Terug in Zuid-Afrika

5. Mopani

Het noordelijk gedeelte van het Kruger park is aanmerkelijk rustiger dan het zuiden. Minder kans op de ‘Big Five’, dus minder toeristen. Als wij de gate van het Mopani restcamp binnenrijden voelt dat een beetje als thuiskomen. Vorige keren waren we hier met familie en hadden we een groot huis met uitzicht op het stuwmeer beneden. Met z’n tweeën betrekken we uiteraard een kleiner onderkomen midden in het kamp. Daar is niks mis mee. Behalve dat de airco het niet doet. Terwijl de temperatuur de vijfendertig graden aantikt. Het meisje bij de receptie hoort mijn klacht hierover onbewogen aan. ‘You have thirty- three?’ Ik antwoord dat ze er nog twee graden naast zit, maar ze doelt op het nummer van ons huisje. Ze pakt de telefoon en heeft een korte, voor mij natuurlijk onverstaanbare, conversatie. ‘They will come and fix it’, belooft ze. Het kan best dat ze daar zelf in gelooft.  Maar wachten tot de temperatuur daalt is ook een optie. Het wordt hier tenslotte al herfst. De volgende bewoners van nummer 33 gaan straks vast een nieuwe poging doen.

De ritten vanuit Mopani zijn mooi. We vertrekken steeds vroeg in de ochtend, doen dan een ‘game drive’ van zo’n vier uur, waarna we in het kamp terugkomen om te ontbijten. Veel kilometers maken we in die tijd niet. Formeel mag je op de onverharde wegen 40 km per uur rijden, maar in de praktijk is de snelheid veel lager. Dat komt ook door de regelmatige ‘road blocks’. Bij de meeste kun je rustig blijven staan tot de weg weer vrij is, maar in een enkel geval is achteruit rijden aan te raden.

Hoewel er bij het prepareren van de huisjes waarschijnlijk kwistig rondgespoten wordt met insect onvriendelijke middelen, proberen wij toch meestal een klamboe op te hangen. Daar is wat inventiviteit voor nodig. Het huisje heeft een hoog rieten puntdak en de dwarsbalk, die het geheel stut, zou een mooi ophangpunt zijn. Daar kunnen we echter met geen mogelijkheid bij. We bevestigen een plastic ring aan de lijn en proberen die over de balk te gooien. Het lijkt een vrij kansloze missie. Mijn echtgenote is een sporter in hart en nieren, maar zij werpt de ring steevast tegen de balk of het dak. Wel met een prachtige techniek. Ik bied aan het ook eens te proberen. Ze accepteert dat met een glimlach. En zegt niets. Dat is knap. Bij mijn tweede poging zeilt de ring over de balk en komt aan de andere kant op het bed neer. Ik zeg ook niets. Zo ben ik. Met mijn schouder gaat het na een dag of twee alweer een stuk beter.