Hoogtijdagen

  De reisleider heeft ons te verstaan gegeven dat wij de volgende ochtend om drie uur dienen op te staan. We zijn inmiddels wel wat gewend, maar een dergelijk tijdstip krijgt geen enthousiaste reacties. Welke endemische vogelsoorten moeten persé midden in de nacht bewonderd worden? Het heeft echter alleen maar te maken met het feit dat we een binnenlandse vlucht moeten halen, die om half tien uit Medellin vertrekt. Daarmee vliegen wij naar Santa Marta in het uiterste noorden van Colombia. En Medellin is nog wel een heel eind rijden. Minimaal 6 uur. Dat blijkt een optimistische inschatting. Wij racen over de donkere bergwegen om uiteindelijk in de buitenwijken van de stad volledig vast komen te staan in een ochtendfile. De sanitaire nood is inmiddels bij veel groepsleden zo hoog opgelopen dat de bus toch in de berm gezet wordt voor een korte stop. Enige beschutting is daar niet, maar nu is niet de tijd om je daar druk over te maken. Het begrip kijkfile krijgt weer een heel andere di...

We vertrekken richting Jardin, een rit van zo’n vier uur. Dat is niet vervelend. Het landschap is vaak prachtig en we kunnen in alle rust daarvan genieten. Onze chauffeur is degene, die het zware werk doet. Een sanitaire stop is natuurlijk af en toe noodzakelijk en gezien de gemiddelde leeftijd van de reizigers misschien zelfs iets vaker dan gemiddeld. En als er geen cafeetje langs de weg is, voldoet het alom aanwezige bos ook wel. Op één van deze stops komt onze reisleider plotseling enthousiast uit het geboomte rennen en roept dat hij een uil heeft gezien. Wij denken eerst nog even dat hij het over een spirituele ervaring heeft, maar hij doelt op een echte vogel. Het is weer eens duidelijk dat de ware vogelreisbegeleider weinig privé momenten kent. Het blijkt te gaan om een grote, markant getekende spectacled owl . Hij vliegt weliswaar weg, ongetwijfeld even geschrokken van deze groep spectacled tourists , maar landt even verder weer in een boom langs de weg. Een behoorlijke foto is ...

Onze volgende bestemming is alweer een paradijsje voor vogelaars: het Tinamú Nature Reserve. We zullen hier slechts één nacht verblijven, dus we gaan er alles uithalen. Door middel van een gewogen loting worden de onderkomens verdeeld en wijzelf komen er niet slecht vanaf. Een paar welbestede colones, lijkt ons.  Met de lokale gids maken wij een wandeling door het woud. Het wordt me al gauw duidelijk dat het niet verstandig is om achteraan te lopen. De gids heeft buitengewoon scherpe ogen en vindt hoog in de takken een perfect gecamoufleerde pootoo , een soort nachtzwaluw.   Hij wijst hem ons aan en na lang speuren zien we hem uiteindelijk ook. Als een minuutje later de rest van de groep arriveert, is de gids alweer vertrokken en staan zij minutenlang tevergeefs omhoog te staren.   Common Pootoo Als we terug komen bij ons onderkomen is het vogels kijken een stuk relaxter. Met een koud drankje zetten wij ons neer aan één van de tuintafeltjes, omringd door allerlei voederpl...

We trekken verder naar het noorden. Ons eerste doel is het Parque Nacional de Nevado del Ruiz in de centrale Andes, zo tussen de 3000 en 4000 meter hoog. Opnieuw prachtige vergezichten en   opnieuw een ijzige wind. Ik zeg nog voorzichtig dat ik het landschap vanuit de bus ook al heel mooi vind, maar de onvermoeibare reisleider trapt daar niet in. ‘We willen toch allemaal graag de stout-billed cinclodes zien, roept hij enthousiast.” Ik wil nog uitleggen dat mijn leven nog steeds de moeite waard zal zijn zonder dat ik die heb mogen aanschouwen, maar de hele groep heeft de bus al verlaten. En met winterjas, sjaal en handschoenen blijkt een kort verblijf buiten toch te overleven. Gelukkig kunnen we de cinclodes inderdaad bijschrijven. Stout-billed Cinclodes Voor de lunch maken we een tussenstop in het Hotel Termales del Ruiz, een onderkomen, waar the thermale zwembaden een geliefde plek zijn voor Nederlandse wielrenners om bij te komen van hun hoogtestage. Tot onze verrassing hebben z...

  We gaan op weg naar Honda. Dat klinkt vreemd in Colombia. Wij denken eerst dat het om een excursie gaat waarbij we de nieuw-ontworpen motor voor Max Verstappen kunnen bewonderen ( hij gaat daarmee weer een zekere derde plaats behalen), maar Honda blijkt een klein, kleurrijk stadje te zijn, ingeklemd tussen twee bergketens in de oostelijke Andes. Onderweg stoppen we in een klein dorpje, genaamd San Francisco. Opnieuw verwarrend, ik weet het. Daar bevindt zich de bekende ‘ Jardin Encantado’ de ‘ Betoverde Tuin ’.  Dat betoveren heeft ongetwijfeld langer geduurd dan bij het gemiddelde sprookje. Het is gewoon hard werken, dat wordt wel eens onderschat. In de prachtige tuin op een berghelling is een groot aantal metalen bogen aangebracht van sierlijk smeedwerk, waaraan tientallen feeders zijn opgehangen. Inderdaad, weer met het doel kolibries aan te lokken. En dat werkt. Meer dan 20 verschillende soorten bezoeken de tuin en het gegons van de snelle vleugeltjes is alom aanwezig....

We staan op Schiphol en wachten tot we ons vliegtuig binnen kunnen stappen. Zoals gebruikelijk is het behoorlijk druk, maar tot onze schrik draagt niemand een mondkapje. Nou ja, een groepje Chinese toeristen wel; die doen dat al sinds mensenheugenis. Wij begrijpen er niets van tot we ons realiseren dat het november 2019 is. Nog geen sprake van een pandemie, nog geen idee van afstand bewaren, we knuffelen er nog lustig op los. Niet met de Chinese toeristen overigens. Opgelucht kijken we elkaar aan. We kunnen gewoon zorgeloos op reis. Al zijn we wel wat nerveus, want deze reis wordt een groepsreis. Dat hebben we nog niet eerder gedaan. Wij zijn daarvan altijd weerhouden door schrikbeelden van gezamenlijke fotomomenten (vijf minuten, hè, dan vertrekt de bus weer), groepsvrolijkheid op weg naar het vliegveld (en we gaan nog niet naar huis) en klagende medereizigers (er is maar één haakje in de badkamer).  Maar ja, we willen graag een keer naar Colombia om daar de tropische vogelrijkdom...