Op zoek naar de Gnoe - terug naar Zuid-Afrika

5. Restcamps en regen

De ‘restcamps’ in het Kruger park zijn een belevenis op zich. De onderkomens zijn meestal simpel, maar de bedden zijn goed en er is overal of een airco of een plafondventilator. Soms zelfs beide. Het keukentje is vaak buiten en dan is het zaak de etenswaren goed op te bergen, anders gaan de aapjes er mee aan de haal. De familie meerkat zit ergens in een boom te wachten tot er nieuwe argeloze bezoekers hun auto naast het huisje neerzetten. Zij weten ongetwijfeld dat vrijdag de wisseldag is. Als de nieuwkomers dan druk bezig zijn de bagage naar binnen te brengen vergeten zij tussendoor de autoportieren te sluiten. In een mum van tijd zitten de meest brutale apen dan al in de auto om alles wat eetbaar is mee te ratsen. De rest wordt in chaos achtergelaten. 

Het management van de restcamps neemt haar taak serieus. Er loopt een wandelpad langs de rivier, waarbij een houten railing de wandelaar er voor behoedt langs de steile helling naar beneden te vallen. Die afrastering is echter door de tand des tijds aangetast en lang niet overal betrouwbaar meer. Dan komt het team bij elkaar om over dit probleem te beraadslagen. Er komen twee oplossingen ter tafel:

1. We repareren de railing.
2. We plaatsten een bord ‘Don’t lean on the fence’

De tweede optie is zowel sneller als goedkoper en wordt met algemene stemmen aangenomen. Er wordt over drie jaar een evaluatiemoment ingepland. Van deze efficiënte, oplossingsgerichte werkwijze, zien wij vele voorbeelden. 

Er is ook altijd een winkel aanwezig. Als mijn zus met de gedane boodschappen naar de kassa loopt, zet zij als eerste de fles wijn neer. ‘The most important thing first’ zegt zij lachend. Een grapje moet kunnen. De kassamedewerkster verstijft echter ogenblikkelijk. ‘That is the most important thing’ zegt zij fel en wijst op de fles water, die ook bij de boodschappen staat. ‘Can you show me your permit for the park’, voegt zij er streng aan toe. Ik begin uit te leggen dat mijn zus al jaren de AA bijeenkomsten met grote toewijding volgt en dat het echt al veel beter gaat, dus uiteindelijk mag zij de fles mee. Maar ze houden haar in de gaten.

Hoe gaat het intussen met onze game drives? Wel goed, maar de dagen zijn meestal on-Afrikaans grijs, wat fotografie niet altijd makkelijk maakt. Deze Tawny Eagle in de regen ziet er wat verloren uit. 

De nijlpaarden hebben er geen last van. Pa laat zien hoe indrukwekkend zijn opengesperde bek er uit ziet en junior doet zijn best dat te evenaren. Nog een paar jaar oefenen.

De buffels zien er ongeacht het weer altijd wat droefgeestig uit. Ten dele is dat omdat je als buffel onvermijdelijk wel een stuk of wat irritante ossenpikkers meezeult, die er niet voor schromen oren en neusgaten te belagen of zelf voor je ogen te hangen . Ga dan maar eens rustig wat drinken.