Costa Rica deel 6. Uvita

Nog verder naar het zuiden langs de Pacifische kust ligt het plaatsje Uvita. Daar hebben wij ons volgende verblijf geboekt, in een 'tented camp'. Het oude kampeergevoel komt weer even boven. Gelukkig wel aangevuld met een inpandige badkamer met douche en toilet, een ruim tweepersoonsbed, een ventilator en een veranda met uitzicht op de beboste helling. Tentstokken of haringen zijn in geen velden of wegen te bekennen. 'Welcome guys' zegt de opgewekte jongeman bij de receptie. 'Where are you guys from?' The guys are from Holland. Hij toont ons het terrein, het zwembad en het restaurantje, waar de kampeerders 's avonds terecht kunnen voor een drie-gangen maaltijd. Omdat we ons campinggasstelletje niet hebben meegenomen, maken we daar maar gebruik van. Een groot deel van de gebruikte ingredienten komt van het terrein zelf en het eten is verrassend lekker. 'What would you guys like to drink?' Ah, daar is hij weer. Multifunctioneel personeel.

Voor de volgende dag hebben wij een boottocht besproken op de Sierpe rivier. Om 6 uur 's ochtends, want dat is het beste moment van de dag om vogels te zien. Aangezien het een uur rijden is, vertrekken wij om vijf uur vanuit Uvita. Over vroege vogels gesproken. Wij zijn de enige twee passagiers op het kleine bootje waarmee we de mangroves van Sierpe gaan verkennen. Kenneth is onze gids en kapitein. Merkwaardig genoeg zijn de vier stoeltjes niet in de vaarrichting van de boot geplaatst. In plaats van uitzicht te hebben op de rivier voor ons, kijken wij dus elkaar aan. Uit relatie-therapeutisch oogpunt een logische keuze, maar voor het vogels kijken moeten wij onze nek steeds in een ongemakkelijke positie draaien. Het dakje boven de boot helpt daar ook niet bij. Gelukkig duurt de nekkramp steeds maar kort, want Kenneth heeft er een flink tempo in. Hij heeft zelf geen last van het dak en roept steeds ongeduldig: 'There, you don't see it? Right at the top of the tree. Look!' Als ik hem dan eindelijk gespot heb en een poging wil doen een foto te nemen, heeft hij de boot alweer gestart, op zoek naar een volgend groen zangertje in de boomtoppen. De apen onderweg zie ik in elk geval wel. Squirrel monkeys, de kleinste aapjes van Costa Rica. Ik mag zelfs even een foto proberen. De twee uur vliegen om. Kenneth heeft er een tevreden gevoel over en wij zijn blij voor hem.

Terug bij in Uvita maken wij ook kennis met Steve, de eigenaar van het landgoed. Hij is vijf jaar geleden uit Miami hierheen gekomen om deze glamping envlave op te starten en loopt nog steeds over van enthousiasme. Zijn manier om een gesprek af te sluiten is je een ferme handdruk te geven, maar hij is zo'n intense prater dat hij daarna weer gewoon verder gaat met een volgend onderwerp. Zo sta ik al gauw een half uurtje al handen schuddend en knikkend met hem het leven in Costa Rica door te nemen. Hij heeft een nooit aflatende energie. Deze dagen is hij tussen de bedrijven door een heel weekprogramma aan het regelen voor een groepje Duitse vrouwen, die met elkaar op pad zijn. Vandaag hebben ze een yoga sessie op de overdekte houten vloer op het terrein. Zo te horen kan yoga ook heel leuk zijn. Het hoeft niet allemaal meditatief. Wij zoeken de retraite op onze eigen veranda.