De jaarlijkse trektocht

Deel 2: naar de Extremadura

---

Wij nemen afscheid van de Ebro Delta en speciaal in het avondlicht nog even van de Flamingo’s. We kunnen ze tegenwoordig in Nederland ook zien. Niet alleen de Europese, maar ook de Chileense en de Caribische Flamingo. Die broeden net over de grens in Duitsland en hebben daar kennelijk allemaal een verblijfsvergunning gekregen. Wir schaffen das.

Onze volgende bestemming is de Extremadura. Ons onderkomen ligt aan de rand van een klein dorpje. Google maps stuurt ons diverse doodlopende zandwegen in, waarna wij de auto maar parkeren en te voet verder zoeken. Al spoedig bereiken wij het juiste adres, waar wij worden verwelkomd door een allerliefst Spaans echtpaar. Paco brengt ons terug naar de auto en rijdt voor ons uit om de juiste route te tonen. Het blijkt dat niet alle wegen in Spanje doodlopen al is het wel zaak op sommige paadjes de spiegels in te klappen. Onze conversatie met het stel verloopt geheel via Google Translate. Wij krijgen een rondleiding door de ecologische moestuin en telkens wanneer de app een eetbare vertaling geeft, ontvangen wij een paar exemplaren. Een doos vol paprika’s wortelen, aubergines, aangevuld met eieren uit de kippenren. Als wij alles de volgende dag tot een smakelijk gerecht aan het verwerken zijn, komt de gastvrouw met een handvol kwartel eitjes aan. Een culinair hoogstandje.

Behalve kwartels houdt zij ook duiven in een volière. Zomertortels. Bij ons bijna uitgestorven en hier wordt duidelijk waar ze gebleven zijn. Ik knik bewonderend als zij ze vol trots laat zien. Ze biedt ons geen duif aan voor het avondeten. Als wij de volgende ochtend om vier uur gewekt worden door de haan, vraag ik via Google wel of we die soms in onze curry mogen verwerken. Maar ze hebben hem nog nodig.

Deze streek, en met name het Monfrague National Park staat bekend om zijn gieren. Wij rijden tegen het eind van de dag naar de Salto del Gitano, de gierenrots bij uitstek. Dat weten meer mensen. Een hele schoolklas is daar uit de bus gestort en de leergierige pubers ( wat een toepasselijke term hier) lopen grappend en schreeuwend rond. Je ziet de docent aarzelen of hij er een paar zal achterlaten. Na twee dagen vindt je er niets meer van terug. De Spaanse regels daarover zijn kennelijk streng, want hij doet het uiteindelijk niet. Daar dachten wij in onze tijd wel anders over bij de excursies.

Op onze wandeling door een natuurreservaat in de buurt, worden wij verrast door woedend geblaf van een paar grote honden achter een gammel hek. Te gammel, naar blijkt, want één van de beesten is ontsnapt en draait met ontblote tanden en dreigend gegrom om ons heen. ‘Braaf, Bram, sit boy’ probeer ik nog, maar net als bij de meeste Spanjaarden is zijn Engels heel matig. Uiteindelijk laat hij ons met rust, maar op de terugweg nemen wij een Bramvrije route. Ook op de steppes zijn regelmatig gieren te vinden en op onze laatste dag zien wij een grote groep verzameld op een heuvel. Het is een constant gekrakeel en geruzie, waar ook enkele wouwen zich mee bemoeien. Kennelijk is er op TikTok iets geplaatst over ‘het beste karkas’ van de Extremadura en dat is helemaal viral gegaan. Het is een prachtig spektakel, maar wij mengen ons er niet in. Wij hebben ons eigen boterhammetje bij ons.