Hoogtijdagen

Geheel onstpannen zitten wij op ons terras van de kleinschalige Mobola Lodge en bespreken de plannen voor de volgende dag. Opeens wordt er luid gegild door één der onschuldige reizigers, die vervolgens bovenop de stoel klimt en naar beneden wijst. Een fikse slang heeft zich laten vallen uit de balken van het rieten dak en is vlak naast ons terechtgekomen. In zijn bek heeft hij een forse boomkikker, waarmee hij haastig de beschutting van de bomen opzoekt. Als onze hartslag weer tot aanvaardbaar tempo is gezakt, maak ik nog gauw een foto voor de nabestaanden. Later horen wij dat het om een niet-giftige ‘bush snake’ ging. Nou ja, het kan niet altijd een cobra zijn en we hebben toch de insteek met een meerderheid van de reizigers weer thuis te komen. Zo zijn we dan in onze laatste week aangeland. In Namibië althans. We laten de Okavango rivier achter ons en rijden naar het Waterberg Plateau National Park, een kleine 400 kilometer ten noorden van Windhoek. Vanwege de lange rit h...

We rijden langs de Kavango ( of Okavango) rivier naar het oosten. Waar de rivier afbuigt naar het zuiden, buigen wij mee en bereiken zo de grens van Botswana. Je moet even tijd uittrekken voor een grensovergang. Voornamelijk om een aantal formulieren in te vullen en te wachten tot een beambte tijd vindt om je te woord te staan. In het douane gebouwtje treffen wij drie loketten. Om verwarring te voorkomen zijn zij genummerd, zodat wij ons geheel volgens protocol aan loket 1 vervoegen. Eerst een formulier invullen natuurlijk. Naam, paspoortnummer, adres, bestemming, plaats van herkomst, kenteken, telefoonnummer, beroep en zo nog een aantal essentiële zaken. Niet dat er iemand kijkt wat je hebt ingevuld. Bij beroep geef ik op: ‘paedophile (retired)’ en dat is kennelijk een prima binnenkomer. Aan de overzijde van het kantoortje worden dezelfde soort formulieren ingevuld door degenen, die het land weer verlaten en de beambte pendelt rustig heen en weer tussen vertrekkende en arriverende rei...

Het laatste resrcamp dat wij bezoeken in Etosha National Park is Namutoni, in het oostelijk deel. De afstand is slechts 80 kilometer, maar er is zoveel te zien, dat we er ruim vijf uur over doen. Zo zijn daar de cheeta’s, die we plotseling langs de kant van de weg zien. Drie nogal liefst. Twee van hen lijken nog goed in staa in volle sprint een springbok te achterhalen, maar de derde is aangewezen op de vrijgevigheid van zijn metgezellen. Naar aloud gebruik binnen onze familie, dopen we hem ‘limpie’. We hopen dat hij het redt. Dat is binnen onze familie eveneens een traditionele insteek. Het Namutoni restcamp is gebouwd rond een oud Duits fort, blinkend wit in de Afrikaanse zon. In de folder lezen wij:’ 'From the walls of the fort you can enjoy an elevated view of the King Nehale Waterhole allowing for great game viewing without leaving the camp. The walls of the fort are also and excellent spot for sundowners' De realiteit is net anders. De waterhole ligt verscholen achter een...

We laten de schoonheid van Kunene river achter ons en rijden naar het zuiden, langs dezelfde eindeloze asfaltweg. De navigatie app geeft aan dat we na 350 kilometer linksaf moeten. Dat wordt opletten. Onze tussenstop voor één nacht is het Oppi Koppi Restcamp. Het woord restcamp is wat overdreven, gezien het volume van de muziek in het restaurant. Het kamp wordt gerund door een Belgisch echtpaar, dat de carnavalstijd in het verre thuisland niet ongemerkt voorbij wil laten gaan. De huisjes zijn prima en een betere wifi dan hier zijn we nog nergens in Namibië tegengekomen. Achter een hek staren een paar struisvogels ons dreigend na, dus we eten die avond Gemsbok. Als we de volgende ochtend opstaan om onze rit te vervolgen, zijn de struisvogels losgebroken. Ze hebben kennelijk het dagmenu gezien. Achtervolgd door twee onverschrokken Jack Russels stuiven ze door het kamp tot groot vermaak van de gasten. Als de hondjes eerst gepakt zijn, worden de uitbrekers teruggelokt in binnen hun omheini...

Wij vertrekken naar het noorden en verlaten de kust. Naarmate we verder landinwaarts rijden lost de zeemist op en stijgen de temperaturen. Swakopmund ligt zeker in de tropen, maar de 18 graden deed daar wat afbreuk aan.. Wij zijn geharde reizigers, dus wij klagen niet over deze winterse dagen. Ons uiteindelijke doel is de Kunene rivier op de grens met Angola, maar we maken halverwege een tussenstop in Madisa camp, midden in het prachtige, droge Damaraland. Het is hier 33 graden. Heet natuurlijk. Wij klagen weer niet. In de avond steken we de braai aan en genieten van onze maaltijd en adembenemende uitzicht. We besluiten de volgende ochtend gebruik te maken van de ontbijt optie. Eggs, sunny side up. Als we om wat toast vragen volgt een ongemakkelijke moment voor de lokale kok. ‘No bread, sorry.’ Ik lepel het zonnige eitje naar binnen. Er ligt wel een plakje tomaat bij. Op naar Kunene. Een lange rit. Wij rekenen op 550 kilometer ‘dirt road’, maar tot onze verbazing reikt het asfalt tot b...