Posts

De jaarlijkse trektocht

Afbeelding
Deel 3. De Algarve Wij zijn in de Algarve neergestreken. Een mooi blinkend wit bouwwerk, waarin vier studio’s zijn ondergebracht. En een enorm zwembad. Mijn echtgenote trekt daar dagelijks wat baantjes en ik kijk vanaf de kant bewonderend toe. Ik heb wel even geaarzeld. De watertemperatuur blijft echter steken op 25 graden. Voor ijsbad fanaten natuurlijk prima. Maar een vogelaar op leeftijd is daar voorzichtig mee. Op zondagochtend besluiten wij een wandeling te maken over de kilometers lange boardwalk van Quinta do Lago. Datzelfde besluit neemt een aanzienlijk deel van de Portugese bevolking ook. Wij hopen wat langstrekkende vogels te zien, maar de meeste daarvan zitten op een racefiets of denderen met een koptelefoon op, in hoog tempo over de planken. Om de boardwalk te bereiken parkeren wij onze auto in een chique wijk, tussen de golfbanen. Voor de zekerheid kiezen wij een plek naast een zilvergrijze Porsche. Mocht een voorbijganger kwaad in de zin hebben met een achtergelaten ...

De jaarlijkse trektocht

Afbeelding
Deel 2: naar de Extremadura Wij nemen afscheid van de Ebro Delta en speciaal in het avondlicht nog even van de Flamingo’s. We kunnen ze tegenwoordig in Nederland ook zien. Niet alleen de Europese, maar ook de Chileense en de Caribische Flamingo. Die broeden net over de grens in Duitsland en hebben daar kennelijk allemaal een verblijfsvergunning gekregen. Wir schaffen das. Onze volgende bestemming is de Extremadura. Ons onderkomen ligt aan de rand van een klein dorpje. Google maps stuurt ons diverse doodlopende zandwegen in, waarna wij de auto maar parkeren en te voet verder zoeken. Al spoedig bereiken wij het juiste adres, waar wij worden verwelkomd door een allerliefst Spaans echtpaar. Paco brengt ons terug naar de auto en rijdt voor ons uit om de juiste route te tonen. Het blijkt dat niet alle wegen in Spanje doodlopen al is het wel zaak op sommige paadjes de spiegels in te klappen. Onze conversatie met het stel verloopt geheel via Google Translate. Wij krijgen een rondleiding...

De jaarlijkse trektocht

Afbeelding
Deel 1. De reis Wij volgen de zwaluwen weer op hun trek naar het zuiden. Zwaluwen zijn behoorlijk onvermoeibare vliegers, maar omdat wij elkaar afwisselen achter het stuur maken we uiteindelijk toch meer kilometers dan zij op de eerste reisdag. Als wij ergens in de buurt van Dijon bij onze onderweg geboekte accommodatie aankomen is er dan ook nog geen zwaluw te bekennen. Die zitten nog na te hijgen op een elektriciteitslijn in België. Booking.com is bij hen nog een weinig gebruikte app. De Duitse eigenaresse van de B&B complimenteert mij met mijn Engels, ik merk op dat zij perfect Frans spreekt en wij wisselen geen woord in het Duits. Altijd heerlijk, zo’n trip naar het buitenland. De reis door Frankrijk verloopt voorspoedig. Pas bij het binnenrijden van Spanje wordt er enige afbreuk gedaan aan het vakantiegevoel. Om de paar kilometer wordt er met alarmerende teksten gewezen op de gevaren, die de argeloze automobilist bedreigen. “Don’t trust strangers” is het steeds herh...

Terug in Zuid-Afrika

Afbeelding
6. Shingwedzi Ons laatste restcamp in het Kruger is tevens het meest noordelijke dat wij aandoen: Shingwedzi. Deze naam betekent zoiets als ‘plaats zonder mobiele dekking’.    Het heeft een heerlijk terras, uitkijkend over de rivier en wij confisqueren een tafeltje in de schaduw. Even verderop zit een Engels echtpaar aan de lunch. Hij ergert zich enorm aan de vliegen die zonder enige bijdrage in de kosten ook van de Koedoeburger willen genieten. Hij wappert voortdurend met beide handen in het rond in de hoop de insecten te ontmoedigen. Zijn vrouw heeft geen last van de vliegen. Wel van haar echtgenoot. Zij haalt uiteindelijk een vliegenmepper uit de auto en geeft die aan hem. “Well, if you really must, at least try something that might work!”.    Met nieuwe moed begint hij nu om zich heen te meppen. Zijn vrouw schuift voor de zekerheid een tafeltje op. De vliegen niet. Die hebben wel door dat hier geen professional aan het werk is.  De variëteit in dieren en vog...

