Hoogtijdagen

Ik heb mij voorgenomen morgen weer een deel van de blog te schrijven. Over de prachtige tuin in Hermanus, bijvoorbeeld. En over mijn gitaar. Maar om 4 uur ’s nachts komt er een telefoontje uit Nederland. Het gaat niet goed met mijn moeder. Zij is 91 en bewandelt al geruime tijd het pad der dementie, maar toen we haar achterlieten hebben we nog uiterst gezellig koffie met haar gedronken in het restaurant van het verzorgingshuis. Aan een tafeltje bij het raam, dat uitzicht biedt op een ruime vijver. Een IJsvogeltje flitst langs als een oranjeblauw juweeltje. “Dat is ook een tref’ zegt zij in een onverwacht helder moment. Maar nu gaat het niet goed. Door de alarmcentrale wordt een vlucht terug geboekt, die nog vandaag laat in de avond vertrekt. Verder speelt de dag zich wat onwerkelijk af. Af en toe is er telefonisch contact en ’s middags zing ik via de luidspreker van de telefoon een lied voor haar, spelend op de hier aangeschafte gitaar. Veertienduizend kilometer bij haar vandaan.

Het vertrek valt niet mee, moet ik zeggen. Na een hoop grijze december- en januaridagen komt het KNMI opeens met de voorspelling van sneeuw en ijzel op onze afreisdatum. Nou heeft het KNMI het vaak fout, maar nooit als je graag wilt dat ze het fout hebben. Code oranje voor het grootste deel van het land en het dringende advies om niet de weg op te gaan. Voor half tien al 250 ongelukken door de gladheid. Gelukkig is er dan altijd de NS, Een behulpzame zoon en een nog behulpzamer buurman slepen de koffers een kwartier lang over de be-ijsde straten richting station. En de trein vertrekt op tijd, dat wil ik toch even vermelden. Net na Amersfoort staan we stil. We doen heel ontspannen en maken nog enige goedgevonden grappen met medereizigers over ProRail en Schiphol. De NS doet leuk mee. 'Wegens een bevroren wissel keren we terug naar station Amersfoort. Reizigers richting Amsterdam kunnen......' Dan volgt een lange reeks zinloze en dagvullende adviezen. Over reizigers richting Schi

Bijna weg Het is bijna zover. Over twee dagen reizen wij af naar Zuid-Afrika, dit keer naar Kaapstad om ook het zuidelijk deel van het land te bekijken. ’s Morgens loop ik nog even naar mijn vertrouwde dijkje in de Arkemheen polder om afscheid te nemen van de wintervogels. De Zaagbekken en de Smienten.  Grote Zaagbek Smient Als we terugkomen zijn zij al weer weg. Naar het hoge noorden, net als veel andere trekvogels, die hier overwinteren. Sorry, trekvogels kan eigenlijk niet meer: ik moet nu spreken van vogels met een migratie achtergrond. Wij gaan zelf de route volgen van een andere migrant, de Noordse Stern. Althans gedeeltelijk. De Noordse Stern schrikt niet terug voor een flink stukje vliegen. Hij broedt in Arctische streken (waaronder ik voor het gemak Texel ook maar even reken) en trekt zo’n 20.000 km naar het zuiden tot hij uiteindelijk het Zuidpoolgebied bereikt. Dat snap ik dan weer niet. Het is duidelijk niet één van de slimste migranten. Twintigdui