Hoogtijdagen

Ons laatste Spaanse verblijf is een comfortabel huisje midden in de Extremadura. Een kleinschalig parkje met slechts vijf huisjes. De Nederlandse eigenaars hebben vanwege de pandemie een zwaar jaar achter de rug, maar er breken betere tijden aan. Bij elk onderkomen staat een auto met Nederlands nummerbord, dus wij zijn niet de enigen, die de lange tocht ondernomen hebben. Wij spreken even met één van de andere huurders. Hij heeft gisteren via de ‘finca’ een fotosessie geboekt in een schuilhut. Speciaal om de Steenarend te fotograferen. Met behulp van wat kippen, die zich hiervoor vrijwillig hebben aangemeld, wordt de roofvogel naderbij gelokt, zodat de fotograaf van heel dichtbij prijswinnende foto’s kan schieten. Tegen een fors tarief, uiteraard. Onze buurman is er enorm enthousiast over. ‘ Ik ben niet zo’n vogelaar’, zegt hij. ‘Vaak weet ik niet eens wat ik nou eigenlijk gefotografeerd heb’. Met zijn maten gaat hij regelmatig ‘s nachts op uilenjacht. Draagbare speaker, schijnwerper e

Verlaten stationnetje in de Alentejo Zo’n honderd kilometer ten noorden van de Algarve kust ligt een uitgebreid steppegebied. Wij vinden een onderkomen bij een klein dorpje niet ver daarvan verwijderd. Het is een comfortabel huis, waarvan wij de ene helft bewonen en de eigenaars de andere helft. Het riante overdekte terras wordt in tweeën gedeeld door een soort kamerscherm. Dat belemmert inderdaad het zicht op onze medebewoners, maar geeft gelukkig ruim baan aan de sigarettenrook als de wind onze kant op staat. Een als hond vermomd kalf maakt deel uit van het gezelschap. Een rustig en vriendelijk beest, dat slechts als de schemer valt met regelmatig geblaf contact zoekt met de buren. Elke vogelaar die dit gebied aandoet, is in de eerste plaats op zoek naar de Grote Trap. Dat is niet een architectonisch overblijfsel uit de vroege middeleeuwen, zoals de naam misschien suggereert, maar een vogel. Een hele grote vogel, dat wel. Als wij op onze trappenexpeditie langs de kant van een weggetj

De Algarve biedt weer een heel andere impressie. Hoewel het aardig volgebouwd is slagen we er toch in een aangenaam huisje te vinden, zo’n 10 kilometer van de kust. Een diepe achtertuin, geleidelijk heuvelop lopend geeft veel ruimte en hoewel die eigenlijk gedeeld wordt met de aangebouwde buren hebben wij hem de hele week voor onszelf. In grote delen van Portugal is Portugees de voertaal, maar dat geldt niet voor de Algarve. Als we hier uit eten gaan in een klein dorpje horen we om ons heen voornamelijk Nederlands, Duits en Engels. Geen van de gasten verstaat de serveerster en geen van de serveersters verstaat de gasten, dus de menukeuze is vaak verrassend. Erg lekker, dat wel. Ik vraag na afloop om de rekening, maar daar hebben ze een eigen alternatief voor. De gastvrouw komt aan tafel zitten en schrijft de prijzen van de door ons genuttigde gerechten op het papieren tafelkleed. Daar maakt ze vlot een optelsom van en onder de streep komt het verschuldigde bedrag. Haastig stop ik mijn

