Het verre oosten dichterbij

Deel 5: Witte en blauwe tempels

De reis voert naar het noorden. Vanuit Chiang Mai rijden we in onze tweede huurauto ( de eerste hebben we in redelijke staat ingeleverd op het vliegveld van Bangkok) naar  Chiang Rai. Wij hebben de strikte opdracht gekregen daar de Witte Tempel te bezoeken, Wat Rong Khun. De bouw begon pas in 1997 en in 2070 moet hij helemaal voltooid zijn. De lezers, die hem dus liever pas bezoeken als hij af is, dienen nog bijna 50 jaar geduld te hebben. Wij besluiten hem toch nu te bekijken, mede omdat ons visum maar 30 dagen geldig is. Het is een letterlijk oogverblindend bouwwerk. De imposante, volledig witte tempelgebouwen zijn vaak ingelegd met spiegelglas, zodat een zonnebril geen overbodige luxe is. 

Wij lopen een paar uur rond en vinden talloze plekken, die een foto waard zijn. Dat zijn vaak dezelfde plekken waar de andere bezoekers een kiekje maken en achtereenvolgens oma, opa, tante, oom, moeder, vader en één voor één de kinderen voor de witte drakenkop laten plaatsnemen. Waarna iedereen voor de zekerheid nog even een selfie neemt. Enig geduld is dus op zijn plaats. Het is ook de ideale setting voor de zichzelf respecterende influencer. Zij zet op nauwkeurig uitgezochte plekjes haar statief met smartphone neer en activeert de video knop. Dan loopt ze met elegante stapjes van de camera weg, draait zich dansend om, werpt een kushand naar de telefoon……. en vloekt ongetwijfeld inwendig omdat op dat moment net een compleet Chinees gezin tussen haar en de camera door loopt. Het moet gezegd: met eindeloos geduld wordt de scène nog een aantal keren herhaald, net zo lang tot de beelden spontaan genoeg zijn om massaal van likes te worden voorzien. Het leven van een influencer gaat niet over rozen.

In dezelfde stad bezoeken we ook nog de Blauwe Tempel, bij de lezer ongetwijfeld beter bekend als Wat Rong Suea Ten. Het thema blauw is aanzienlijk rustiger voor de ogen. Verder is hij even indrukwekkend als zijn witte tegenhanger.

Aangezien we slechts één nacht in Chiang Rai verblijven hebben we een eenvoudig, maar acceptabel onderkomen geboekt. Inclusief ontbijt, hoewel het lang duurt voordat de toast opgediend wordt.

Ook in het noorden proberen we in wat natuurgebieden nieuwe Thaise vogelsoorten te ontdekken. Zoals we al eerder opmerkten, valt dit niet mee. De gemiddelde Thaise vogel heeft een hartgrondige hekel aan buitenlanders. En dat terwijl de meeste van hen zelf seizoensmigranten zijn. Als wij bij wijze van uitzondering toch een klein zangertje ontwaren in een boomtop honderdvijftig meter verderop, heeft hij ons ook al bespeurd en vliegt haastig dertig bomen verder. De lafaard. Slechts een paar keer zijn we iets dichterbij welkom. Als wij tenminste beloven dat het hier om een tijdelijke opvang gaat.

Op weg terug doen wij een cafeetje aan met de veelbelovende naam: “integrated goat farm and bistro”, gerund door een jong Chinees stel. Alleraardigst. Als wij afrekenen krijgen wij een klein zuigflesje als aandenken, met wat melk. Geitenmelk, begrijpen wij uit zijn Engelse uitleg. Wat een grappig idee. Wij stappen in de auto, maar dan komt de eigenaar ons haastig achterna. Het is niet de bedoeling dat wij dit flesje meenemen. Wij dienen hieruit de jonge geitjes te laten drinken. Gelukkig hebben wij zelf nog niets genomen. Één geitje dringt steeds alle andere opzij en eist het grootste deel van de melk op. We noemen hem Geert. Die komt er wel.