Ontsnapt naar het zuiden, deel 6. Trappen maar…

Verlaten stationnetje in de Alentejo

Zo’n honderd kilometer ten noorden van de Algarve kust ligt een uitgebreid steppegebied. Wij vinden een onderkomen bij een klein dorpje niet ver daarvan verwijderd. Het is een comfortabel huis, waarvan wij de ene helft bewonen en de eigenaars de andere helft. Het riante overdekte terras wordt in tweeën gedeeld door een soort kamerscherm. Dat belemmert inderdaad het zicht op onze medebewoners, maar geeft gelukkig ruim baan aan de sigarettenrook als de wind onze kant op staat.

Een als hond vermomd kalf maakt deel uit van het gezelschap. Een rustig en vriendelijk beest, dat slechts als de schemer valt met regelmatig geblaf contact zoekt met de buren.


Elke vogelaar die dit gebied aandoet, is in de eerste plaats op zoek naar de Grote Trap. Dat is niet een architectonisch overblijfsel uit de vroege middeleeuwen, zoals de naam misschien suggereert, maar een vogel. Een hele grote vogel, dat wel. Als wij op onze trappenexpeditie langs de kant van een weggetje staan om de steppe af te zoeken naar een glimp van de trap, stopt er een auto naast ons. Aan onze nummerplaat hebben zij ons meteen als mede-Nederlanders herkend. Vogelaars zijn scherpe waarnemers. Of wij al trappen gezien hebben. Nee? Rijd dan maar even achter ons aan. We hebben ze tien minuten geleden nog gezien. Een paar kilometer verder stoppen we weer en inderdaad, heel in de verte zijn door de telescoop wat trillende stippen zichtbaar, die zich met wat moeite en fantasie als grote trappen laten definiëren. Wij nemen afscheid van de onbaatzuchtige reizigers en keren terug naar waar we eerder waren. Geheel onverwacht zien wij daar wel twintig exemplaren van de begeerde vogels. Enkele van hen vliegen behoorlijk dichtbij over en laten zich in al hun glorie bewonderen. 

Grote Trap

Keizerarend

Als ook nog een jonge keizerarend voorbijvliegt is onze missie volbracht. Later, in een steppe reservaat waar we een wandeling maken, krijg ik nogmaals gelegenheid om de trap te fotograferen. Ik sluip naderbij en klik er lustig op los. De trap blijft er geheel onbewogen onder. Waarschijnlijk omdat het een kunststof exemplaar is. Maar die mogen er ook zijn.



Wij verkassen daarna naar de Extremadura in midden Spanje en nemen onze intrek in een bed and breakfast bij Trujillo. Een mooi oud stadje om eens rond te lopen en op een zonnig terras te lunchen. Op de kaart herkennen wij gelukkig het woord ‘sandwich’, dus dat gaat goedkomen. Vanwege de gestegen gasprijzen bestellen we eerst een ‘agua sin gas’. Dat scheelt weer in de kosten. De ober maakt ons duidelijk dat de sandwich niet beschikbaar is. We wijzen dan maar een willekeurig ander gerecht  met ‘queso’ op de kaart aan als alternatief. We hebben inmiddels begrepen dat dat kaas is. Altijd goed.  Na enkele minuten krijgen wij een sandwich met omelet. Heerlijk…..





Reacties

Populaire posts van deze blog

Het verre oosten dichterbij

Het Hoge Noorden