Costa Rica deel 3. Naar het noorden

Nog verder naar het noorden ligt het natuurreservaat Cano Negro. Niet heel ver in kilometers, maar ook hier maken de hobbelige zandwegen een strak tijdschema onmogelijk. Dat hebben we dan ook niet en de derde versnelling wordt slechts sporadisch gebruikt. De twee hoogste krijgen een volledige rustdag. Het regenwoud is verdwenen en vervangen door ananasvelden en grasland. Bij ons hotel aangekomen worden we verwelkomd door een enthousiaste Duitse jongeman, die in het kader van één of andere vage management studie een aantal maanden de dagelijkse gang van zaken runt. En met verve. Wij hebben voor de volgende dag een boottocht geboekt en hij biedt aan mee te gaan. Als vertaler en gids. Wij kijken hem verbaasd aan. Om 6 uur  ' s ochtends? 'Part of my job' zegt hij opgewekt. En zijn aanwezigheid is goud waard. Alonso, de feitelijke gids, is een uitstekend vogelkenner, maar zijn Engels beperkt zich tot de vogelnamen, die dankzij zijn Spaanse accent een nog exotischer tintje krijgen. De boottocht begint overigens met een bijna prehistorisch toneel. Een kaaiman heeft een forse leguaan gegrepen, die ongestoord de rivier dacht over te zwemmen. Zijn kop zit vastgeklemd tussen de kaken van de kaaiman en de tijd van tegenspartelen is kennelijk al voorbij. 

Wat vogels betreft blijkt deze 3 uur durende vaarroute een even groot succes als 9 jaar geleden. Onze Duitse tolk heeft in de paar maanden dat hij hier is al verrassend veel kennis van de lokale avifauna opgedaan. Soms wordt hij echter met een welwillende glimlach door Alonso gecorrigeerd. Not Snowy Egret, but Little Blue Egret. Geërgerd slaat de jongeman zich dan voor het hoofd. 'Of course, I should have known. The legs. Ah, the same mistake again.' Die komt er wel!

 Na drie dagen gaan we door naar Finca Verde in Bijagua. Een kleinschalige accommodatie, waar kennelijk 'organic farming' bedreven wordt. Je kunt er, zoals op elke lokatie, een aantal activiteiten boeken, zoals een 2 uur durende educatieve wandeling door de plantages van de boerderij en het omringende bos. Dat blijkt een lucratieve onderneming. Om de haverklap trekt een groepje argeloze toeristen voorbij, vooraf gegaan door een zich enthousiast voordoende gids met telescoop. Halverwege wordt dan nog even de tamme Boa Constrictor wakker gemaakt en bewondert het groepje de vlinders in de overdekte vlindertuin. Dezelfde soorten vliegen een paar meter verder gewoon in het wild tussen de bloemen, maar dat is natuurlijk weinig educatief. Als wij zelf op pad zijn en we komen de excursie tegen, heeft de gids altijd een grap paraat. ' Did you find the Jaguar? ' doet het altijd goed. Mijn antwoord: ' Yes I caught it and locked it in the cabin' is niet helemaal de bedoeling. Er is er maar één, die hier de grapjes maakt.  De wandeling van de groep eindigt bij het restaurantje en vaak kan daar nog even omhoog getuurd naar een luiaard. Een mannetje en een vrouwtje houden zich daar regelmatig op en het vrouwtje heeft zelfs twee jongen bij zich. Eén draagt ze mee op haar buik en de ander hangt zelfstandig wat rond aan de takken. Duidelijk een hangjongere. ' Doe rustig aan buiten hè? Niet gaan rennen' heeft zijn moeder nog gezegd. En daar houdt hij zich voorbeeldig aan.