Hoogtijdagen

Deel 7 Bijkomen op een eilandje De laatste 3 dagen brengen wij door op het eiland Koh Yao Noi. Dichtbij Phuket, maar een stuk minder toeristisch. Ons onderkomen ligt aan de oostkant en heeft een prachtig uitzicht op zee. ‘s Morgens vroeg komt de zon op achter de vele rotsige eilandjes aan de horizon en zorgt voor een gouden begin van de dag. Even verderop verzamelen zich de gasten van het volgende resort. Zij lopen bij laagwater honderden meters de ondiepe zee in om nog dichter bij de zon te komen. Na de verplichte zonnegroet en selfie-sessie lopen zij gesterkt terug voor hun dagelijkse yoga sessie. Wij besluiten een dagje een scooter te huren om het eiland te verkennen. Eerst krijgen we instructie op een zanderig voetbalveldje aan zee. Onder het keurend oog van de verhuurder rijd ik een rondje en hij maakt met een opgestoken duim duidelijk dat ik geen herexamen nodig heb. We toeren relaxed langs de kust en steken het eiland door om aan de andere kant onze schoonzus te bezoeken. Zij ve

Deel 6: de bergen in. Het noorden van Thailand heeft een heel ander karakter dan de gebieden die we eerder hebben bezocht. De uitlopers van het Himalaya massief vormen hier een gebergte dat weliswaar minder hoog is dan de ons bekende Everest en aanverwanten, maar toch landschappelijk een mooie aanblik vormt. En natuurlijk andere vogels herbergt dan het laagland.  Wij maken een praatje met een Engels echtpaar met hun Thaise privé vogelgids. Ze hebben een mooi bergweggetje gereden waar ze veel leuke soorten gezien hebben. Nee, ze weten niet precies welke route, daar hebben ze dan weer een ‘driver’ voor. En die overnacht in een hutje verderop. Maar de gids weet het ook wel. Ik laat aan de Thaise dame een route op Google maps zien. “Was het deze weg? “, vraag ik. Ze werpt een korte blik om mijn telefoon en knikt dan achteloos. “Yes, many birds”. Als ik ‘s avonds voor de zekerheid toch nog even de route nazoek in online vogel documentatie, wordt mijn twijfel al gauw bevestigd. ‘ The road up

Deel 5: Witte en blauwe tempels De reis voert naar het noorden. Vanuit Chiang Mai rijden we in onze tweede huurauto ( de eerste hebben we in redelijke staat ingeleverd op het vliegveld van Bangkok) naar    Chiang Rai. Wij hebben de strikte opdracht gekregen daar de Witte Tempel te bezoeken, Wat Rong Khun. De bouw begon pas in 1997 en in 2070 moet hij helemaal voltooid zijn. De lezers, die hem dus liever pas bezoeken als hij af is, dienen nog bijna 50 jaar geduld te hebben. Wij besluiten hem toch nu te bekijken, mede omdat ons visum maar 30 dagen geldig is. Het is een letterlijk oogverblindend bouwwerk. De imposante, volledig witte tempelgebouwen zijn vaak ingelegd met spiegelglas, zodat een zonnebril geen overbodige luxe is.  Wij lopen een paar uur rond en vinden talloze plekken, die een foto waard zijn. Dat zijn vaak dezelfde plekken waar de andere bezoekers een kiekje maken en achtereenvolgens oma, opa, tante, oom, moeder, vader en één voor één de kinderen voor de witte drakenkop lat

Deel 4 Kaeng Krachan. Vanuit Ayutthaya rijden we naar het zuiden richting Kaeng Krachan. Weer een jungle gebied, waar wij een hopelijk aangenaam verblijf hebben geboekt voor 5 nachten. De rit daarheen voert dwars door Bangkok. Gelukkig wel via de doorgaande routes, waarop het aantal scooters beperkt blijft. Er lijkt geen einde te komen aan de stad en overal ons ons heen wordt gewerkt aan enorme betonnen dragers, waarover straks weer nieuwe wegen aangelegd worden. Files zijn dan ook onvermijdelijk. In dat geval wordt onmiddellijk ook de vluchtstrook als rijbaan gebruikt door de automobilisten en wringen de personen- en vrachtauto’s zich via 4 te smalle stroken langs elkaar heen. Uiteraard valt dit ook niet binnen de Thaise verkeersregels, maar die hebben gelukkig slechts een adviserend karakter. Deze foto is niet door ons genomen, maar de situatie was ongeveer gelijk… De ‘Nature Lodge’ waar wij uiteindelijk aankomen is een oase van rust. Het is een verzamelpunt van vogelaars uit alle wi

Deel 3: boten en ruïnes Onze rit voert naar Bueng Boraphet, een uitgestrekt meer en aangrenzend wetland gebied zo’n 250 kilometer ten noorden van Bangkok. Het gebied is onder vogelaars ooit beroemd geworden vanwege de waarneming van de ‘white-eyed river Martin’ een zwaluwsoort met lange pluimen aan de staartpennen. Inmiddels is de soort waarschijnlijk uitgestorven. Dat krijg je er van als je onnodige versiering meezeult. De plaatselijke bevolking is ze echter niet vergeten. Aan het eind van de weg staat een groot standbeeld van de mythische vogel. Elke week zijn daar speciale diensten, waarbij zwaluwnestjes en muggenlarven als offerande worden aangeboden. Daarna wordt er geloot welke dorpsbewoner de eer krijgt als voer te dienen voor de laatst overgebleven Siamese zoetwaterkrokodil. Prachtige tradities Toeristen doen niet mee met de loting. Wij komen voor een boottochtje over het meer. Even zijn we bang dat we weer in zo’n fluisterbootje terechtkomen waarin je nauwelijks het idee hebt