Terug in Zuid-Afrika

Afbeelding
5. Mopani Het noordelijk gedeelte van het Kruger park is aanmerkelijk rustiger dan het zuiden. Minder kans op de ‘Big Five’, dus minder toeristen. Als wij de gate van het Mopani restcamp binnenrijden voelt dat een beetje als thuiskomen. Vorige keren waren we hier met familie en hadden we een groot huis met uitzicht op het stuwmeer beneden. Met z’n tweeën betrekken we uiteraard een kleiner onderkomen midden in het kamp. Daar is niks mis mee. Behalve dat de airco het niet doet. Terwijl de temperatuur de vijfendertig graden aantikt. Het meisje bij de receptie hoort mijn klacht hierover onbewogen aan. ‘You have thirty- three?’ Ik antwoord dat ze er nog twee graden naast zit, maar ze doelt op het nummer van ons huisje. Ze pakt de telefoon en heeft een korte, voor mij natuurlijk onverstaanbare, conversatie. ‘They will come and fix it’, belooft ze. Het kan best dat ze daar zelf in gelooft.     Maar wachten tot de temperatuur daalt is ook een optie. Het wordt hier tenslotte al herfst....

Terug in Zuid-Afrika

Afbeelding
4. Satara We trekken verder het Kruger park in tot aan Satara restcamp. Dankzij welwillende aanwijzingen van mede-safarigangers zien we tot twee maal toe een groep leeuwen. En vogels natuurlijk. Vooral veel ‘rollers’. Scharrelaars is de Nederlandse benaming. Dat klinkt wat sjofel, maar dat is onterecht. Beide soorten ‘roller’ die hier voorkomen horen tot de kleurigste van de savanne. De Lilac-breasted Roller is hier het hele jaar te vinden, de European Roller volgt ongeveer ons reisschema. Ik zie ze ook wel een enkele keer in Zuid-Europa, maar dan gaan ze steevast al op de wieken als ik nog ver bij ze vandaan ben. Hier zijn ze ongelooflijk benaderbaar. Het is nauwelijks een uitdaging te noemen om er één op de foto te krijgen. Dat effect heeft Afrika kennelijk. Zelfs de sprinkhaan denkt: wat een benaderbare roller. Die is wel in voor een praatje. En hij hopt er met een uitnodigende glimlach op af. European Roller Lilac-breasted Roller Satara staat bekend als het ‘cat camp’ en doet zijn ...

Terug in Zuid-Afrika

Afbeelding
3. Skukuza, Ons eerste verblijf in het Kruger park is Skukuza, het grootste ‘restcamp’ en bijna een dorp op zich. We betrekken daar een huisje, dat uitkijkt op de rivier en worden gelijk verwelkomd door knorrende nijlpaarden en een groot waarschuwingsbord. Een grote troep bavianen houdt zich al jaren in en om het kamp op en hoewel ze niet persé agressief zijn, wordt toch dringend aangeraden etenswaren en kleine kinderen veilig op te bergen. Wij hoeven ons alleen druk te maken over de etenswaren. Bij het keukentje buiten zijn daartoe zware schuifgrendels aangebracht op de voorraadkastjes. Omdat de installatie destijds ongetwijfeld ook via aanbesteding tot stand gekomen is, zijn de schuiven te kort. De deurtjes gaan nog altijd probleemloos open. Het management is hiervan op de hoogte, maar in goed overleg met de bavianen is besloten dat voorlopig zo te laten. Het punt komt echter wel weer op de volgende agenda Er klinkt een luid gekrijs vanuit het huisje van de buren. Ik wil er heen lope...