Op zoek naar de Gnoe - terug naar Zuid-Afrika

6. Waar is het water…..

Ik heb me misschien wat negatief uitgelaten over de apen in de restcamps, de zgn ‘meerkatten’. Hoe brutaal ze ook zijn, het blijft aandoenlijk ze te zien, met name de kleintjes. Je weet dat als ze de puberteit bereiken er geen land meer met ze te bezeilen is, maar voorlopig zijn ze schattig.

Het meest noordelijke ‘restcamp’ dat we bezoeken is Punda Maria. Na een autorit van zo’n vier-en-half uur willen daar eerst even lunchen. Dat kan, maar we worden wel gewaarschuwd dat betalen met een credit card niet kan. Het netwerk ligt plat. Onze hoeveelheid cash is echter zodanig klein, dat we daarmee zelfs de bescheiden bedragen op de menukaart niet kunnen voldoen. Na enige discussie verschijnt de manager aan onze tafel. ‘We don’t think in problems, we think in challenges. We aim for solutions’ zegt hij met een brede glimlach. De cursus ligt nog maar net achter hem en hij heeft goed opgelet. Onze rekening wordt genoteerd en als de kaart weer gebruikt kan worden, kunnen wij die vereffenen. Prima oplossing. Na de lunch gaan wij onze laatste contanten besteden aan de meest noodzakelijk inkopen in de shop. Bij de kassa leg ik de resterende schamele briefjes neer en zeg : ‘ I hope we have enough cash for these items’. ‘You can pay by card, no problem’ krijg ik als antwoord. De winkel heeft duidelijk een betrouwbaarder netwerk dan het restaurant. We kunnen bij haar ook gewoon cash geld krijgen als wij dat met de de credit card verrekenen. 

Later die dag houdt ook de waterpomp van het kamp er mee op en wij kunnen anderhalve dag niet douchen, afwassen en het toilet niet doorspoelen. Dat laatste klinkt vervelender dan het is, want omdat ook de elektriciteit uitvalt zien wij er niets van.

De algemeen manager van het restcamp ( net weer een tree hoger dan de restaurant manager) klopt aan bij onze family unit. Hij wil de twee family units gaan verbouwen en komt die middag met een architect kijken wat er veranderd moet. Hij wil daar graag onze gebruikers feedback over. Daarvoor zetten wij onze zwager in. Hij neemt wat praktische zaken met hen door en na de rondleiding is het duidelijk dat de buitenmuren kunnen blijven staan. Althans twee daarvan. De manager is nog iets witter geworden dan hij al was, maar hij bedankt manmoedig voor de waardevolle tips. Ze gaan er mee aan de slag.

Onze laatste ‘game drives’ in het Kruger Park bieden nog spectaculaire waarnemingen. Een grote groep wilde honden heeft de asfaltweg in beslag genomen. Al spelend en rennend laten zij zich lange tijd zien. Het grijze weer is vergeten bij deze zeldzame ontmoeting.

Wij stuiten ook nog op een groepsbijeenkomst van wel 16 giraffen. Hoewel de onderlinge spelletjes af en toe iets van een orgie hebben, is het een heerlijk schouwspel. 

En dan onze laatste verrassing. Als wij een groepje impala’s bij een drinkplaats allemaal strak in de verte zijn kijken, besluiten we de auto te keren om te kijken waar hun aandacht naar uit gaat. Na enkele ogenblikken, verschijnen er twee cheeta’s. Ongetwijfeld broers, want ze lijken erg op elkaar. Op hun gemak markeren zij hun territorium en verdwijnen dan in de bush. Dat geeft ons de gelegenheid om weer adem te halen. Net op tijd.

Met de zoektocht naar de gnoe is het helemaal goed gekomen tijdens drieëntwintig dagen in het Kruger. Er is bijna geen dag geweest dat we deze droefgeestige metgezel niet zijn tegengekomen. 

We hebben vele fantastische dingen gezien en vele mooie ervaringen opgedaan. Slechts een klein deel daarvan heb ik hier kunnen delen. Ik waardeer het echt enorm dat jullie met ons mee hebben willen reizen en in veel gevallen ook commentaren achter hebben gelaten op de blog pagina, via Facebook of in diverse apps. Graag tot ziens bij een volgende trip.