Terug in Zuid-Afrika

3. Skukuza,

Ons eerste verblijf in het Kruger park is Skukuza, het grootste ‘restcamp’ en bijna een dorp op zich. We betrekken daar een huisje, dat uitkijkt op de rivier en worden gelijk verwelkomd door knorrende nijlpaarden en een groot waarschuwingsbord. Een grote troep bavianen houdt zich al jaren in en om het kamp op en hoewel ze niet persé agressief zijn, wordt toch dringend aangeraden etenswaren en kleine kinderen veilig op te bergen. Wij hoeven ons alleen druk te maken over de etenswaren. Bij het keukentje buiten zijn daartoe zware schuifgrendels aangebracht op de voorraadkastjes. Omdat de installatie destijds ongetwijfeld ook via aanbesteding tot stand gekomen is, zijn de schuiven te kort. De deurtjes gaan nog altijd probleemloos open. Het management is hiervan op de hoogte, maar in goed overleg met de bavianen is besloten dat voorlopig zo te laten. Het punt komt echter wel weer op de volgende agenda

Er klinkt een luid gekrijs vanuit het huisje van de buren. Ik wil er heen lopen om nog even te benadrukken dat het veilig opbergen ook voor kinderen geldt, maar het geluid is afkomstig van enkele apen, die zich via de enigszins openstaande schuifdeur toegang hadden verschaft tot de woning. Ze hangen aan de gordijnen, slepen met kussens en lijken zich geweldig te amuseren. Ik aarzel. Zal ik ingrijpen? Op het terras voor het huisje echter, zit een groot bavianen mannetje me dreigend aan te staren. Ook zijn kinderen hebben recht op een stukje ontspanning, besluit ik. Een kwartiertje later zit alle bavianen weer vredig bij de rivier.

We maken een aantal mooie ‘game drives’ met onze auto en ontdekken zelfs, vlak voor onze terugkeer in het restcamp, een luipaard in een boom. Een knap staaltje, al zeg ik het zelf. We worden hierbij wel wat geholpen door het feit dat we precies op die plek moeten stoppen. Een behoorlijk file verspert de weg. Het is niet onmogelijk dat enkele automobilisten voor ons het roofdier ook hebben gespot.

De volgende dag bezoeken wij de Lake Panic Bird Hide. Een schuilhut, die uitkijkt op een wetland gebied en de mogelijkheid biedt tot het fotograferen van leuke vogelsoorten. Twee doorgewinterde Zuid-Afrikanen hebben zich daar geïnstalleerd met koffie, lunchpakket en forse telelenzen. De koffie is nodig, want na een enkele uren in de hut beginnen de ogen bijna dicht te vallen. En op het goedkope spul als wevers en ijsvogeltjes zijn ze onderhand wel uitgekeken. 

Dan landt er een Wahlberg’s arend in een kale boom niet al te ver weg. De camera’s klikken driftig. Toch is dit niet het ultieme moment. Ze willen hem eigenlijk in de vlucht vastleggen. De arend blijft echter gewoon zitten. Hij heeft zijn tienduizend vleugelslagen al binnen vandaag. Uiteindelijk is het geduld van de mannen op. Zij pakken hun tas en thermosfles en maken zich klaar om weg te gaan. Op dat moment vliegt de arend op en zweeft naar de bomenrij verderop. ‘ No no no!  This is just my luck. I’ve been sitting here for three hours waiting for a moment like this. Did you get it?’ Deze laatste vraag is aan mij gericht. ‘I’m afraid not’, zeg ik. ‘ It happened so fast’. Welwillend knikken ze me toe. Gedeelde smart is halve smart. Voor de zekerheid sla ik het schermpje van mijn camera dicht. We gaan uit elkaar als goede vrienden.