De jaarlijkse trektocht

Deel 3. De Algarve

Wij zijn in de Algarve neergestreken. Een mooi blinkend wit bouwwerk, waarin vier studio’s zijn ondergebracht. En een enorm zwembad. Mijn echtgenote trekt daar dagelijks wat baantjes en ik kijk vanaf de kant bewonderend toe. Ik heb wel even geaarzeld. De watertemperatuur blijft echter steken op 25 graden. Voor ijsbad fanaten natuurlijk prima. Maar een vogelaar op leeftijd is daar voorzichtig mee.

Op zondagochtend besluiten wij een wandeling te maken over de kilometers lange boardwalk van Quinta do Lago. Datzelfde besluit neemt een aanzienlijk deel van de Portugese bevolking ook. Wij hopen wat langstrekkende vogels te zien, maar de meeste daarvan zitten op een racefiets of denderen met een koptelefoon op, in hoog tempo over de planken.
Om de boardwalk te bereiken parkeren wij onze auto in een chique wijk, tussen de golfbanen. Voor de zekerheid kiezen wij een plek naast een zilvergrijze Porsche. Mocht een voorbijganger kwaad in de zin hebben met een achtergelaten auto, lijkt ons de keus duidelijk. Als wij terugkomen is de Porsche verdwenen.

Wij maken ook een lange autotocht naar Sagres. De Cabo de São Vicente, om precies te zijn. Het meest zuidwestelijke puntje van Portugal met spectaculair hoge rotsen en een karakteristieke vuurtoren. We willen met de telescoop speuren naar zeevogels. Onze stoeltjes worden neergezet naast de vuurtoren. Een kop koffie er bij. We gaan hier lekker de tijd voor nemen. De andere aanwezigen zijn niet persé blij met onze keuze. Alle toeristen, die deze ochtend een sfeervol plaatje van de kaap met vuurtoren maken, krijgen ons er gratis bij. Af en toe zwaaien we ook, zodat er wat variatie komt in de kiekjes. We weten hoe belangrijk dat is. En we zien toch geen enkele zeevogel. Wel een Zwarte Wouw, die zwevend boven de Atlantische Oceaan een Albatros imiteert.

Op een vogelwandeling bij Vilamoura valt ons op dat er in hoog tempo gewerkt wordt aan de aanleg van weer een nieuwe golfbaan. Met aangrenzende vakantiewoningen. Een deel van het natuurgebied is al opgeslokt door de bulldozers en over een jaar zijn hier de laatste Purperkoeten verdwenen. Vervangen door zielloze birdies. Naast het gebied ligt een grote waterplas, die deel uitmaakt van een industrieterrein en omgeven is door een gammel hek. De plas is alleen te bekijken door een steile zanddijk te beklimmen en je dan op een smal randje staande te houden door je aan het hek vast te klampen. Dat lukt zelfs mij, zij het met enige moeite. En het is de moeite waard. De plas herbergt een aantal leuke eendensoorten, waaronder de fraaie krooneend.

Verderop is een busje gestopt met een groep Engels vogelaars. Tachtigers lijkt mij. Zij schuifelen onze richting op. Hun energieke gids heeft besloten dat zij ook recht hebben op eenden. Hij hijst ze één voor één de helling op. Een wankele dame grijpt zich aan mij vast en mompelt verontschuldigend dat ze van Roberto naar rechts moest. Ze ruilt me snel in voor het hek, maar dat geeft zo mee, dat ze bijna weer naar beneden stort. ‘Going back already?’, zeg ik glimlachend. Humor is echter niet gebruikelijk bij vogelaars. Intussen staat de hele groep min of meer stabiel te turen naar de eenden. Behalve Bob. Hij blijft beneden. Hoe Roberto ook aandringt. ‘ I’ll help you up’, zegt hij bemoedigend. ‘ It’s not getting up that worries me, it’s getting down again.’ Een goed punt. De anderen hebben dan wel de krooneenden gezien, maar wat heb je er aan als dat gelijk je laatste eend is. Wij wachten het niet af. Wij hebben hem op de foto.