Het verre oosten dichterbij

Deel 2: de jungle in…

Onze eerste bestemming is Khao Yai, het oudste nationale park van Thailand. Het is grotendeels bergachtig en bedekt met regenwoud. Het is een groot park: wel 2000 km2, wat gelijk staat aan zo’n 400.000 voetbalvelden. Dat lijkt veel, maar gedurende ons  vierdaags verblijf heb we er geen enkele kunnen vinden. Terwijl we toch een dag met een gids rondrijden. Tata, heet hij. Zoals in ‘Tata Steel’ voegt hij er gelijk aan toe. Een bekende industriële familie in Thailand, die de gelijknamige Thaise auto op de markt brengt. Onze gids rijdt in een Mitsubishi. De Tata valt na een jaar of drie volledig uit elkaar, verklaart hij.

Op onze eerste stappen in het regenwoud ‘s morgens vroeg worden wij begeleid door het prachtige gezang van de gibbons. Een bijna betoverend geluid, dat kilometers ver te horen is. 

Tata is een goedgehumeurde, deskundige gids. Hij leidt ons naar de nesten van diverse soorten neushoornvogels en naar de plek waar een visuil geduldig zit te wachten tot de schemer intreedt. 

Als plotseling achter onze auto een olifantenmoeder met jong de weg oversteekt kent zijn enthousiasme geen grenzen. Veel bezoekers huren een gids in om naar een wilde olifant te zoeken, maar de kans dat dat werkelijk lukt is maar klein. De ontmoeting ging zo snel dat wij geen beelden konden vastleggen. Hij staat er echter op dat wij op de terugweg een foto van één van de pootafdrukken maken en wijst vastbesloten op een vage kring in het zand. Olifanten zijn heel lichtvoetig, dus komt straks zeker aan de muur. Of we laten er behang van printen.

Als wij de volgende dagen zelf het park intrekken zijn de omstandigheden moeilijker. Op het pad dat wij bewandelen door de jungle liggen echt belachelijk veel bladeren. Oké, het is een bos en daar willen we best rekening mee houden, maar er zijn grenzen. Gelukkig zijn de parkwachters zich daarvan bewust. Op diverse plekken langs kampeerterreinen en bosranden zien wij ze bezig om de zandpaden met bladblazers schoon te krijgen. Het geluid dat de apparaten produceren is dermate oorverdovend dat er geen vogel meer te horen is en dat zelfs de gibbons 300 voetbalvelden verder hun repertoire gaan oefenen. Slechts een makaken gezin blijft mismoedig een beetje zitten vlooien tot de herrie voorbij is. 

In het weekend trekt het park een groot aantal bezoekers uit Bangkok. Het centrale informatiecentrum, waar ook diverse restaurantjes zijn, is overvol. Een mooie tijd voor de uitbaters om een flinke financiële slag te maken, maar als wij in de rij staan om ook een bordje noedels te bemachtigen, wuift de kok ons weg. Ze hebben al te veel bestellingen en het moet geen werk gaan worden. Dan maar koffie, denken wij berustend. Bij de koffietent aangekomen zet de verkoper echter plots een bordje neer: “closed for lunch break from 13:00 tot 14:00”. Hij heeft gelijk natuurlijk…..