Costa Rica deel 7 (slot)

Voor het laatste deel van onze reis trekken we weer de bergen in. Ons doel is San Gerardo de Dota, een klein dorpje op zo'n 2200 meter hoogte in het Los Quetzales National Park. Er zit maar één lastig stukje in de route: de stad San Isidro. Daar moeten we doorheen om op de Pan American Highway uit te komen, die ons het gebergte in zal voeren. We besluiten hiervoor toch nog een keer maps.me te gebruiken. Weliswaar zijn we tot nu toe behoorlijk teleurgesteld door de app, maar iedereen verdient een tweede kans. Of een derde. In mijn onderwijscarriere was dit een nobel uitgangspunt, maar voor navigatiesoftware pleit ik inmiddels voor een zero-tolerance beleid. Met vriendelijke stem leidt de app ons door de stad en er tekent zich op het scherm van de telefoon een heldere route af, richting highway. Naarmate we verder rijden vinden we deze helderheid niet meer terug op de weg zelf. Die wordt allengs smaller en het asfalt, dat eerst alleen nog wat scheuren vertoonde verdwijnt opeens volledig. De steile berghellingen, waar de app ons vol overtuiging overheen stuurt, eisen steeds meer van ons bescheiden autootje en diepe afgronden vragen grijnzend om een stuurfout. Met wat gebarentaal en een enkel Spaans woord vragen we een 'local' of deze route inderdaad naar de highway voert. 'Si' verzekert hij ons en steekt 4 vingers de lucht in, om aan te duiden dat wij dan wel een 4 wheel drive nodig hebben. Of hij geeft aan hoeveel toeristen het laatste jaar bij deze poging zijn omgekomen, dat is ons niet helemaal duidelijk. Op het moment dat de uitzichten echt adembenemend worden, geeft ons Toyotaatje ( wel een 4x4 overigens) het plotseling op. Geen power genoeg om het stijgingspercentage aan te kunnen. Gelukkig werkt de handrem naar behoren en blijven we wel staan. Heeeeeel voorzichtig achteruit is de enige optie. Een eindje verder kunnen we met enig beleid draaien en beginnen we aan de lange afdaling terug naar San Isidro. Daar vinden we op eigen initiatief de juiste route. We verwijderen elk spoor van de app in onze telefoon.

Via onze reisorganisator hebben we voor de volgende ochtend een 'Quetzal tour' geboekt. Weliswaar hebben we die inmiddels prachtige gezien in Monteverde, maar dat wisten we toen uiteraard nog niet. En zo'n mooie vogel willen we best nog een keer zien. Dan moeten we wel om 5 uur op, want dat doet de Quetzal ook. Samen met een sympathiek Canadees echtpaar melden we ons bij de gids. Wij gaan er van uit dat we met z'n vijven de hellingen op gaan wandelen, op zoek naar de mythische vogel en andere kleurrijke bewoners. Dat is niet helemaal hoe een Quetzal tour gaat. We parkeren de auto ergens aan de kant van het weggetje en blijven, gewapend met telescoop en verrekijkers op een strategisch punt staan om naar de helling aan de overkant te turen. Daar zullen de eerste Quetzals zich hopelijk laten zien en later mogelijk ook aan onze kant, waar ze de avocadobomen opzoeken. Dit vast ritme is bij alle gidsen bekend en al spoedig staan er dan ook zo'n vijftig fanatici te kleumen in de ochtendkou. Eén van de gidsen krijgt op zijn mobiel de mededeling dat er even verderop een Quetzal is gesignaleerd en haastig worden telescopen, statieven, wandelstokken en partners opgepakt en de hele meute haast zich naar het aangegeven punt. Daar wordt inderdaad een glimp van de vogel opgevangen, tussen het dichte gebladerte. Onze gids probeert zijn statief met telescoop zo gunstig mogelijk voor ons op te stellen en wenkt ons dringend.' Come, have look, quick!' Wij kunnen het niet over ons hart verkrijgen om hem teleur te stellen en worstelen ons door de menigte heen om een blik te werpen. Terwijl iedereen naar de twee zichtbare veren van de Quetzal kijkt, fotografeer ik de 'Black Guan' op de helling. Prachtig te zien en bijna even zeldzaam. Het is echter geen Guan tour, dus verder heeft niemand belangstelling.

Black Guan

Op onze laatste middag in Costa Rica nemen we afscheid van de kolibries. Dat doen we in Batsu Gatden, een speciaal aangelegde tuin op een berghelling , waar je vanaf een overdekt terras uitzicht hebt op voederplaatjes voor verschillende vogelsoorten. Overdekt is geen overbodige luxe, want na een half uur begint het te regenen en te onweren. Daar hebben de miniscule kolibries minder last van dan je zou denken. Ze lijken klein genoeg om te worden weggespoeld door een paar flinke druppels, maar ze houden zich dapper staande en blijven op korte afstand langs ons heen zoeven. Ze hebben er al evenmin moeite mee dat we na een paar uur definitief vertrekken. Wij wel.