Zuid-Afrika deel 7 Botswana

Kwa Tuli Reserve, Botswana
We gaan de grens over. Een wat slipperige zandweg van 20 km voert ons naar de grenspost bij Platjan. Daar verschijnt na een half uurtje vanuit Botswana een landrover, die ons komt ophalen. De toyota laten wij achter bij de politiepost. Hoe klein de grenspost ook is, het stempelwerk wordt ook hier serieus genomen en met de juiste papieren stappen wij in, om vervoerd te worden naar het Kwa Tuli Nature Reserve. Het ' tented camp' ligt op een eiland in de Limpopo rivier en is slechts bereikbaar via een lange, wiebelige hangbrug. Het reservaat wordt beheerd door 2 gepassioneerde vrouwen van rond de 60, Helena en Judi, die hier 5 jaar geleden aan begonnen zijn als een soort ' semi-retirement'. Helena is biologe en heeft in haar jarenlange carriere in Zuid-Afrika veel ervaring opgedaan in het wildbeheer. Zij zit vol enthousiaste verhalen en wij horen ze ademloos aan. Soms is d informatie heel nuttig, zoals wanneer ze ons vertelt dat, als we hier door een zwarte Mamba gebeten worden, er geen enkele kans is dat we op tijd een ziekenhuis met tegengif gaan bereiken. Dat noteren we vast.

Golden-breasted Bunting ( Acaciagors)

Hangbrug naar het eiland

Onze tent

De enige andere gasten zijn vier jonge amerikanen, 3 vrouwen en een man, allemaal werkzaam als vrijwilliger in zuidelijk Afrika. Zij willen de volgende ochtend in plaats van een game drive, een ochtendwandeling maken met Dix, de ranger. Wij vragen dan maar of hij ons bij de schuilhut wil afzetten voor hij gaat wandelen en ons na een paar uur weer komt ophalen. Dat blijkt een geweldige beslissing. Vanuit de schuilhut zien we hoe impala's, koedoes en olifanten komen drinken. En dan opeens, vanuit het niets, verschijnt er een luipaard, die behoedzaam om zich heen kijkt en zich dan neerlegt om bij de kunstmatige poel zijn dorst te lessen. Wij houden onze adem in. In kilometers omtrek niemand anders aanwezig, alleen wij tweëen en het luipaard. Een magisch moment.

Als Dix ons later ophaalt en onze foto's ziet, kan hij zijn ogen niet geloven. De Amerikanen hebben uiteindelijk helemaal afgezien van de wandeling, vanwege het grijze weer en de dreigende regen. Het maakt ons allemaal niet uit en wij laten uiteraard ook hen de foto's zien. Niet dat we het er in wrijven, zo zijn we niet. Helena maakt het avondeten klaar. Daarbij krijgen we bezoek van een paar prachtige Genetkatten, die stukjes kip komen jatten. We offeren er graag een deel van onze maaltijd aan op.

Large Spotted Genet ( Genet kat)

Tijdens de gamedrives met Dix de volgende dagen, krijgen we nog drie keer een luipaard te zien. Dat is zelfs hier bovengemiddeld en we beloven de foto's later te mailen voor het identificatie programma van de luipaarden. Uiteindelijk blijken de vier waarnemingen om drie verschillende luipaarden te gaan. Dix is een goedgehumeurde ranger. Onze inschikkelijkheid bij het programma heeft ons duidelijk een streepje voor gegeven bij hem. Als de Amerikanen zijn vertrokken hebben we privé game drives en neemt hij alle tijd voor ons. Aan de hand van sporen laat hij ons uitgebreid zien, welk verhaal zich heeft afgespeeld tussen luipaard, hyena en impala. De impala lijkt hierbij het kortste strootje getrokken te hebben. Ook gaat hij speciaal voor ons de schijnwerper halen bij het huis van Judi en Helena. Niet dat we hiermee veel zien, maar het gaat om het gebaar.

Spotted Hyena ( Gevlekte Hyena)

Het valt ons tijdens de gamedrives in de verschillende gebieden wel op hoe Walt Disney het dierenleven grotendeels heeft geïnfantiliseerd. Sinds de Lion King spreekt bijna iedere ranger over Pumba, als hij een Wrattenzwijn aanwijst en de Neushoornvogel wordt steevast Zazoe. Dank je, Walt. Dix vindt het leuk dat we ook in vogels geinteresseerd zijn en we beleven samen met hem ook mooi ornithologische momenten met prachtige roofvogels, kleurrijke bijeneters en scharrelaars en een vliegende Kori Trap, de grootste vliegende vogel ter wereld.

Purple Roller ( Roodkruinscharrelaar)

African Hawk Eagle ( Afrikaanse Havikarend)

Kori Bustard ( Kori Trap)

Dix schuwt de confrontaties met de olifanten niet. Als de leidster van een grote kudde duidelijk laat merken dat ze niet gesteld is op onze aanwezigheid, moedigt hij haar lachend aan: " Come on, Big Mama!". Een halfvolwassen mannetje achter ons begint ook schijnaanvallen uit te voeren ( althans, wij hopen dat ' schijn' een juiste interpretatie is). Dix geeft een aantal malen flink gas, om te laten merken dat hij niet geintimideerd is en rijdt dan op de leidster en de kudde af. Die stuiven inderdaad uiteen en als wij gepasseerd zijn reageren ze whun woede, luid trompetterend, op het struikgewas af. Wij besluiten dit met onze Toyota volgende keer ook eens te proberen.

's Avonds bij het eten vertelt Helena over de eeuwige strijd, die ze moeten voeren met de lokale bevolking. Ze heeft geprobeerd hen duidelijk te maken dat hun traditionele manier van welvaart vergaren, een koe kopen, een paar jaar daarna weer één, enzovoort, meestal een doodlopende weg is. Als ze hun gespaarde geld beter zouden investeren, was een zekere mate van welvaart voor veel meer mensen bereikbaar. Ze organiseren zelfs een themadag op het reservaat, met een maaltijd voor 300 personen. Het eten gaat er beter in dan de boodschap. Aan het eind van de dag staat een stamhoofd op en zegt:" I have always been a cattle man and I will always be a cattle man." Einde oefening.
Omdat we vannacht alleen in het kamp zijn vertelt Cabe, de uiterst vriendelijke lokale hulp, hoe de radio werkt. Ik vertel hem dat mijn vrouw 's nachts vaak agressief wordt en dat ik dan graag hulp inroep. Hij kijkt mij geschrokken aan, dus ik verzeker hem dat dit slechts een grap is. Dat hoop ik zelf ook.

Uitzicht vanuit de tent

De volgende dag zijn er nieuwe bezoekers, een vriendelijk stel uit Nederland, hier afgeleverd vanuit de Zazoe lodge. Zij hebben al een aardig programma achter de rug, zoals het wandelen met jonge leeuwen. Helena vertelt hen dat de leeuwen valium krijgen om ze rustig te houden en dat ze, als ze in hun ' puberteit' te onhandelbaar worden, ze doorverkocht worden aan game farms, waar rijke Amerikanen ze, tegen forse bedragen, komen afschieten. Helena verstaat de kunst haar gasten op hun gemak te stellen. Al met al is dit verblijf één van de hoogtepunten van onze trip.

Little Bee-eater ( Dwergbijeneter)

Gepubliceerd met Blogsy