Hoogtijdagen

Het is een eind rijden naar het Lauwersmeer. Toch ondernemen we die expeditie een paar keer per jaar, want er valt meestal wel wat leuks te zien. Wat vogels betreft althans, want verder is het er vlak, winderig en dunbevolkt. We beginnen dan altijd aan de Groningse kant, waar we steevast een bezoek brengen aan de kijkhut aan het Jaap Deensgat. Vanuit een kijkhut, of schuilhut, kan men genieten van het vogelleven, zonder onze gevederde vrienden te verstoren of angst aan te jagen. En bij het Jaap Deensgat is het risico van verstoring helemaal uitgesloten. Slechts met een goede telescoop zijn aan de horizon wat stipjes te ontwaren, die bij de juiste lichtval als vogels zijn te identificeren. De aanleg van de hut is waarschijnlijk gefinancierd door Swarosovski. Toch lopen wij er altijd heen. Het is een ritueel. Bij een bezoek aan het Lauwersmeer hoort een bezoek aan het Jaap Deensgat. We zien ook deze keer niets. We rijden via de dam naar de Friese kant en spoelen onderweg onze teleurstel...

Vandaag even naar de Lepelaarplassen geweest. Er staat daar een kijkhut, die uitzicht biedt op een fraaie plas, met in het midden een eilandje, waarop zich vaak Aalscholvers en Zilverreigers bevinden. Te ver voor een foto, maar leuk, qua uitzicht. Als je geluk hebt zwemt er af en toe een eend in de buurt van de hut en als je heel veel geluk hebt, landt een IJsvogeltje op één van de dode takken. Uitzicht vanuit de kijkhut Meestal is het er echter vrij stil, althans buiten de hut. Binnen is het een ander verhaal. Als ik binnenkom zijn er 4 andere fotografen aanwezig, 3 mannen en 1 vrouw. De vrouw heeft haar camera en telelens pas enkele dagen en bekent dat ze dus nog heel veel moet leren. Dat is aan geen dovemansoren gezegd. Een oudere heer heeft zich naast haar geinstalleerd, met een pak sap, wat versnaperingen en een fors kaliber telelens. Hij begint ogenblikkelijk een uitgebreide verhandeling over sluitertijden, diafragma, lichtval en compositie. De vrouw knikt een beetje angst...

Het is wel vreemd om de eerste schooldag niet op school te zijn. Niet dat ik gespijbeld heb vandaag, maar zo voelt het eigenlijk wel een beetje. Ik hoef niet meer. Ik mag niet meer. Tussen die twee gevoelens zweef ik. Naar buiten gaan werkt dan goed, zeker in de wetenschap dat mijn inmiddels ex-collega's die luxe optie niet hebben. Een wandelingetje in de Oostvaardersplassen leek een aantrekkelijk idee. Nou ja, niet zo zeer in de plassen zelf als wel op één van de wandelpaden, die naar de kijkhut " De Zilverreiger" voert. In dat gebied scheen gisteren een Draaihals gesignaleerd te zijn. Dat gebeurt daar in het najaar wel meer en ik heb dan ook wel eens een eerdere poging gedaan om deze zeldzame vogel daar te zien, maar tevergeefs. Om ongeveer 9 uur parkeer ik mijn auto, steek de Oostvaardersdijk over en begin mijn zoektocht. Na slechts een hondertal meters vliegt er plotseling een bruine vogel over het pad, landt een seconde of 10 op een dode tak en verdwijnt vervolgens ...