Op zoek naar de Gnoe - terug naar Zuid-Afrika

4. Hyena’s en andere huisdieren.

Wij besluiten nog een keer langs de Gardenia hide te gaan, waar we de vorige keer zoveel neushoorns konden bewonderen. Dat heeft als bijkomend voordeel dat we even uit de auto mogen. De mogelijkheden daarvoor zijn in het Kruger park beperkt. Natuurlijk, de ‘restcamps’ zijn geheel omheind en daar kun je veilig rondlopen. Ook is er een aantal picknick plaatsen waar je zonder al te veel risico de benen kunt strekken. Verder mag je nergens de auto uit. Jaarlijks zijn er wel enkele toeristen die toch liever te voet een close-up van een relaxte groep leeuwen willen maken, maar die fout maken ze geen twee keer.

Maar goed, om de schuilhut in te kunnen, moet je toch echt de auto verlaten en wij stappen dan ook onbevangen uit. Dan roept mijn echtgenote dringend:’een hyena!’. Leuke grap, maar zo is ze. Wij trappen er natuurlijk niet in en zetten de eerste stappen richting de ‘hide’. Dan komt er een levensgrote hyena uit de bosjes lopen. 

Ik denk er over even te klagen over de timing van haar grappen, maar daar komt misschien een geschikter moment voor. Dus gauw een paar foto’s en dan toch maar terug in de auto. De hyena loopt vlak langs ons, werpt even een blik opzij of alle passagiers nog in leven zijn en sjokt daarna teleurgesteld het struikgewas weer in. Een moment later stopt een auto met een Frans gezin, die het voorval geheel gemist hebben. Wij besluiten niets over de hyena te vertellen. De natuur verdient een eerlijke kans.

De hyena lijkt misschien wat op een hond, maar is geen familie. Dat geldt wel voor één van Afrika’s zeldzaamste grote roofdieren: de wilde hond. Na weer een tip van een mede-safariganger, vonden we hem uiteindelijk bij een drinkplaats. Echte groepsdieren zijn het en daardoor zeer efficiënte jagers, maar dit exemplaar was in z’n eentje achtergebleven.  Ik herken dat gevoel wel. Af en toe heb je even tijd voor jezelf nodig. 

Van groepsdruk lijkt de ‘weaver ’ geen last te hebben. Dicht op elkaar zijn ze bezig om hun kunstzinnige bolvormige nesten in elkaar te weven. De mannetjes, althans. Zorgvuldig trekt hij dunne reepjes van het riet, om die daarna tussen de reeds aangebrachte stengels te vlechten. 

Als hij het nest af heeft probeert hij een vrouwtje daar naar toe te lokken. Die beoordeelt dan of de woning goed genoeg is om bij hem in te trekken. Na een korte inspectie van het interieur werpt zij een blik op de vrijhangende villa van de buurman. Kijk, dat is bouwen, Willem. Teleurgesteld begint het afgewezen mannetje het hele nest weer af te breken. Vrouwen. Was hij maar duif geworden. Dan waren een paar takjes genoeg geweest. Kun je de rest van de dag vijgen eten.