Ontsnapt naar het zuiden deel 1 . Gieren en andere vrienden

We zijn aangekomen in de Spaans Pyreneeën. Daar hebben we voor een week een huisje gehuurd. Casamigos heet het en zonder gelijk de Google translate app in te duiken, vermoeden wij dat het zoiets betekent als ‘ huis voor vrienden’. Door middel van een bankoverschrijving worden we zonder probleem als vriend geaccepteerd. Gezien het schromelijke gebrek aan vrienden dat wij in ons eigen land hebben, gaan we deze simpele methode zeker vaker proberen.

Het huis ligt prachtig, met onbelemmerd uitzicht op de berghellingen van het Ordesa National Park. 

De eigenaars wonen iets hogerop, maar zij zijn er dit eerste weekend niet. Zij hebben hun katten achtergelaten in het volste vertrouwen, dat de huurders wel voor eten zullen zorgen.  Vrienden, nietwaar ? Het zijn er een stuk of zes. De vier volwassen katten accepteren vrij gelaten, dat zij geen deel van onze avondmaaltijd gaan krijgen. De twee jonkies echter, zijn veel hardnekkiger. Zij bestoken keer op keer onze tafel en laten met luide stem weten, dat zij recht hebben op ons voedsel. Wij hebben echter geen kattenvoer ingeslagen bij de Supermercado. Ze vatten het uiteindelijk sportief op.

Twee dagen later rijden we via een slingerend bergweggetje naar Revilla, een minuscuul dorpje. Daar parkeren we en volgen een voetpad dat ons na zo’n drie kwartier lopen bij de Miradores de Revilla brengt, een paar uitzichtpunten, vanwaar het mogelijk moet zijn de zeldzame lammergier te zien. Dat lukt zowaar. Ver weg boven de berghelling aan de overkant van de kloof ontwaren we inderdaad het kenmerkende silhouet van een lammergier tussen de vele vale gieren. Wij besluiten rustig een tijdje daar door te brengen in de hoop dat de vale gieren zich dichtbij genoeg wagen voor een foto. Dan meldt zich echter een behoorlijke groep Franse natuurliefhebbers, die luidruchtig bezit nemen van het plateau. Één van hen heeft voor 10.000 euro zwaar fotomaterieel de berg opgesjouwd en neemt vastbesloten de beste plek in. Hij wijst de anderen op een gier, die aan de overkant op een rotsblok zit en maant de anderen op te letten, omdat de roofvogel vast zo gaat opstijgen. De hele groep begint enthousiast fluitende, piepende en klikkende geluiden te maken om te gier tot actie te verleiden. In het Frans. De gier is duidelijk Spaans en blijft onverstoorbaar zitten, ook al roept de pro regelmatig: ‘ attend, il va!’ Uiteindelijk is het geduld van de groep op en verlaten zij luid discussiërend het plateau. Als zij net uit zicht zijn, laat de gier zich vallen van zijn rots en cirkelt een aantal malen dicht langs ons heen om hoogte te winnen. In alle rust maak ik een hele serie foto’s. Als op de terugweg ook nog een rode wouw zich laat fotograferen, keren wij tevreden terug naar ons verblijf.

Vandaag is het grijs en wat regenachtig, dus we besluiten tot een relaxed toeristisch ritje naar Regina, waar volgens de folders een duizendjarige boom te bewonderen moet zijn. Een vriendelijke dorpsbewoner en tevens beheerder van de verplichte parkeerplaats vertelt ons dat de boom een aantal jaren terug verkozen is tot Europese boom van het jaar. Een verkiezing die wijzelf helaas even gemist hebben. Anders hadden we onze katalpa nog wel ingezet. Als wij de boom vinden blijkt een tragisch ongeval te hebben plaatsgevonden. De plantsoenendienst heeft hem gekapt. Waarschijnlijk een nieuwe chef, die doortastend wilde beginnen. Er staat alleen nog een stomp. Nou ja, het is ook wel mooi na duizend jaar, zeg….