Hoogtijdagen

Er staat al een aantal dagen een stormachtige wind in Tarifa, die hier de ‘viento tormentoso’ wordt genoemd, hetgeen zoveel betekent als ‘ stormachtige wind’. Normaal gesproken gaat een vogelaar dan niet op pad en blijft hij ,net als de grasmussen en zwartkopjes, op een windstil plekje wachten op rustiger tijden. Tijdens de roofvogeltrek echter, zijn dit de dagen om er juist op uit te gaan. Het is dan zaak om een strategisch punt op te zoeken bovenop een heuvel met de wind in de rug. De arenden proberen zolang mogelijk in de luwte van het dal te blijven en komen laag over de helling aanvliegen. Dat geeft de gelegenheid ze op ooghoogte te zien en te fotograferen.  Slangenarend Niet alleen arenden trouwens. Een jonge Zwarte Ooievaar is lange tijd bezig ook maar een paar meter vooruit te komen. Zijn ouders zijn al een week geleden afgereisd, maar als een echte puber was hij te lang blijven hangen en nu moest hij het in zijn eentje klaren. Opvoedkundig doen Zwarte Ooievaars het niet slecht

Wij vangen de lange tocht aan naar het zuiden van Spanje. Veel te ver om in één keer te rijden, dus we hebben een hotel uitgezocht halverwege de route. Ondanks de bevestigde boeking lijkt het hele complex uitgestorven. We lopen even rond in de hoop iemand te treffen en na wat agressief geblaf van een tweetal honden, komt zowaar de beheerder aansloffen en doet de deur van de receptie open. Enthousiast begint hij gelijk te vertellen over alle huisdieren die hij heeft en de internationale allure van zijn hotel. Dat alles in rap Spaans, dus het kan ook heel goed zijn dat hij vertelt dat zijn halve familie gisteren is overleden aan de gevolgen van de Corona vaccinatie. ‘Si, bueno’, zeg ik met een brede glimlach. Dat lijkt me voor alle opties toepasselijk. De rokerige kamer doet wat afbreuk aan de positieve recensies, maar we komen de nacht goed door en beginnen aan de tweede etappe.  Die voert ons langs de uit hun krachten gegroeide badplaatsen Torremolinos, Fuengirola en Marbella, waar de

De gitaar gaat altijd mee op vakantie. Althans op Europese trips, waar er ruimte    in de auto vrijgehouden kan worden. Het aantal grepen dat nog door de stijver wordende gewrichten uitgevoerd kan worden op het instrument neemt jaarlijks af, maar ook met twee akkoorden is er nog een behoorlijk repertoire. Bovendien luistert er toch niemand naar. De Corona maatregelen van de afgelopen anderhalf jaar hebben de muzikale optredens danig bemoeilijkt en de regels zijn hier in Spanje nog altijd streng. In de hierboven getoonde opstelling zit het publiek op minimaal anderhalve kilometer afstand en dat mag net. Een doortrekkende tapuit blijft even dichterbij luisteren, maar vertrekt al spoedig hoofdschuddend naar het zuiden. Op onze laatste dagen in de Pyreneeën ( daarna gaan wij de tapuit achterna), maken we nog een paar mooie tochten. Wij bezoeken het schilderachtige stadje Alquezar, samen met redelijk wat andere, meest Spaanse, toeristen. Hoewel het een onberispelijk schoon stadje is lopen v

We zijn aangekomen in de Spaans Pyreneeën. Daar hebben we voor een week een huisje gehuurd. Casamigos heet het en zonder gelijk de Google translate app in te duiken, vermoeden wij dat het zoiets betekent als ‘ huis voor vrienden’. Door middel van een bankoverschrijving worden we zonder probleem als vriend geaccepteerd. Gezien het schromelijke gebrek aan vrienden dat wij in ons eigen land hebben, gaan we deze simpele methode zeker vaker proberen. Het huis ligt prachtig, met onbelemmerd uitzicht op de berghellingen van het Ordesa National Park.  De eigenaars wonen iets hogerop, maar zij zijn er dit eerste weekend niet. Zij hebben hun katten achtergelaten in het volste vertrouwen, dat de huurders wel voor eten zullen zorgen.  Vrienden, nietwaar ? Het zijn er een stuk of zes. De vier volwassen katten accepteren vrij gelaten, dat zij geen deel van onze avondmaaltijd gaan krijgen. De twee jonkies echter, zijn veel hardnekkiger. Zij bestoken keer op keer onze tafel en laten met luide stem wet