Suriname voor beginners

Deel 7 Er gaat niets boven Groningen 

Met klamme bagage en doorweekte kleding stappen wij in de auto en rijden naar ons volgende verblijf. We hebben een comfortabel onderkomen geboekt net buiten Groningen. Geen aardbevingsgebied, voorzover ik weet. Dit is de streek waar de uit Nederland geëmigreerde boeren zich vestigden halverwege de 19e eeuw. Arme gezinnen, veelal uit midden-Nederland, die hoopten hier een nieuw bestaan op te bouwen. Eigenlijk was de bedoeling dat zij dichter bij Paramaribo hun landbouw bedrijfjes zouden beginnen, maar daar bevonden zich de plantages, waar nog altijd talrijke slaven zich in het zweet werkten. De plantage eigenaren waren bang dat de aanblik van blanken, die zelf de spade in de grond staken, educatief gezien niet verantwoord was. Dus werden de boerenfamilies een eind verderop gedumpt, waar gelukkig het merendeel na enkele jaren al overleden was aan dysenterie en gele koorts.

Wij worden keurig welkom geheten door de vrouwelijke manager van de accommodatie. Zij is een doortastend type, dat alles tot in detail in de hand wil hebben. ‘ U heeft de aanbetaling reeds, voldaan op 20 januari’.Check. ‘En de resterende betaling eveneens en wel op 12 februari’. Check. ‘U wilt geen bezoek brengen aan het Luiaard Opvangcentrum, zie ik’ Hierbij kijkt ze ons  indringend aan. Wij zijn waarschijnlijk de eerste gasten in 10 jaar die deze optie niet aangevinkt hebben op het toegezonden formulier. Wij hadden begrepen dat het vrijwillig was. ‘Een Luiaard Opvangcentrum in Suriname’, probeer ik me met een kwinkslag er uit te redden. ‘ Dat zal wel flink vol zitten’. Ik moet eerlijk bekennen dat ik niet altijd het goede moment kies voor mijn relativerende opmerkingen. Of misschien wel het goede moment, maar dan de verkeerde zin. Dat weet ik zelf ook. Ik besluit dan ook maar verder mijn mond te houden. Moeilijk, dat wel. We mogen blijven, maar laat dit wel de laatste keer zijn dat we ons onttrekken aan het educatieve bezoek. 

We boeken voor de volgende ochtend een boottochtje op de Saramacca rivier. Een moeder met haar twee dochters vergezellen ons als passagiers en Tonnie vaart. In tegenstelling tot de eerdere vaartuigen waar wij gebruik van hebben gemaakt is deze boot rustig en comfortabel. En zelfs voorzien van een dak. Dat is geen overbodige luxe. De twee meisjes turen dapper door het regengordijn de donkere jungle in, op zoek naar de hen beloofde aapjes, maar het enthousiasme daarvoor neemt snel af. Tonnie beaamt dat het wel erg veel regent. ‘ We gaan vast nog aapjes zien’, zegt hij monter. Een optimist. Maar anders emigreer je ook niet naar Suriname. Het leven hier vraagt wel speciale kwaliteiten

Om hier een carrière als weerman op te bouwen bijvoorbeeld is buitengewoon lastig. Veel kennis en opleiding heb je niet nodig. Het regent altijd, dus je boodschap is simpel. Maar je moet wel mentaal sterk zijn. Bedreigingen zijn er elke dag en het is moeilijk om je niet schuldig te gaan voelen. Het suïcide percentage onder weermannen is schrikbarend hoog. 

Dit even terzijde. Als het boottochtje op zijn eind loopt neemt de regen wat af. En zien we de beloofde aapjes. Doodshoofdaapjes, dat is dan wel weer een veeg teken. Al zijn ze natuurlijk fotogeniek.

Onze laatste dagen (voor alle duidelijkheid: ik spreek hier over onze laatste dagen in Suriname ) brengen wij door in een hotel, gebouwd op een voormalige koffieplantage. Weer een mooi verhaal van twee Nederlandse mannen, die hun leven in Nederland achtergelaten hebben om hier een nieuw leven te beginnen. De één had als droom om een hotel neer te zetten en gasten dit prachtige land te tonen, de ander vond zijn passie in het planten en onderhouden van vele exotische bomen en planten. Deze laatste, Henk-Jan, nam ons mee voor een wandeling door de jungle achter het hotel en wist over zowat elke boom en struik wetenswaardige zaken te vertellen. Met name de wonderbaarlijke genezende werking ervan zou menig specialist in opleiding met het schaamrood op de kaken naar hier toe doen emigreren. Zijn partner was overigens wel zes jaar eerder overleden, maar ik vond het niet gepast om dat in dit verband ter sprake te brengen. Soms voel ik dat best aan. De bomen bieden tevens een toevluchtsoord voor heel wat vogels en dieren. En zelfs een luiaard, want die kom je buiten een opvangcentrum ook geregeld tegen.

En nu weer terug naar zo’n dertig graden kouder. Maar ook wel prima. Ik vind het erg leuk dat zoveel mensen de blogs hebben meegelezen en op die manier ook een een beetje hebben meegereisd. Dank ook voor alle reacties, zowel via de blog als andere media. Misschien dat mijn af en toe wat ironische kijk op onze reis de wintermaand in Nederland ietsje warmer heeft gemaakt.