Er staat al een aantal dagen een stormachtige wind in Tarifa, die hier de ‘viento tormentoso’ wordt genoemd, hetgeen zoveel betekent als ‘ stormachtige wind’. Normaal gesproken gaat een vogelaar dan niet op pad en blijft hij ,net als de grasmussen en zwartkopjes, op een windstil plekje wachten op rustiger tijden. Tijdens de roofvogeltrek echter, zijn dit de dagen om er juist op uit te gaan. Het is dan zaak om een strategisch punt op te zoeken bovenop een heuvel met de wind in de rug. De arenden proberen zolang mogelijk in de luwte van het dal te blijven en komen laag over de helling aanvliegen. Dat geeft de gelegenheid ze op ooghoogte te zien en te fotograferen.  Slangenarend Niet alleen arenden trouwens. Een jonge Zwarte Ooievaar is lange tijd bezig ook maar een paar meter vooruit te komen. Zijn ouders zijn al een week geleden afgereisd, maar als een echte puber was hij te lang blijven hangen en nu moest hij het in zijn eentje klaren. Opvoedkundig doen Zwarte Ooievaars het niet slecht

Wij vangen de lange tocht aan naar het zuiden van Spanje. Veel te ver om in één keer te rijden, dus we hebben een hotel uitgezocht halverwege de route. Ondanks de bevestigde boeking lijkt het hele complex uitgestorven. We lopen even rond in de hoop iemand te treffen en na wat agressief geblaf van een tweetal honden, komt zowaar de beheerder aansloffen en doet de deur van de receptie open. Enthousiast begint hij gelijk te vertellen over alle huisdieren die hij heeft en de internationale allure van zijn hotel. Dat alles in rap Spaans, dus het kan ook heel goed zijn dat hij vertelt dat zijn halve familie gisteren is overleden aan de gevolgen van de Corona vaccinatie. ‘Si, bueno’, zeg ik met een brede glimlach. Dat lijkt me voor alle opties toepasselijk. De rokerige kamer doet wat afbreuk aan de positieve recensies, maar we komen de nacht goed door en beginnen aan de tweede etappe.  Die voert ons langs de uit hun krachten gegroeide badplaatsen Torremolinos, Fuengirola en Marbella, waar de

De gitaar gaat altijd mee op vakantie. Althans op Europese trips, waar er ruimte    in de auto vrijgehouden kan worden. Het aantal grepen dat nog door de stijver wordende gewrichten uitgevoerd kan worden op het instrument neemt jaarlijks af, maar ook met twee akkoorden is er nog een behoorlijk repertoire. Bovendien luistert er toch niemand naar. De Corona maatregelen van de afgelopen anderhalf jaar hebben de muzikale optredens danig bemoeilijkt en de regels zijn hier in Spanje nog altijd streng. In de hierboven getoonde opstelling zit het publiek op minimaal anderhalve kilometer afstand en dat mag net. Een doortrekkende tapuit blijft even dichterbij luisteren, maar vertrekt al spoedig hoofdschuddend naar het zuiden. Op onze laatste dagen in de Pyreneeën ( daarna gaan wij de tapuit achterna), maken we nog een paar mooie tochten. Wij bezoeken het schilderachtige stadje Alquezar, samen met redelijk wat andere, meest Spaanse, toeristen. Hoewel het een onberispelijk schoon stadje is lopen v

We zijn aangekomen in de Spaans Pyreneeën. Daar hebben we voor een week een huisje gehuurd. Casamigos heet het en zonder gelijk de Google translate app in te duiken, vermoeden wij dat het zoiets betekent als ‘ huis voor vrienden’. Door middel van een bankoverschrijving worden we zonder probleem als vriend geaccepteerd. Gezien het schromelijke gebrek aan vrienden dat wij in ons eigen land hebben, gaan we deze simpele methode zeker vaker proberen. Het huis ligt prachtig, met onbelemmerd uitzicht op de berghellingen van het Ordesa National Park.  De eigenaars wonen iets hogerop, maar zij zijn er dit eerste weekend niet. Zij hebben hun katten achtergelaten in het volste vertrouwen, dat de huurders wel voor eten zullen zorgen.  Vrienden, nietwaar ? Het zijn er een stuk of zes. De vier volwassen katten accepteren vrij gelaten, dat zij geen deel van onze avondmaaltijd gaan krijgen. De twee jonkies echter, zijn veel hardnekkiger. Zij bestoken keer op keer onze tafel en laten met luide stem wet