Hoogtijdagen

Ons laatste Spaanse verblijf is een comfortabel huisje midden in de Extremadura. Een kleinschalig parkje met slechts vijf huisjes. De Nederlandse eigenaars hebben vanwege de pandemie een zwaar jaar achter de rug, maar er breken betere tijden aan. Bij elk onderkomen staat een auto met Nederlands nummerbord, dus wij zijn niet de enigen, die de lange tocht ondernomen hebben. Wij spreken even met één van de andere huurders. Hij heeft gisteren via de ‘finca’ een fotosessie geboekt in een schuilhut. Speciaal om de Steenarend te fotograferen. Met behulp van wat kippen, die zich hiervoor vrijwillig hebben aangemeld, wordt de roofvogel naderbij gelokt, zodat de fotograaf van heel dichtbij prijswinnende foto’s kan schieten. Tegen een fors tarief, uiteraard. Onze buurman is er enorm enthousiast over. ‘ Ik ben niet zo’n vogelaar’, zegt hij. ‘Vaak weet ik niet eens wat ik nou eigenlijk gefotografeerd heb’. Met zijn maten gaat hij regelmatig ‘s nachts op uilenjacht. Draagbare speaker, schijnwerper e

Verlaten stationnetje in de Alentejo Zo’n honderd kilometer ten noorden van de Algarve kust ligt een uitgebreid steppegebied. Wij vinden een onderkomen bij een klein dorpje niet ver daarvan verwijderd. Het is een comfortabel huis, waarvan wij de ene helft bewonen en de eigenaars de andere helft. Het riante overdekte terras wordt in tweeën gedeeld door een soort kamerscherm. Dat belemmert inderdaad het zicht op onze medebewoners, maar geeft gelukkig ruim baan aan de sigarettenrook als de wind onze kant op staat. Een als hond vermomd kalf maakt deel uit van het gezelschap. Een rustig en vriendelijk beest, dat slechts als de schemer valt met regelmatig geblaf contact zoekt met de buren. Elke vogelaar die dit gebied aandoet, is in de eerste plaats op zoek naar de Grote Trap. Dat is niet een architectonisch overblijfsel uit de vroege middeleeuwen, zoals de naam misschien suggereert, maar een vogel. Een hele grote vogel, dat wel. Als wij op onze trappenexpeditie langs de kant van een weggetj

De Algarve biedt weer een heel andere impressie. Hoewel het aardig volgebouwd is slagen we er toch in een aangenaam huisje te vinden, zo’n 10 kilometer van de kust. Een diepe achtertuin, geleidelijk heuvelop lopend geeft veel ruimte en hoewel die eigenlijk gedeeld wordt met de aangebouwde buren hebben wij hem de hele week voor onszelf. In grote delen van Portugal is Portugees de voertaal, maar dat geldt niet voor de Algarve. Als we hier uit eten gaan in een klein dorpje horen we om ons heen voornamelijk Nederlands, Duits en Engels. Geen van de gasten verstaat de serveerster en geen van de serveersters verstaat de gasten, dus de menukeuze is vaak verrassend. Erg lekker, dat wel. Ik vraag na afloop om de rekening, maar daar hebben ze een eigen alternatief voor. De gastvrouw komt aan tafel zitten en schrijft de prijzen van de door ons genuttigde gerechten op het papieren tafelkleed. Daar maakt ze vlot een optelsom van en onder de streep komt het verschuldigde bedrag. Haastig stop ik mijn