Naar Namibië

Wij hebben mooie plannen voor 2018. Het eerste plan is Namibië. Nog een paar weekjes, dan pakken wij het vliegtuig richting Windhoek. Dat klinkt wellicht als een dorp in het tochtige noord-oosten van Groningen, maar zo heet de hoofdstad daar. We gaan  vier weken rondtrekken in een ‘four-wheel-drive’, waarbij we tot in de verre uithoeken van het land doordringen. Van de spectaculaire zandduinen in het westen tot aan de uitlopers van de Okavango delta in Botswana. Ik laat onze belevenissen wel weer weten, als we ergens de beschikking hebben over wifi. Woeste, droge en goeddeels verlaten woestijnlandschappen stel ik me zo voor. Slechts 3 miljoen inwoners in een land dat zo groot is als Frankrijk en de Benelux samen. Na Mongolië het dunstbevolkte land ter wereld. In beide landen hebben ze het fileprobleem redelijk onder de knie.

Southern Masked Weaver

En ik hoop natuurlijk op veel vogels. Dat is uiteraard ook weer een mooi plan voor dit jaar. Zoveel mogelijk vogels zien. Ik houd dat allemaal nauwkeurig bij in een app. Vorig jaar heb ik 484 soorten gespot. Een record. Ik zal dat gelijk even in perspectief zetten: in 2016 reisde een Nederlandse vogelaar de wereld rond om het wereldrecord soorten, waargenomen in één jaar, te verbeteren. Hij scoorde een totaal van 6852. Daar zit ik nog niet helemaal aan. Maar wie weet dit jaar. 485 zou ook al fijn zijn.

Een ander plan is om het vogels kijken wat genderneutraler te benaderen dit jaar. Dat zal tijd worden. Ik ga het niet meer hebben over de Mannetjesmerel of de Winterkoning. Natuurlijk er is een mannelijke Baardman en een vrouwelijke Baardman. Maar waar is de ruimte voor de niet-geslachtsgedefinieerde Baardvogel? 

Baardmanvrouw

Baardmanman

En nog los van deze problematiek is er een hoop werk te verzetten in de vogelwereld om de gelijkheid tussen man en vrouw gestalte te geven. Nog altijd, jawel anno 2018 (!) is het de vrouwelijke huismus, die de zorg voor de eieren op zich neemt. Natuurlijk kan haar partner opscheppen over zijn papadag, maar dat is nauwelijks een werkelijke stap voorwaarts. Op IJsland lopen ze hierin ver vooruit. Bij de Rosse Franjepoot bijvoorbeeld, heeft de man de volledige zorgtaak op zich genomen. Hij blijft thuis om de eieren en kuikens te begeleiden. Eerlijkheidshalve moet ik daarbij wel vermelden dat met zijn naam een serieuze plek op de arbeidsmarkt wel lastig zou worden. Maar goed, hij doet het tenminste. 

Rosse Franjepoot

Kortom, plannen zat voor 2018. Eerst Namibië. Ik houd jullie op de hoogte.