Ontsnapt naar het zuiden deel 2. De laatste akkoorden

De gitaar gaat altijd mee op vakantie. Althans op Europese trips, waar er ruimte  in de auto vrijgehouden kan worden. Het aantal grepen dat nog door de stijver wordende gewrichten uitgevoerd kan worden op het instrument neemt jaarlijks af, maar ook met twee akkoorden is er nog een behoorlijk repertoire. Bovendien luistert er toch niemand naar. De Corona maatregelen van de afgelopen anderhalf jaar hebben de muzikale optredens danig bemoeilijkt en de regels zijn hier in Spanje nog altijd streng. In de hierboven getoonde opstelling zit het publiek op minimaal anderhalve kilometer afstand en dat mag net. Een doortrekkende tapuit blijft even dichterbij luisteren, maar vertrekt al spoedig hoofdschuddend naar het zuiden.

Op onze laatste dagen in de Pyreneeën ( daarna gaan wij de tapuit achterna), maken we nog een paar mooie tochten. Wij bezoeken het schilderachtige stadje Alquezar, samen met redelijk wat andere, meest Spaanse, toeristen. Hoewel het een onberispelijk schoon stadje is lopen veel Spanjaarden met een mondkapje op. En ook bij degenen, die het kapje niet feitelijk op hebben, bungelt er altijd wel een gebruikt exemplaar aan de kin, de pols, de hondenriem of de wandelwagen. Een gezagsgetrouw volkje.

Ook maken wij een wandeling in de spectaculaire Anisclo kloof. Daarbij brengen wij een interessant bezoekje aan de Molino de Aso

In deze molen worden met EU subsidie asociale jongeren tot poeder gemalen, dat vervolgens wordt uitgestrooid over de akkers. Op die manier leveren ze toch nog een positieve bijdrage aan de gemeenschap. Een aantrekkelijk en vernieuwend concept, waar naar het schijnt ook de gemeenteraad van Urk belangstelling voor heeft getoond. Met deze mooie beelden verlaten wij het noordelijk berggebied. En de slangenarend boven ons huisje kijkt ons peinzend na.