Costa Rica deel 1

Het is elf uur vliegen naar Costa Rica. Gelukkig vult het KLM toestel zich met een bonte mengeling van passagiers, dus afleiding zat. Aan de andere kant van het gangpad is een spaanstalig echtpaar neergestreken. Hij draagt een t-shirt met een ongestreken portret van Bolsonaro, de onlangs beëdigde president van Brazilië. Een purser blijft bij hem staan op zijn controlerondje en trekt een wat zorgelijk gezicht. Dat snap ik wel. Ik maak me ook weinig illusies over de toekomst van het regenwoud. Het gaat de purser echter om iets  anders. Hij wijst op de meegenomen wijnflesjes in de stoelzakken van het stel.' No alcohol, sir. You have to give the bottles to me.' Bolsonaro verstaat zo te zien geen Engels, maar het gebaar van de purser is duidelijk, dus overhandigt hij de flesjes. ' The first few hours no alcoholic drinks', zegt de purser streng.' Do you understand.' Een stewardess, die de Spaanse taal machtig is, komt het één en ander verduidelijken en het echtpaar knikt gelaten. Dat gaan geen Flying Blue klanten worden, vrees ik. Als een uurtje later de maaltijd geserveerd wordt bestelt Bolsonaro overigens met droge ogen twee bier. De stewardess kijkt hem vernietigend aan en zet jus d' orange neer. Hij neemt hoopvol een slok, maar begrijpt meteen dat de wodka ontbreekt. Dan is elf uur wel weer lang.

Na een nachtje in San Jose, vertrekken we met de afgeleverde huurauto naar Sarapiqui. De chaotische verkeersdrukte van de stad ligt gelukkig snel achter ons en een kleine drie uur later melden we ons bij de receptie van de Selva Verde lodge. Wij krijgen vriendelijke, doch besliste instructies over het parkeren, de maaltijden en de mogelijke activiteiten en tevens krijgen we een armbandje met ons kamernummer, dat we gedurende ons verblijf moeten dragen. Dat voelt gelijk wel een beetje alsof we in een strafkamp terecht gekomen zijn. We zien ook mensen met een blauw armbandje. Hun straf zit er waarschijnlijk bijna op en zij mogen onder begeleiding een weekend met verlof. Op proef natuurlijk. Heel voorzichtig want voor je het weet loop je weer met oranje.

 

Voor het restaurant is een voedertafel voor de vogels, waar in de ochtend een voorraad bananen op gegooid wordt. Dat trekt een aantal mooie vogels aan. En vogelaars, uiteraard. Veel Amerikanen, maar ook Fransen en zelfs een paar Chinezen. Met een Amerikaans stel uit Colorado gaan wij in het donker op zoek naar kikkers. Gifkikkers, dat wel. Maar met prachtige ogen.