Zuid-Afrika 2017 deel 3 (terug naar Nederland)

Ik heb mij voorgenomen morgen weer een deel van de blog te schrijven. Over de prachtige tuin in Hermanus, bijvoorbeeld. En over mijn gitaar. Maar om 4 uur ’s nachts komt er een telefoontje uit Nederland. Het gaat niet goed met mijn moeder. Zij is 91 en bewandelt al geruime tijd het pad der dementie, maar toen we haar achterlieten hebben we nog uiterst gezellig koffie met haar gedronken in het restaurant van het verzorgingshuis. Aan een tafeltje bij het raam, dat uitzicht biedt op een ruime vijver. Een IJsvogeltje flitst langs als een oranjeblauw juweeltje. “Dat is ook een tref’ zegt zij in een onverwacht helder moment.

Maar nu gaat het niet goed. Door de alarmcentrale wordt een vlucht terug geboekt, die nog vandaag laat in de avond vertrekt. Verder speelt de dag zich wat onwerkelijk af. Af en toe is er telefonisch contact en ’s middags zing ik via de luidspreker van de telefoon een lied voor haar, spelend op de hier aangeschafte gitaar. Veertienduizend kilometer bij haar vandaan.

Als wij de volgende ochtend landen op Schiphol is zij drie uur eerder overleden. 

Mijn moeder ligt opgebaard in haar kamer, waar zij de rest van de week zal blijven, tot aan de crematie op zaterdag. Hectische dagen breken aan, waarin we overschakelen op de ‘blik op oneindig’ modus. De kamer moet vrijdag al leeg opgeleverd worden, de dag voor de uitvaart. Als we voorstellen, die dan over te dragen met de overledene erbij mogen we het uitstellen tot maandag. Door de begrafenisondernemer, een geweldige man, worden mooie kamerschermen geplaatst. Dat maakt het mogelijk om daarachter vast met uitruim werkzaamheden te beginnen zonder de bestraffende blijk van ons moeder. Eén van de verzorgsters van haar afdeling komt onverwacht binnen en roept verschrikt dat dit toch niet kan terwijl mevrouw hier opgebaard ligt. De zorg voor ‘mevrouw’ stijgt tot ongekende hoogte na haar overlijden. Wij wijzen haar er vriendelijk op dat het hun eigen beslissing is dat de kamer al zo snel moet worden opgeleverd. ‘Daar kan toch over gepraat worden. Als u bijbetaalt kan dat best wat langer wachten’. Ik trek al mijn credit card om nog een paar dagen bij te boeken in dit aangename all-inclusive onderkomen, maar ik word weggestemd. Mijn vrouw vraagt of zij soms wat kleding willen hebben voor bewoners, die dat zelf lastig kunnen betalen. “Nee, de kamer moet leeg opgeleverd worden’. En de gordijnen dan? Zonde als die niet gewoon weer hergebruikt worden.’Nee, de kamer moet leeg opgeleverd worden’. Het lijkt me heerlijk als je op alle vragen hetzelfde antwoord hebt.

Mijn zwager heeft intussen contact gehad met de kringloopwinkel, voor haar meubeltjes. We moeten fotootjes sturen, dan zal Ton beoordelen of het de moeite waard is om ze te komen halen. Ton is iets hoogs in de winkel. Als wij later informeren of er al iets besloten is, blijkt Ton naar een cursus te zijn. Hij is om half vier terug. Wij doden de tijd met koffie in het restaurant. Als wij om half vier bellen is Ton al teruggeweest van de cursus Kringlopen, maar meteen weer vertrokken. Uiteindelijk krijgen we hem toch te pakken.”Nee, ophalen kan pas halverwege volgende week.’ Ton weet al sinds het eerste contact dat de kamer vrijdag leeg moest zijn, maar heeft het niet de moeite waard gevonden om gelijk te zeggen dat dat niet gaat lukken. De cursus Meedenken is vorig jaar niet doorgegaan wegens gebrek aan belangstelling.

Uiteindelijk lukt het allemaal en we bereiden ons voor op zaterdag. De dag daarvoor kijken we naar Trump, die de troon bestijgt. Zijn inauguratie toespraak was geheel belangeloos ter beschikking gesteld door een goedkope dictator uit een bevriend derdewereld land. Morgen de uitvaart. Ook verdrietig, maar een stuk minder eng.

De uitvaart dienst is buitengewoon. De fotopresentatie, kinderen en kleinkinderen, die voor haar zingen, prachtige toespraken van zussen en broers en een persoonlijke, troostrijke overdenking van de voorganger. Mijn moeder ligt te genieten tussen de bloemen. ‘In jouw hart was iedereen welkom’ staat boven haar kaart. En zo was het. Do you hear me, Donald J. Trump?

Donderdag a.s. vliegen wij weer naar het zuiden. Ik laat iets horen..