Het verre oosten dichterbij.

Deel 4 Kaeng Krachan.

Vanuit Ayutthaya rijden we naar het zuiden richting Kaeng Krachan. Weer een jungle gebied, waar wij een hopelijk aangenaam verblijf hebben geboekt voor 5 nachten. De rit daarheen voert dwars door Bangkok. Gelukkig wel via de doorgaande routes, waarop het aantal scooters beperkt blijft. Er lijkt geen einde te komen aan de stad en overal ons ons heen wordt gewerkt aan enorme betonnen dragers, waarover straks weer nieuwe wegen aangelegd worden. Files zijn dan ook onvermijdelijk. In dat geval wordt onmiddellijk ook de vluchtstrook als rijbaan gebruikt door de automobilisten en wringen de personen- en vrachtauto’s zich via 4 te smalle stroken langs elkaar heen. Uiteraard valt dit ook niet binnen de Thaise verkeersregels, maar die hebben gelukkig slechts een adviserend karakter.

Deze foto is niet door ons genomen, maar de situatie was ongeveer gelijk…

De ‘Nature Lodge’ waar wij uiteindelijk aankomen is een oase van rust. Het is een verzamelpunt van vogelaars uit alle windstreken en we zien dan ook regelmatig een wild exemplaar rondlopen, gewapend met camera en verrekijker, turend in de boomtoppen om een glimp op te vangen van dat kleine groene zangertje. Meestal lukt dat niet omdat de bomen ook groen zijn. Dan heb je een professional nodig. Wij trekken er dan ook de volgende dag met een gids op uit. Dat maakt alle verschil. Met zijn grenzeloze kennis van de vogelgeluiden spoort hij een groot aantal lastige bosbewonertjes op. Zijn geduld is ook bewonderenswaardig. “You see, just above the green pointer”? Met een groene laserpen schijnt hij de boomtoppen in. In een Grieks voetbalstadion valt de groene lichtplek meteen op, maar overdag in het bos valt dat niet mee. Vaak zeg ik dan maar “ Ah, yes, beautiful”, maar daar trapt hij niet in. “It’s gone” krijg ik dan terug. Het blijft een fantastische dag.

Enkele dagen later hebben we opnieuw een gids ingehuurd. Het kustgebied met zoutpannen en rijstvelden is een geweldige plek voor overwinterende steltlopers. En daar weet Mr Daeng alles van. Een medewerkster van de lodge heeft ons de GPS coördinaten meegegeven van de plek waar we hem gaan treffen, zo’n 75 kilometer verderop. Om kwart voor 6 rijden wij vol vertrouwen weg. Het is nog geheel donker. Onze routeplanners houdt er na een halve minuut mee op. We besluiten na enige aarzeling maar op de bonnefooi naar het westen te rijden tot Google Maps weer mee wil werken. Met wat geluk slagen we er in wat straathonden te ontwijken, die plotseling voor de auto opduiken. Eindelijk wordt de route weer opgepakt en een uurtje later staan we bij het huis van de gids. De gids zelf is er niet. Die staat 18 kilometer verderop te wachten op zijn klanten. We kunnen er wel om lachen. Een dag of drie later. De enige Engelse woorden die Mr Daeng kent zijn de namen van de daar voorkomende vogels. Hij geeft een geheel eigen draai aan de uitspraak daarvan, zodat ik vaak pas na een blik door de telescoop begrijp welke vogel hij bedoelt. Zijn dochter vergezelt ons en haar Engelse woordenschat is aanzienlijk groter. Maar woorden zijn niet altijd nodig. Opeens verschijnt er een brede grijns op het gezicht van onze gids. Hij heeft de heilige graal van iedere bezoekende vogelaar ontdekt. “Look, Spoon-billed Sandpiper”! Dit is zo ongeveer de meest bedreigde vogelsoort ter wereld. Er zijn er waarschijnlijk nog minder dan duizend over. Dat lijkt nog aardig wat, maar de Dodo redde het daar niet mee. Wij staren ademloos naar het zeldzame beestje, dat een beetje ligt te dutten en slechts af en toe zijn kenmerkende lepelvormige snaveltje toont. Hij weet dat hij bijna uitgestorven is en dan is de fut er natuurlijk wel uit.

De laatste middag van ons verblijf brengen wij door in een schuilhut. Een uitstekende manier om een aantal schuwe bosvogels van dichtbij te zien. Er scharrelen een paar mooie patrijsjes rond een paar meter van ons vandaan als er plotseling een slang van behoorlijk formaat in onze richting aan komt glijden. De hut is niet meer dan een camouflagedoek met wat kijkgaten en de slang lijkt vastbesloten zich bij ons te voegen. Mijn kennis van de lokale slangenwereld is beperkt en ik weet dus niet of het een giftige exemplaar betreft. Ik zou daar even op kunnen googelen, maar we hebben daar geen bereik. Het gaat er dus om spannen wie er eerder uitgestorven is, de ‘spoon-billed sandpiper’ of wij. Ik grijp naar een stok, die ik achter de hut vind en probeer de slang daarmee duidelijk te maken dat hij zijn route dient te wijzigen. Daar reageert hij op door dreigend zijn kop op te heffen. Misschien heeft hij ook wel betaald voor het gebruik van de schuilhut. Uiteindelijk kronkelt hij zich toch terug richting bos. Mijn echtgenote stuurt een fotootje met verhaal naar haar zus, die nog verder naar het oosten vertoeft. “Onze gids zegt dat het een Python is”, appt zij terug.

Een wurgslang dus. Dat is wel een opluchting. Wurgen lijkt mij toch minder erg……