk Snail Kite Aan het eind van de weg komen we uit bij alweer een Hindoeïstische tempel. Na onze verlichtende ervaringen van een paar avonden geleden voelen wij ons gelijk thuis. Aan een vriendelijke man, die wat trappetjes staat te vegen, vragen wij of we even mogen rondlopen. Dat is geen enkel probleem, als wij onze sch

2. Sranang en Satsang  Onze gastheer stelt voor dat wij aan de overkant van de Suriname rivier gaan wandelen. Er is een simpele maar overdekte ‘korjaal’, die als veerboot ingezet wordt. Er is geen dienstregeling: de schipper signaleert wel als er mensen over willen. Dat komt altijd goed. Wij parkeren onze auto in Domburg aan de waterkant en vinden al gauw het bedoelde bootje. Wij zijn niet de enige wachtenden. Één heer en twee dames geven ook aan op de overtocht te wachten. Alle drie duidelijk van Surinaamse afkomst en alle drie woonachtig in Nederland. “Mijn jongste broer heeft de hele familie bedrogen, ja”, geeft hij al na twee minuten prijs. “Alle onroerend goed van de erfenis, ja, heeft hij gewoon tot zich genomen. Een paar ambtenaren hier omgekocht, man, zo werkt dat hier. Gewoon corruptie, man, gewoon corruptie. En hij bedroog ook zijn vrouw. Allerlei scharrels had hij, maar toen zijn vrouw er met een ander vandoor ging vond hij dat niet zo leuk meer, ja. Rare dingen ging hij doe

1. Op naar Domburg Onze vlucht vertrekt om kwart over 8 en dus staan wij midden in de nacht in de rij voor de check-in. Dat duurt lang. Wij zijn er uiteraard weer eens in geslaagd de verkeerde rij te kiezen. Als we dan ook, na een uur schuifelen, de verlossende balies naderen, pakken twee van de vier baliemedewerkers hun spullen op, zetten het beeldscherm uit en vertrekken. Zo, het is zes uur, onze dienst zit er op. Van de twee overgebleven stewardessen raakt er één verstrikt in een moeilijk geval, hetgeen voortdurende telefoon gesprekken met het management nodig maakt. Waarschijnlijk wordt er daar een vergadering bijeengeroepen, dus een besluit zal wel even duren. Maar goed, uiteindelijk bemachtigen wij toch onze boardingpassen en haasten ons in bange verwachting naar de security. Geen rij te bekennen. Een uiterst opgewekte medewerker roept , naar later blijkt, dat hij wel met mijn echtgenote op het vliegtuig zal stappen, maar ik heb mijn gehoorapparaat uit staan, dus ik steek met een