Het verre oosten dichterbij

Deel 1: Gaan we wel of gaan we niet….

Het spant er wel even om na de staaroperatie. Het wat merkwaardige resultaat daarvan is dat ik alle beelden dubbel zie. “Het komt weer goed”, zeggen beide oogartsen bemoedigend. “Misschien werken de ogen niet goed meer samen. Dat laten we onderzoeken.” Een paar weken later vervoeg ik me bij de orthoptist, een soort relatietherapeut voor ogen, die te lang samen zijn geweest. Die op elkaar uitgekeken zijn. Na een paar indringende sessies zijn ze bereid om toch weer een gezamenlijke bril te proberen. Met cylinder zelfs. Het dubbele beeld verdwijnt hierdoor en onze reis naar Thailand kan doorgaan.

De vlucht duurt erg lang. Het zijn ook eigenlijk twee vluchten, met een ruime tussenstop in Abu Dhabi. Even hebben wij de illusie dat de stoel naast ons leeg blijft, maar   vlak voor ons vertrek laat een stevige Arabische zestiger zich daarin zakken. Er hangt reeds een behoorlijke walm van alcohol om hem heen en hij doet zijn best het percentage tijdens de vlucht nog wat omhoog te krikken. Elke keer als een stewardess langsloopt vraagt hij dringend om een whisky. En krijgt die meestal ook. Als hij verneemt dat wij uit Nederland komen, uit hij zijn bewondering voor het feit dat “ smoke joint weed “ daar geheel gratis is. Wij proberen zijn enthousiasme wat te temperen, door uit te leggen dat er vaak toch wel enige betaling vereist wordt, maar die gedachte wuift hij lachend weg. Er volgt een onsamenhangend verhaal over zijn leeftijd, het te warme land waarin hij leeft en waarom hij niet oud gaat worden. Dat laatste geloven wij graag, maar Bangkok haalt hij nog wel, vrezen wij. We hopen dat de hoeveelheid alcohol hem wat rustiger gaat maken, maar de keren dat hij inderdaad wegzakt zijn maar kort. Dan zakt zijn hoofd gevaarlijk dicht naar de schouder van mijn echtgenote en zijn hand beland op haar been. Omdat er nog over geen enkele hoeveelheid kamelen onderhandeld is, vinden we dat voorbarig en maken we hem wakker. We moeten even het toilet bezoeken. Hij hijst zich moeizaam omhoog, worstelt met snoertjes, tassen en dekentjes en wankelt het gangpad in. Als wij terugkomen moet het hele proces herhaald. Dat lukt nog net, maar we blijven de rest van de vlucht maar zitten. Het laatste wat we van hem zien is als hij in de aankomsthal naar de verkeerde bagageband sjokt. 

Wij beginnen de dag daarna aan onze rondrit. Het links rijden valt zoals altijd wel mee, maar het is even wennen aan het feit dat auto’s op de snelweg even makkelijk links als rechts inhalen. Na een half uurtje echter slalom ik als een echte Thai door het verkeer. Het wordt pas lastig als je als linksrijdende chauffeur een weg moet nemen, die rechtsaf gaat. In Nederland hebben wij dan een keurige afslag en ga je vervolgens een viaduct over om veilig aan de andere kant te komen. Dat is een dure en ingewikkelde oplossing. In Thailand hebben ze hiervoor de U-bocht bedacht. Gewoon op de snelweg. Even kijken of er een klein gaatje valt in het aanstormende verkeer en hup, vol gas er in. Een paar kilometer verder kun je dan rustig de gewenste afslag nemen, die zich nu aan de goede kant van de weg bevindt.