Zuid-Afrika 2017- deel 1 (Bijna weg)


Bijna weg

Het is bijna zover. Over twee dagen reizen wij af naar Zuid-Afrika, dit keer naar Kaapstad om ook het zuidelijk deel van het land te bekijken. ’s Morgens loop ik nog even naar mijn vertrouwde dijkje in de Arkemheen polder om afscheid te nemen van de wintervogels. De Zaagbekken en de Smienten. 


Grote Zaagbek

Smient

Als we terugkomen zijn zij al weer weg. Naar het hoge noorden, net als veel andere trekvogels, die hier overwinteren. Sorry, trekvogels kan eigenlijk niet meer: ik moet nu spreken van vogels met een migratie achtergrond. Wij gaan zelf de route volgen van een andere migrant, de Noordse Stern. Althans gedeeltelijk. De Noordse Stern schrikt niet terug voor een flink stukje vliegen. Hij broedt in Arctische streken (waaronder ik voor het gemak Texel ook maar even reken) en trekt zo’n 20.000 km naar het zuiden tot hij uiteindelijk het Zuidpoolgebied bereikt. Dat snap ik dan weer niet. Het is duidelijk niet één van de slimste migranten. Twintigduizend kilometer vliegen om het uiteindelijk even koud te hebben als toen je vertrok. Beetje zinloos, lijkt me. Wij pakken dat beter aan en volgen zijn route tot aan de kust van Zuid-Afrika. Daar is het 27 graden. Je moet het moment weten om te stoppen. 

Knobbelzwaan


Er vliegt een Knobbelzwaan langs de dijk, prachtig afstekend tegen de blauwe vrieslucht. Met enige nostalgie kijk ik hem na. Het afscheid valt me toch zwaarder dan ik dacht. Zal ik het echt zo lang uithouden zonder mijn vertrouwde poldermodellen? Ik weet het niet, maar ik houd jullie op de hoogte

Reacties

  1. Matthijs & Patries6 januari 2017 om 09:07

    Veel plezier Peet. Verheug me nu al op de posts en foto's!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Paul F.8 januari 2017 om 23:11

    ..zag volgens mij net een knobbelzwaan achter jullie aanvliegen zou dat kunnen?....
    Enjoy yourselves and us!..:-)

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Paul F.8 januari 2017 om 23:13

    p.s: ..oh nee, was een Noordse Stern , die 2 haal ik ook steeds door elkaar, sorry.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Peter10 januari 2017 om 19:01

    :)

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Als je bij 'Geef je reactie op' gaat typen, kun je vervolgens daarboven bij 'Reageer als' op het pijltje klikken en kiezen voor de optie "naam'' .Leuk om te weten wie er reageert...

Populaire posts van deze blog

Het verre oosten dichterbij

Afbeelding
Deel 1: Gaan we wel of gaan we niet…. Het spant er wel even om na de staaroperatie. Het wat merkwaardige resultaat daarvan is dat ik alle beelden dubbel zie. “Het komt weer goed”, zeggen beide oogartsen bemoedigend. “Misschien werken de ogen niet goed meer samen. Dat laten we onderzoeken.” Een paar weken later vervoeg ik me bij de orthoptist, een soort relatietherapeut voor ogen, die te lang samen zijn geweest. Die op elkaar uitgekeken zijn. Na een paar indringende sessies zijn ze bereid om toch weer een gezamenlijke bril te proberen. Met cylinder zelfs. Het dubbele beeld verdwijnt hierdoor en onze reis naar Thailand kan doorgaan. De vlucht duurt erg lang. Het zijn ook eigenlijk twee vluchten, met een ruime tussenstop in Abu Dhabi. Even hebben wij de illusie dat de stoel naast ons leeg blijft, maar   vlak voor ons vertrek laat een stevige Arabische zestiger zich daarin zakken. Er hangt reeds een behoorlijke walm van alcohol om hem heen en hij doet zijn best het percentage tijdens d...
Meer lezen

Het verre oosten dichterbij

Afbeelding
Deel 2: de jungle in… Onze eerste bestemming is Khao Yai, het oudste nationale park van Thailand. Het is grotendeels bergachtig en bedekt met regenwoud. Het is een groot park: wel 2000 km2, wat gelijk staat aan zo’n 400.000 voetbalvelden. Dat lijkt veel, maar gedurende ons    vierdaags verblijf heb we er geen enkele kunnen vinden. Terwijl we toch een dag met een gids rondrijden. Tata, heet hij. Zoals in ‘Tata Steel’ voegt hij er gelijk aan toe. Een bekende industriële familie in Thailand, die de gelijknamige Thaise auto op de markt brengt. Onze gids rijdt in een Mitsubishi. De Tata valt na een jaar of drie volledig uit elkaar, verklaart hij. Op onze eerste stappen in het regenwoud ‘s morgens vroeg worden wij begeleid door het prachtige gezang van de gibbons. Een bijna betoverend geluid, dat kilometers ver te horen is.  Tata is een goedgehumeurde, deskundige gids. Hij leidt ons naar de nesten van diverse soorten neushoornvogels en naar de plek waar een visuil geduldig zit ...
Meer lezen

Het verre oosten dichterbij

Afbeelding
Deel 3: boten en ruïnes Onze rit voert naar Bueng Boraphet, een uitgestrekt meer en aangrenzend wetland gebied zo’n 250 kilometer ten noorden van Bangkok. Het gebied is onder vogelaars ooit beroemd geworden vanwege de waarneming van de ‘white-eyed river Martin’ een zwaluwsoort met lange pluimen aan de staartpennen. Inmiddels is de soort waarschijnlijk uitgestorven. Dat krijg je er van als je onnodige versiering meezeult. De plaatselijke bevolking is ze echter niet vergeten. Aan het eind van de weg staat een groot standbeeld van de mythische vogel. Elke week zijn daar speciale diensten, waarbij zwaluwnestjes en muggenlarven als offerande worden aangeboden. Daarna wordt er geloot welke dorpsbewoner de eer krijgt als voer te dienen voor de laatst overgebleven Siamese zoetwaterkrokodil. Prachtige tradities Toeristen doen niet mee met de loting. Wij komen voor een boottochtje over het meer. Even zijn we bang dat we weer in zo’n fluisterbootje terechtkomen waarin je nauwelijks het idee hebt ...
Meer lezen