De jaarlijkse trektocht

Deel 1. De reis Wij volgen de zwaluwen weer op hun trek naar het zuiden. Zwaluwen zijn behoorlijk onvermoeibare vliegers, maar omdat wij elkaar afwisselen achter het stuur maken we uiteindelijk toch meer kilometers dan zij op de eerste reisdag. Als wij ergens in de buurt van Dijon bij onze onderweg geboekte accommodatie aankomen is er dan ook nog geen zwaluw te bekennen. Die zitten nog na te hijgen op een elektriciteitslijn in België. Booking.com is bij hen nog een weinig gebruikte app.

De Duitse eigenaresse van de B&B complimenteert mij met mijn Engels, ik merk op dat zij perfect Frans spreekt en wij wisselen geen woord in het Duits. Altijd heerlijk, zo’n trip naar het buitenland. De reis door Frankrijk verloopt voorspoedig. Pas bij het binnenrijden van Spanje wordt er enige afbreuk gedaan aan het vakantiegevoel. Om de paar kilometer wordt er met alarmerende teksten gewezen op de gevaren, die de argeloze automobilist bedreigen.

“Don’t trust strangers” is het steeds herhaalde advies. Dat wordt lastig. Behalve de Goedheilig man kennen wij eigenlijk niemand in Spanje. Maar ze zeggen het niet voor niks. Niemand vertrouwen. Niet als je zelf een lekke band krijgt en ook niet als je een auto met pech langs de weg ziet staan. Het kan allemaal een ‘scam’ zijn. Fake.

Wij zijn uiterst alert. Op het oog lijkt deze auto enige schade te hebben. Maar bij ons gaat het gas er op als we dit zien. Absoluut fake. Er mankeert waarschijnlijk niets aan deze Seat. Of Toyota. Dat is niet helemaal duidelijk. En waarschijnlijk liggen er wat slecht geschminkte acteurs naast. Verkeersslachtoffers, nou ja. Maar wij zijn er al voorbij. Daar trappen we niet in. Ongeschonden komen wij dan ook aan in de Ebro Delta. Een Ralreiger staat ons vanaf een slootkant wantrouwig aan te kijken. “Don’t trust strangers”, heeft hij van jongs af geleerd. En dit lijkt hem een Nederlands nummerbord.