Hoogtijdagen

Voor het laatste deel van onze reis trekken we weer de bergen in. Ons doel is San Gerardo de Dota, een klein dorpje op zo'n 2200 meter hoogte in het Los Quetzales National Park. Er zit maar één lastig stukje in de route: de stad San Isidro. Daar moeten we doorheen om op de Pan American Highway uit te komen, die ons het gebergte in zal voeren. We besluiten hiervoor toch nog een keer maps.me te gebruiken. Weliswaar zijn we tot nu toe behoorlijk teleurgesteld door de app, maar iedereen verdient een tweede kans. Of een derde. In mijn onderwijscarriere was dit een nobel uitgangspunt, maar voor navigatiesoftware pleit ik inmiddels voor een zero-tolerance beleid. Met vriendelijke stem leidt de app ons door de stad en er tekent zich op het scherm van de telefoon een heldere route af, richting highway. Naarmate we verder rijden vinden we deze helderheid niet meer terug op de weg zelf. Die wordt allengs smaller en het asfalt, dat eerst alleen nog wat scheuren vertoonde verdwijnt opeens volle

Nog verder naar het zuiden langs de Pacifische kust ligt het plaatsje Uvita. Daar hebben wij ons volgende verblijf geboekt, in een 'tented camp'. Het oude kampeergevoel komt weer even boven. Gelukkig wel aangevuld met een inpandige badkamer met douche en toilet, een ruim tweepersoonsbed, een ventilator en een veranda met uitzicht op de beboste helling. Tentstokken of haringen zijn in geen velden of wegen te bekennen. 'Welcome guys' zegt de opgewekte jongeman bij de receptie. 'Where are you guys from?' The guys are from Holland. Hij toont ons het terrein, het zwembad en het restaurantje, waar de kampeerders 's avonds terecht kunnen voor een drie-gangen maaltijd. Omdat we ons campinggasstelletje niet hebben meegenomen, maken we daar maar gebruik van. Een groot deel van de gebruikte ingredienten komt van het terrein zelf en het eten is verrassend lekker. 'What would you guys like to drink?' Ah, daar is hij weer. Multifunctioneel personeel. Voor

Wij dalen weer af uit de nevelwouden van Monteverde en rijden langs de kust naar het zuiden. De weg biedt af en toe fraaie uitzichten op de Stille Oceaan en al na een paar uur naderen wij onze volgende bestemming. Weliswaar hebben wij de weerbarstige navigatie app, maps.me weer opgestart, maar voornamelijk om te kunnen lachen om de onmogelijke afslagen, die hij ons probeert op te dringen. Daarover in een latere blog nog meer leuke ervaringen. Nee, wij raadplegen onze uitgeprinte routebeschrijving, verschaft door ons lokale reisagentschap en die vertelt ons dat we, vlak voor de beroemde brug over de Tarcoles rivier, linksaf moeten slaan om onze lodge te bereiken. De aantrekkingskracht van de brug bestaat uit de grote krokodillen, die op de oevers liggen te wachten op de trek van de gnoe. De kans daarop is niet heel groot in Costa Rica. Maar krokodillen zijn geduldig. We speuren voor de brug hoopvol naar een afslag, maar die blijkt uiteindelijk pas een paar kilometer verderop te zijn.

Wij brengen een paar relaxte dagen door in Samara, een plaatsje op het Nicoya schiereiland. Volgens de reisbeschrijving een nog onondekt pareltje aan de Pacifische kust. De ruime aantallen toeristen, die wij er aantreffen hebben dit ook gelezen en zijn massaal op ontdekkingstocht gegaan. Met succes. Dat klinkt erger dan het is. Samara maakt nog steeds de indruk een kleinschalig, vriendelijk dorpje te zijn en op onze wandelingen langs het strand komen we komen we slechts af en toe iemand tegen. Na drie dagen voeren we Monteverde in op onze routeplanner en trekken weer richting binnenland. We gebruiken de Maps.me app, die over het algemeen betrouwbare aanwijzingen geeft. Zo niet in Costa Rica. Regelmatig klinkt er dringend 'turn right' vanuit de telefoon, op momenten dat er slechts ondoordringbaar bos langs de weg te zien is. Als wij deze aanwijzing negeren, moeten we vervolgens een half uur lang 'U' turns maken om ons alsnog met onze huurauto het regenwoud in

Nog verder naar het noorden ligt het natuurreservaat Cano Negro. Niet heel ver in kilometers, maar ook hier maken de hobbelige zandwegen een strak tijdschema onmogelijk. Dat hebben we dan ook niet en de derde versnelling wordt slechts sporadisch gebruikt. De twee hoogste krijgen een volledige rustdag. Het regenwoud is verdwenen en vervangen door ananasvelden en grasland. Bij ons hotel aangekomen worden we verwelkomd door een enthousiaste Duitse jongeman, die in het kader van één of andere vage management studie een aantal maanden de dagelijkse gang van zaken runt. En met verve. Wij hebben voor de volgende dag een boottocht geboekt en hij biedt aan mee te gaan. Als vertaler en gids. Wij kijken hem verbaasd aan. Om 6 uur  ' s ochtends? 'Part of my job' zegt hij opgewekt. En zijn aanwezigheid is goud waard. Alonso, de feitelijke gids, is een uitstekend vogelkenner, maar zijn Engels beperkt zich tot de vogelnamen, die dankzij zijn Spaanse accent een nog exotischer tintje krijg

Met enige weemoed nemen wij afscheid van Selva Verde. De oranje armbandjes mogen af en dat voelt toch, alsof we een stukje houvast inleveren. We krijgen een 'big hug' van Dave, onze nieuwe Amerikaanse vriend uit Denver. Hij is een fanatieke vogelaar en fotograaf en is er al diverse malen op uit geweest met lokale gidsen. En met ons. Weliswaar is zijn echtgenote ook aanwezig, maar het contact tussen hen beiden beperkt zich tot het ontbijt 's-ochtends en het tanden poetsen 's-avonds. Een bestendige relatie. Maar goed, wij gaan op weg naar Boca Tapada, verder het naar het noorden, tot dicht bij de grens van Nicaragua. We zijn al gewaarschuwd dat de laatste 20 kilometer van de weg niet in optimale conditie is. Dat klopt. Onze Toyota Rush krijgt het zwaar te verduren, maar in het besef van de all-risk verzekering, crossen wij glimlachend door de kuilen.  Bij de lodge worden we welkom geheten door Kurt, de Duitse eigenaar. Hij geeft ons over in de vertrouwde hand