Namibië deel 7 - De Okavango

We rijden langs de Kavango ( of Okavango) rivier naar het oosten. Waar de rivier afbuigt naar het zuiden, buigen wij mee en bereiken zo de grens van Botswana. Je moet even tijd uittrekken voor een grensovergang. Voornamelijk om een aantal formulieren in te vullen en te wachten tot een beambte tijd vindt om je te woord te staan. In het douane gebouwtje treffen wij drie loketten. Om verwarring te voorkomen zijn zij genummerd, zodat wij ons geheel volgens protocol aan loket 1 vervoegen. Eerst een formulier invullen natuurlijk. Naam, paspoortnummer, adres, bestemming, plaats van herkomst, kenteken, telefoonnummer, beroep en zo nog een aantal essentiële zaken. Niet dat er iemand kijkt wat je hebt ingevuld. Bij beroep geef ik op: ‘paedophile (retired)’ en dat is kennelijk een prima binnenkomer. Aan de overzijde van het kantoortje worden dezelfde soort formulieren ingevuld door degenen, die het land weer verlaten en de beambte pendelt rustig heen en weer tussen vertrekkende en arriverende reizigers. Gelukkig vindt hij in zijn stressvolle baan ook tijd om regelmatig zijn facebook pagina te raadplegen. Wij kunnen daar ook een blik op werpen en gezien de geposte foto’s besluit ik een eventueel vriendschapsverzoek te negeren.

Zo’n drie kwartier later staan wij weer buiten en vervolgen onze weg richting Drotsky’s Cabins, een onderkomen gelegen aan de rivier en een bekend toevluchtsoord voor de serieuzere vogelaar.

 Eén van de grootste bijzonderheden is de Pel’s Fishing Owl, een zeldzame, reusachtige uil, die ‘s nachts uit vissen gaat. Eén van de personeelsleden wordt met ons op pad gestuurd om de uil te zoeken, maar een uur rondlopen levert niets op. De boottocht die avond is ook weer inclusief een ‘owl-spotting’ walk, maar weer tevergeefs. Zelfs de tweede boottocht de volgende ochtend levert geen resultaat op. Een lichte paniek maakt zich van het management meester. Ik verzeker ze dat we genoten heb van de boottocht en de vele andere vogels, die we gezien hebben, maar het baat niet. Geen Pel’s Fishing Owl. Hun reputatie staat op het spel. Als wij ons op het terras genesteld hebben voor een kopje koffie komt de vrouwelijke manager haastig aangelopen. Zij heeft net een telefoontje gekregen dat de uil is gesignaleerd op hun kampeerterrein terrein en wel ‘camping spot 4’ . We moeten halsoverkop weer de boot in om daar heen te varen. En jawel na enig zoeken in vinden we de vogel, hoog in de boom. Na wat manoevreren kan ik zelfs, door takken en gebladerte heen, een foto maken. Ik moet zeggen: het was alle inspanning waard. Wat een indrukwekkende verschijning.

Een opgeluchte manager wacht ons op bij terugkomst en wij kunnen eindelijk ontspannen op het terras zitten, met als sfeermuziek de panfluit CD, die wij alle dagen als achtergrondmuziek meekrijgen. Ze hebben deze CD in 1982 aangeschaft, in de speler gestopt en die op herhalen gezet. Het blijft mooi, El Condor Pasa, ook bij de tweehonderdste keer.

Drie dagen later gaan wij weer terug de grens over. Dezelfde formulieren, dezelfde loketten en weer drie kwartier. Ze hebben kennelijk mijn eerdere formuliertje niet gelezen, want ik mag zo weer passeren. Mogelijk was ‘retired’ voldoende geruststelling.

Onze bestemming is een prachtig gelegen kleine lodge, met een terras dat uitkijkt over de Okavango rivier en bij zonsondergang adembenemende uitzichten biedt. Wij worden weer uiterst vriendelijk begroet door de eigenares. Zij wordt vergezeld door twee honden, een zachtaardige herdershond en een racistische tekkel, die alleen blaft naar de zwarte personeelsleden. Wij geven kleine Geert toch een paar biscuitjes.