Zuid-Afrika deel 9 Fish River Canyon

Wij beginnen aan wat we zien als het hoogtepunt van onze reis: de trip naar het noorden. Hiertoe ruilen wij onze huurauto in voor een 4x4, een Toyota Hilux Double Cab. We krijgen uitgebreide uitleg over het gebruik van de '4-wheel drive', de koelkast met 2e accu en de dubbele benzinetank. Eén van 60 liter en één van 80 liter. Allebei helemaal vol. 'De bezinemeter begint pas te zakken als één van de twee helemaal leeg is en dan heb je dus nog een volle tank te gaan voordat een bezoek aan het tankstation nodig is' legt de opgewekte verhuurder uit. Het is een waar monster en wij voelen ons echte avonturiers als wij de eerste kilometers daarin afgelegd hebben. Voor de echte Zuid-Afrikaan is een dergelijk 'bakkie' dagelijkse kost, maar voor ons allerminst. We nemen overal voorrang, geven tegenliggers geen centimeter ruimte en lachen om snelheidsbeperkingen.

Blits met de Britz

 

We vragen ons wel af wat dat rare bord betekent met die doorgestreepte 'S' betekent. Misschien einde snelheidsbeperking. Als we weer een dergelijk bord tegenkomen stoppen wij daar even om het aan een lokale voetganger te vragen. Het blijkt een stopverbod aan te geven. Zo steken we steeds weer interessante dingen op. Ook interessant is het feit dat de benzinemeter al snel een dalende lijn inzet. Voordat wij Namibie inrijden rijden we toch maar even een tankstation binnen. 'Fill her up with diesel, please', roep ik enthousiast. Ja, voor hetzelfde geld gooien ze er limonadesiroop in. De meter begint te lopen en stopt pas na 128 liter. Er is duidelijk maar één tank gevuld geweest. Ontstemd bel ik het verhuurbedrijf en krijg nog wat gesputter over het wisselende verbruik en de 'dirt roads'. Ik moet maar even een fotootje maken van de kilometerstand en het tankbonnetje bewaren. Ze zullen nog wel zien. Ik gooi er nog een boze email overheen, en dan krijg ik toch een excuus berichtje terug plus de belofte dat dit geregeld wordt als ik de auto weer inlever.

We rijden Namibie binnen. Dat is nog niet zo simpel. Via een ingewikkelde constructie van looproutes, waar wij bij verschillende loketten dezelfde informatie dienen in te vullen krijgen wij tenslotte een stempel in ons paspoort. Na betaling van entreegeld uiteraard. Hoewel dat niet veel is zet het kennelijk een behoorlijke rem op het aantal bezoekers aan Namibië. Wij komen namelijk de eerste 100 kilometer niemand meer tegen. En dat op een eindeloos lange rechte weg met aan weerszijden helemaal niets. Droog, kaal, dor, ik zou het geen landschap durven noemen. Na een paar uur verlaten we de goed geplaveide weg en slaan een zandweg in. Nog 98 kilometer 'dirt road'. Maar ja een 4x4 en een dubbele, gevulde tank. Eitje.

 

Fish River Canyon, in Zuid-Namibie schijnt te zijn ontstaan door schuivende aardlagen, dus we rijden wat voorzichtiger dan voorheen. Het is een imposant gezicht, de diepe kloven met ver beneden ons een kronkelende bruine rivier. Bij het voornaamste uitzichtspunt is het aanvankelijk nog stil, maar dan komt de eerste bus aan. Duitse toeristen op een dagtochtje vanuit Windhoek. Foto's nemen, wandelingetje van 10 minuten naar uitzichtspunt 2 en dan de bus weer in voor de 3 uur durende terugtocht. Nog een paar jaar, dan mag ik daar ook aan meedoen. Heerlijk!

Fish River Canyon

 

Onze accommodatie ligt geweldig in een rotsige omgeving, waar zonder probleem de volgende western kan worden opgenomen. Aangenaam zwembadje, vriendelijk personeel. We hebben B&B geboekt, maar die beperking is slechts theoretisch bedoeld. Het dichtstbijzijnde restaurant is zo'n twee uur rijden. Dat is een eind terug na het eten. We schakelen dus naadloos over op vol pension, zoals iedereen die daar verblijft.

Nu dan eindelijk op weg naar het Kgalagadi Transfrontier Park, het fantastische natuurreservaat dat groter is dan het Kruger en waarin we ons tegoed gaan doen aan Leeuwen en Cheeta's. Of zij aan ons, dat bekijken we nog even. We hebben nog één tussenstop in Namibie in Keetmanshoop. De tegenstelling met ons vorige verblijf kan niet groter zijn. Shabby is de beste omschrijving. Het eten is niet slecht overigens. Wij krijgen Springbok geserveerd om ons vast een beetje in de Cheeta te verplaatsen. Ze hebben daar trouwens enkele Cheeta's, waarvan we geheel kosteloos het voederen kunnen bijwonen. Dat slaan we even over. In plaats daarvan bewonderen wij de talrijke Rosy-faced Lovebirds. Hierbij gaat het niet om mede-toeristen die te lang in de zon gezeten hebben, maar om kleine papegaaitjes. In de avond maken we de fout de buitenverlichting een tijdje te laten branden. Een grote groep insecten, van vaak afschrikwekkend groot formaat houdt onze deur bezet. Slechts met groot vertoon van macht en gezwaai met overhemd slagen wij er in binnen te komen. De deur gaat tot de volgende ochtend niet meer open.

Rosy-faced Loverbirds

 

Gepubliceerd met Blogsy