Terug in Zuid-Afrika

6. Shingwedzi

Ons laatste restcamp in het Kruger is tevens het meest noordelijke dat wij aandoen: Shingwedzi. Deze naam betekent zoiets als ‘plaats zonder mobiele dekking’.  Het heeft een heerlijk terras, uitkijkend over de rivier en wij confisqueren een tafeltje in de schaduw. Even verderop zit een Engels echtpaar aan de lunch. Hij ergert zich enorm aan de vliegen die zonder enige bijdrage in de kosten ook van de Koedoeburger willen genieten. Hij wappert voortdurend met beide handen in het rond in de hoop de insecten te ontmoedigen. Zijn vrouw heeft geen last van de vliegen. Wel van haar echtgenoot. Zij haalt uiteindelijk een vliegenmepper uit de auto en geeft die aan hem. “Well, if you really must, at least try something that might work!”.  Met nieuwe moed begint hij nu om zich heen te meppen. Zijn vrouw schuift voor de zekerheid een tafeltje op. De vliegen niet. Die hebben wel door dat hier geen professional aan het werk is. 

De variëteit in dieren en vogels die we hier zien is minder dan vorige keren dat we hier geweest zijn. Sporen genoeg van hun aanwezigheid overigens. De wegen zijn bezaaid met olifantenpoep. Met regelmatig een hoop van onwaarschijnlijke grootte. Het is duidelijk dat wij niet de enigen zijn, die met een mestoverschot te kampen hebben. Daar kunnen ze hier van meepraten. Zelfs de mestkevers staan enigszins wanhopig aan de kant toe te kijken. Geen beginnen meer aan. “Jongens, jongens, moet dat nou echt zo?”

Met de olifanten hebben we regelmatig ontmoetingen en wij worden daarbij niet altijd even vriendelijk bejegend. Wel door deze reus, met de langste slachttanden, die wij ooit hebben gezien. Hij hoeft niets meer te bewijzen. Zelfs een foto vindt hij geen probleem.

Natuurlijk is er meer. Elke dag houdt een grote groep bavianen de weg buiten het restcamp bezet en vooral de jongeren onder hen testen hoe vaak zij in het oor van de ander kunnen peuteren voordat er om hulp geroepen wordt.

En overal weerklinkt de lach van de prachtige Woodland Kingfisher. Zeker één van onze favorieten.

Dan is er de gnoe. Te talrijk wat mij betreft. Ik ben vooringenomen, dat besef ik. Geen woorden meer aan verspillen. Ik verwijs de lezer voor verdere details over mijn relatie tot de gnoe graag naar mijn ode aan dit vreemde dier (https://peterdehoog.com/verzameld-werk/verzameling/de_gnoe.mp3)

Eén moment tijdens onze afsluitende game drive stemt mij tot nadenken. Wij komen een oude droef ogende buffelstier tegen. Eens was hij de trotse en gevreesde beschermheer van zijn kudde. Voor niemand bang. Maar op een dag wordt hij afgedankt. Nemen jongeren zijn plaats in. En zijn exen. Niemand die een beetje oudedagsvoorziening voor hem regelt. Hij slijt zijn laatste dagen in eenzaamheid. Hooguit met nog een andere afgedankte bejaarde in zijn buurt, waar de familie geen oog meer voor heeft. 

Dit is een confronterende beeld voor iemand die zelf ook de gevorderde leeftijd begint te voelen. Misschien moet ik toch wat meer investeren in de relatie….

Dit was het laatste deel van deze trip. Dank aan iedereen, die de moeite heeft genomen de verhalen te lezen en in veel gevallen ook van commentaren te voorzien ! Ik stel dat enorm op prijs, ook al kan ik dat niet iedereen persoonlijk laten weten. Graag tot een volgende keer.