Zuid-Afrika revisited deel 5

Shingwedzi Restcamp is het noordelijkste kamp waar wij verblijven. We hebben een paar dagen terug een mailtje gekregen van het management om ons te waarschuwen dat het zwembad gesloten is wegens onderhoud. Ik heb daar vrede mee. De temperatuur is inmiddels rond de 38 graden dus nog steeds wat aan de frisse kant voor een zwembad bezoek. Logisch dat ze het onderhoud nu plannen.
Ook vanuit deze lokatie doen wij weer verschillende game drives. In een heel rustig tempo rijden wij langs de grotendeels drooggevallen rivier, als opeens een gevlekte schim voor ons de zandweg oversteekt. 'Een luipaard', roepen wij eensgezind, want het dier lijkt te kort voor een giraffe. Wij zijn kenners zo langzamerhand. Voorzichtig rijden we enkele meters door en komen dan oog in oog te staan met twee jonge luipaarden. Eén van hen laat zich van heel dichtbij bewonderen en dan lopen ze allebei naar de oever, waar een enorme boom is neergezet als klimtoestel. Na een paar minuten verdwijnen ze allebei uit het zicht. Een auto met 4 jongen Zuid-Afrikanen komt ons tegemoet en natuurlijk spreken we hen even aan om ze er op te wijzen dat er luipaarden in de buurt zijn. Ze rijden wat heen en weer, op zoek naar de dieren en wij wachten geduldig bij de boom. Na een kwartiertje kijk ik door mijn verrekijken naar de andere auto, zo'n honderd meter verderop. Ik zie camera's uit het raam steken. Hebben zij de roofdieren weer gevonden? Dat blijkt inderdaad het geval. Het komt niet bij ze op ons op hun beurt even te laten weten dat de luipaarden weer te zien zijn. Even knipperen met de koplampen en wij hadden het begrepen. Wij, boomers, doen dat anders. We krijgen ze toch nog goed te zien, als ze andermaal het pad oversteken, dit keer ook de moeder. De adembenemende momenten van een game drive. 





Terug in het kamp toasten we op ons succes en besluiten gelijk op het terras onze maaltijd te gebruiken. Aangezien dezelfde restaurantketen, Tindlovu,  in de meeste restcamps is terug te vinden kennen we de menukaart wel uit het hoofd. Inclusief de mop, die onderaan vermeld staat: Q.: 'Why can't hippos ride bicycles? A.:Bike helmets don't fit hippos!'. Wij hebben deze grap al ons hele verblijf in het Kruger park langs zien komen, maar opnieuw liggen wij hikkend van de lach op tafel en duurt het even voordat de serveerster de bestelling kan opnemen. We zijn benieuwd welke mop het Tindlovu Annual Menu Joke Committee volgend jaar weer bedenkt. Deze lijkt ons moeilijk te overtreffen.



Het afrekenen met de Visa card is in Shingwedzi nog niet zo simpel. Er is slechts zeer beperkte telefoondekking in het gebied en daar heeft ook de financiële sector last van. Wij geven onze kaart af en die wordt in het apparaat gestoken. Dan wachten wij met elkaar in  gepaste stilte op de netwerkverbinding, zodat het betalingsritueel kan worden afgewerkt. Tevergeefs. Onze serveerster houdt met uitgestrekte arm het mobiele apparaat omhoog maar Visa antwoordt niet. Daarop loopt zij mompelend het terras af, nog altijd met omhooggeheven arm, om de heilige plaats der verbinding te vinden. Aangezien de Visa kaart ook buiten ons bereik dreigt te raken lopen wij achter haar aan. Zo schrijden wij gezamenlijk, als in een processie, het  duistere, stilgevallen kamp door, met onze vaandeldraagster voorop. Uiteindelijk, als wij de hoop bijna opgegeven hebben, klinkt er plots het vertrouwde gezoem en spuugt het apparaat het felbegeerde papiertje uit. Wij zakken op onze knieën, spreken een kort dankwoord tot de Grote Netwerkbeheerder en trekken ons terug in ons huisje. Het leven is goed.





Reacties

Populaire posts van deze blog

Het verre oosten dichterbij

Het Hoge Noorden