Namibië deel 4 - naar het noorden

Wij vertrekken naar het noorden en verlaten de kust. Naarmate we verder landinwaarts rijden lost de zeemist op en stijgen de temperaturen. Swakopmund ligt zeker in de tropen, maar de 18 graden deed daar wat afbreuk aan.. Wij zijn geharde reizigers, dus wij klagen niet over deze winterse dagen. Ons uiteindelijke doel is de Kunene rivier op de grens met Angola, maar we maken halverwege een tussenstop in Madisa camp, midden in het prachtige, droge Damaraland. Het is hier 33 graden. Heet natuurlijk. Wij klagen weer niet. In de avond steken we de braai aan en genieten van onze maaltijd en adembenemende uitzicht. We besluiten de volgende ochtend gebruik te maken van de ontbijt optie. Eggs, sunny side up. Als we om wat toast vragen volgt een ongemakkelijke moment voor de lokale kok. ‘No bread, sorry.’ Ik lepel het zonnige eitje naar binnen. Er ligt wel een plakje tomaat bij.

Op naar Kunene. Een lange rit. Wij rekenen op 550 kilometer ‘dirt road’, maar tot onze verbazing reikt het asfalt tot bijna bij onze bestemming. Met zo’n 120km/u glijden wij over het wegdek, enkel vaart minderend voor de koeien, ezels en geiten. Die doen  zich tegoed aan het schaarse gras in de bermen en steken op de meest onverwachte ogenblikken over om een net wat groener stukje te verkennen aan de andere kant van de weg. Een enkele koe blijft gewoon midden op de weg staan en kijkt wat verbolgen op als er weer een toerist zijn magere flanken op een haar na mist. Op onze hele rit zien wij slechts een handvol andere auto’s. Stel je een rit voor van Amsterdam naar Parijs met slechts tien keer een tegenligger. Als er op een gegeven moment drie auto’s kort na elkaar ons tegemoet komen, slaat even het file-gevoel toe.

De laatste 70 kilometer is wel weer een onverharde weg en één, die onze ‘four-wheel drive’ behoorlijk test. We arriveren bij de lodge, schitterend gelegen aan de rivier. Een vogelbestemming bij uitstek. Ik probeer gelijk een ‘sunrise birding cruise’ te boeken voor de volgende ochtend, maar tot mijn ontzetting kan de boot niet gebruikt worden. De gids is een aantal dagen weg en er is niemand anders, die de boot kan besturen. Al mijn vogelplannen, de reden waarom ik dit onderkomen heb geboekt, vallen in het water. Of juist niet. Duizend verontschuldigingen, maar geen oplossing. Wij leggen ons er maar bij neer en besluiten een paar dagen te relaxen. Daar is het een prima plek voor met een terras aan de rivier en een zwembad. We besluiten ons B&B arrangement uit te breiden met het avondeten. We dienen dan een keuze te maken tussen twee voor- hoofd- en nagerechten en kenbaar te maken hoe laat wij willen eten. Welke tijd we opgeven is verder niet belangrijk. Het eten rond half acht opgediend. Maar je hebt toch het fijne idee, dat je daar invloed op hebt gehad. Ook bij het ontbijt is het heerlijk om één eitje te bestellen en er dan toch gewoon twee te krijgen. Afrika in optima forma. Democratie is mooi voor het gevoel van het volk, maar de leider weet heus wat het beste is voor je. Tot in detail.

"

Met de vogels komt het overigens nog aardig goed. De enthousiaste interim manager, een genaturaiseerde Amerikaanse, geeft tips over te bezoeken plekjes en verschaft me toegang tot het prive terras van de eigenaar. Om de ‘Giant Kingfisher’ te zien en de ‘Yellow- bellied Greenbul’ te fotograferen.ik zie nog aardig wat specialiteiten van de regio. ‘s Middags verblijven wij in de schaduw van de lapa en speel ik wat gitaar. De eenzame vleermuis, die daar in de balken hangt, hoort het gelaten aan. Als ik tenslotte een traditioneel Engels slaapliedje zing, denkt hij kennelijk: ‘Ah zij gaan slapen, dan moet ik aan het werk. Geruisloos vliegt hij een paar rondjes en verdwijnt dan in het zonlicht.