Ontsnapt naar het zuiden deel 4. Weer en wind tegen

Er staat al een aantal dagen een stormachtige wind in Tarifa, die hier de ‘viento tormentoso’ wordt genoemd, hetgeen zoveel betekent als ‘ stormachtige wind’. Normaal gesproken gaat een vogelaar dan niet op pad en blijft hij ,net als de grasmussen en zwartkopjes, op een windstil plekje wachten op rustiger tijden. Tijdens de roofvogeltrek echter, zijn dit de dagen om er juist op uit te gaan. Het is dan zaak om een strategisch punt op te zoeken bovenop een heuvel met de wind in de rug. De arenden proberen zolang mogelijk in de luwte van het dal te blijven en komen laag over de helling aanvliegen. Dat geeft de gelegenheid ze op ooghoogte te zien en te fotograferen. 

Slangenarend

Niet alleen arenden trouwens. Een jonge Zwarte Ooievaar is lange tijd bezig ook maar een paar meter vooruit te komen. Zijn ouders zijn al een week geleden afgereisd, maar als een echte puber was hij te lang blijven hangen en nu moest hij het in zijn eentje klaren. Opvoedkundig doen Zwarte Ooievaars het niet slecht.

Volkomen uitgewaaid keren wij aan het eind van de dag terug in ons huisje, de beelden van de roofvogels nog op het netvlies en gelukkig ook op het geheugenkaartje.

De laatste dag van ons verblijf is het weer geheel windstil. Dat geeft veel vogels de gelegenheid om eindelijk de oversteek naar Afrika te wagen. In het veld 

staat een grote groep ooievaars te overleggen of er inderdaad gevlogen gaat worden vandaag.

Wij besluiten nog één keer van het spektakel te gaan genieten op een bekend ‘ watchpoint’. We zijn niet de enigen. Heel wat vogelaars van verschillende nationaliteiten hebben zich daar verzameld. Voor degenen, die bijtijds komen ( en daar horen wij bij) is er nog ruimte om de trek sessie in enig comfort door te brengen. We slepen de kampeer stoeltjes uit de auto en claimen een riante schaduwplek onder het daartoe aangebrachte afdak. Een thermoskan koffie, de telescoop, enkele verrekijkers en wij zijn er klaar voor. 

In tegenstelling tot de vorige dagen cirkelen de vogels hoog boven ons. Vanuit de stoel bekijken we in alle rust wat er zoal langskomt. Natuurlijk moeten wij af en toe ook een paar stappen weg van onze  plek, maar de stoelen staan er nog en garanderen dat ons domein onaangetast blijft. Het liefst hadden wij daar ook nog een paar handdoeken over gegooid, maar het aantal Duitse vogelaars is heel beperkt, dus echt nodig is het niet. Er wordt wel eens makkelijk gedacht over het ‘ vogelen’ als hobby, maar de realiteit is echt anders. Niet alleen je plek in de gaten houden, maar ook voortdurend alert blijven. Je wilt niet de enige van de groep zijn, die de Rüppel’s gier mist, of die net een slok koffie neemt als de Slechtvalk langs zoeft. We brengen het er behoorlijk goed af en moe doch voldaan vertrekken wij na een paar uur richting Portugal. 

Rüppel’s Gier