Namibië deel 6 - richting Kavango river

Het laatste resrcamp dat wij bezoeken in Etosha National Park is Namutoni, in het oostelijk deel. De afstand is slechts 80 kilometer, maar er is zoveel te zien, dat we er ruim vijf uur over doen. Zo zijn daar de cheeta’s, die we plotseling langs de kant van de weg zien. Drie nogal liefst. Twee van hen lijken nog goed in staa in volle sprint een springbok te achterhalen, maar de derde is aangewezen op de vrijgevigheid van zijn metgezellen. Naar aloud gebruik binnen onze familie, dopen we hem ‘limpie’. We hopen dat hij het redt. Dat is binnen onze familie eveneens een traditionele insteek.

Het Namutoni restcamp is gebouwd rond een oud Duits fort, blinkend wit in de Afrikaanse zon. In de folder lezen wij:’ 'From the walls of the fort you can enjoy an elevated view of the King Nehale Waterhole allowing for great game viewing without leaving the camp. The walls of the fort are also and excellent spot for sundowners'

De realiteit is net anders. De waterhole ligt verscholen achter een groot rietveld. Dat wordt dan ‘s avonds wel weer mooi belicht door de spotlights, die hier hun werk naar behoren doen. Mogelijk dat er allerlei exotische dieren komen drinken, maar de bezoeker ziet alleen riet. 

Een ‘sundowner’ op de muren van het fort, zoals wordt gesuggereerd, is mogelijk, maar niet aan te bevelen. Het houten ‘viewing deck’ op de muur is in dermate slechte conditie, dat er veel meer’down’ gaat dan alleen de zon, als je je er op waagt. Positief is de zeer klantvriendelijke benadering die ons ten deel valt. Een groot verschil met de andere restcamps. En de ‘game drives’ vanuit deze plek zijn mooi, zowel vanwege het afwisselende landschap als de waarnemingen van vogels en dieren. Vlakbij de weg zit een prachtige Red-necked Falcon zijn prooi te plukken, terwijl een paar takken hoger de jonge valk wacht tot hij zijn deel krijgt. 

Het hoogtepunt van onze rondrit wordt echter gevormd door de onverwachte verschijning van een reusachtige zwarte neushoorn. Zijn hoorns zijn kennelijk afgezaagd om te voorkomen dat ze tegen torenhoge tarieven het libido van de rijkere Chinees opkrikken ( na het afschaffen van de één-kind politiek is daar weer behoefte aan), maar hij is er niet minder imposant om. 

Februari is het regenseizoen, maar de enige regen, die wij tot nu toe gehad hebben, viel ‘s nachts. Dat is anders als wij vertrekken. Bijna de gehele 430 kilometer naar de Kavango rivier komt de regen met bakken naar beneden. Pas als wij in de buurt van Rundu komen, onze ‘one night stand’, klaart het op.   De timing had niet beter gekund. De lodge, waar wij verblijven is gespecialiseerd in het bereiden van traditionele lokale recepten en wij wagen ons aan wat ondefinieerbare schotels. Zonder noemenswaardige fysieke problemen vervolgen wij de volgende dag onze tocht naar de Okavango Panhandle in Botswana. Daarover later meer.