Hoogtijdagen

Deel 2: de jungle in… Onze eerste bestemming is Khao Yai, het oudste nationale park van Thailand. Het is grotendeels bergachtig en bedekt met regenwoud. Het is een groot park: wel 2000 km2, wat gelijk staat aan zo’n 400.000 voetbalvelden. Dat lijkt veel, maar gedurende ons    vierdaags verblijf heb we er geen enkele kunnen vinden. Terwijl we toch een dag met een gids rondrijden. Tata, heet hij. Zoals in ‘Tata Steel’ voegt hij er gelijk aan toe. Een bekende industriële familie in Thailand, die de gelijknamige Thaise auto op de markt brengt. Onze gids rijdt in een Mitsubishi. De Tata valt na een jaar of drie volledig uit elkaar, verklaart hij. Op onze eerste stappen in het regenwoud ‘s morgens vroeg worden wij begeleid door het prachtige gezang van de gibbons. Een bijna betoverend geluid, dat kilometers ver te horen is.  Tata is een goedgehumeurde, deskundige gids. Hij leidt ons naar de nesten van diverse soorten neushoornvogels en naar de plek waar een visuil geduldig zit te wachten tot

Deel 1: Gaan we wel of gaan we niet…. Het spant er wel even om na de staaroperatie. Het wat merkwaardige resultaat daarvan is dat ik alle beelden dubbel zie. “Het komt weer goed”, zeggen beide oogartsen bemoedigend. “Misschien werken de ogen niet goed meer samen. Dat laten we onderzoeken.” Een paar weken later vervoeg ik me bij de orthoptist, een soort relatietherapeut voor ogen, die te lang samen zijn geweest. Die op elkaar uitgekeken zijn. Na een paar indringende sessies zijn ze bereid om toch weer een gezamenlijke bril te proberen. Met cylinder zelfs. Het dubbele beeld verdwijnt hierdoor en onze reis naar Thailand kan doorgaan. De vlucht duurt erg lang. Het zijn ook eigenlijk twee vluchten, met een ruime tussenstop in Abu Dhabi. Even hebben wij de illusie dat de stoel naast ons leeg blijft, maar   vlak voor ons vertrek laat een stevige Arabische zestiger zich daarin zakken. Er hangt reeds een behoorlijke walm van alcohol om hem heen en hij doet zijn best het percentage tijdens de vl